Η αληθινή ιστορία του μύθου.

Στον αναπτυγμένο κόσμο η προσέγγιση της φυσικής πραγματικότητας θέλει να στηρίζεται στην εγκυρότητα της επιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι αναζητάμε μια εξήγηση που να στέκει επιστημονικά για την  κατανόηση των εμπειριών μας - γι αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν και να συμβαίνουν γύρω μας και σε μας τους ίδιους - κι όχι μια φαντασιακή υπερβατική δοξασία δικαιολόγησής τους. Και απευθυνόμαστε σε επιστήμονες για την ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗ αντιμετώπιση των αναγκών μας ή προβλημάτων μας, κι όχι σε μάγους ή ιερείς. Άρα η ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΗ θέαση του κόσμου και της ζωής γίνεται όλο και περισσότερο ο "κοινός νους" στις σύγχρονες κοινωνίες.

 Όμως σ’ όλο το παρελθόν του είδους μας καθόλου δεν ήταν έτσι. Αυτό κυριαρχήθηκε από την τάση να επινοείται πάντα μια φανταστική εξήγηση για τα φαινόμενα εκείνα για τα οποία δεν υπήρχε μια καταλυτικά πειστική εμπράγματη εξήγηση. Αφού επιστήμη δεν υπήρχε, και η όποια τεχνολογία ήταν εμπειρική κι όχι διερευνητική της φυσικής νομοτέλειας. Η φανταστική εξήγηση ήταν μάλιστα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΙΚΗ, επινοούσε δηλαδή οντότητες και δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ανθρώπινο μέτρο. Δεν θα έλεγα "υπερφυσική", γιατί το υπερφυσικό δεν υπήρχε σαν έννοια, μια και δεν υπήρχε επίγνωση του φυσικού και των ορίων του. Χωρίς την επίγνωση των ορίων του φυσικού και του δυνατού κάθε φαντασίωση μπορούσε να εκλαμβάνεται ως μέρος της "πραγματικότητας". Αυτό είναι  η ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ. Που αυτοαποκαλείται επιεικώς ΠΙΣΤΗ. Έτσι ξεκίνησε κι εξελίχθηκε η πίστη σε πνεύματα και σε μαγείες, σε ξωτικά και δαίμονες και δεισιδαιμονίες, σε θεότητες, σε θεούς, στο Θεό. Η εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης από την αυγή της μέχρι και πρόσφατα κυριαρχείται από αυτό που σήμερα, εκ των υστέρων, αποκαλούμε ΜΥΘΙΚΟ. Το κοσμοείδωλό των προγόνων μας, μακρινών και πρόσφατων, ήταν γεμάτο με μύθο.

 Σήμερα όμως, ύστερα από τη συσσώρευση τόσης γνώσης το κοσμοείδωλο ενός σημερινού ανθρώπου ή αποκλείει μη φυσικές οντότητες και δράσεις (αυτό είναι το ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΟ μοντέλο) ή περιέχει την ΠΙΣΤΗ ότι υπάρχουν και κάποιες οντότητες και επιρροές που δεν υποτάσσονται στους φυσικούς νόμους και δρουν καθ' υπέρβασή τους (αυτό είναι το ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝ μοντέλο). Αυτή είναι η γενική και κεφαλαιώδης διάκριση μεταξύ των δύο προσεγγίσεων του κόσμου. Που αποτελεί αντίφαση να συνυπάρχουν σ’ ένα άτομο. Είσαι ή φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων. Τα άθεος ή θρήσκος, άπιστος ή πιστός, υλιστής ή ιδεαλιστής κττ αποτελούν υποπεριπτώσεις τους. ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΗΣ  Ή ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ είναι η καίρια αντιδιαστολή. Και ο πραγματικός πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία. Από εδώ ξεκινούν "Οι Άπιστοι" την προσέγγισή τους του θρησκευτικού φαινομένου. Είναι συνέπεια της γενικότερης κοσμοθεωρητικής τους στάσης που είναι ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΗ. Ο φυσιοκρατικός νους είναι υποχρεωμένος να αναζητεί επιστημονικές εξηγήσεις για τον κόσμο ΜΕΣΑ σε αυτόν, όχι και σε κάποιο φανταστικό απέξω, σε κάποιο "υπερπέραν". Και όπου ακόμα δεν τις έχει, λέει: -"Δεν ξέρουμε ακόμα πώς… Αλλά το ψάχνουμε, και κάποτε θα το βρούμε". Περιμένει την πρόοδο της επιστήμης, με την πεποίθηση πως μέσα από αυτήν θα του δοθούν οι μόνες αποδεκτές απαντήσεις, αυτές δηλαδή που είναι αυστηρά συμβατές με τις φυσικές οντότητες και τους φυσικούς νόμους. Και δεν περιέχουν υπερβατικά, δηλαδή παραβαίνοντα την φύση στοιχεία.  Αυτά είναι παραμυθίες του παρελθόντος. Ο δεισιδαίμων νους, αυτός που δεν έχει απελευθερωθεί από την πατροπαράδοτη συσσώρευση του υπερφυσικού στο κοσμοείδωλό του, είναι προδιατεθειμένος να εγκαθιστά τον θεό σε κάθε κενό της γνώσης του για τον κόσμο, σαν να πρόκειται για τη μόνη απάντηση στα κενά της γνώσης. Τον εγκαθιστά μάλιστα και εκεί που δεν υπάρχει κενό γνώσης, σαν παράλληλη πραγματικότητα.

Γιατί και πώς συνέβη και το είδος μας μπήκε και διανύει το δρόμο του ΜΥΘΟΥ κι όχι εκείνον μιας βαθμιαίας επισώρευσης πραγματιστικής γνώσης; Ποιές είναι οι βασικές αιτίες αυτής της συμπόρευσης του ανθρώπινου πολιτισμού με τον υπερφυσικό μύθο; ‘Έχουν γραφτεί εξαιρετικά ανθρωπολογικά βιβλία με ποικίλες κι ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις αυτού του θέματος. "Οι Άπιστοι" θεωρούν ως κύρια αιτία, η οποία έδωσε δυνατότητα έκφρασης σε προϋπάρχουσες εξελικτικής επιλογής προδιαθέσεις, την έναρξη χρήσης από τους μακρινούς προγόνους μας της ΓΛΩΣΣΑΣ. Πριν από αυτήν πώς να υπάρξει ο – λεκτικός – μύθος; Είναι η γλώσσα που έκανε δυνατή τη διατύπωση της φαντασίας και έτσι την κυριαρχία της σε προγόνους με άγνοια της διάκρισης μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, με γνωσιακή ανετοιμότητα και ψυχική ανωριμότητα. Έδωσε όνομα και περιγραφή σε "εμπρόθετους φορείς" φυσικούς ή φανταστικούς, και  εδραίωσε την προθετικότητά τους ως αιτία των συμβαινόντων. Οι φυσικοί φορείς, τα ποτάμια με τη ροή τους, τα νέφη με τις βροντές και τις καταιγίδες τους, τα δέντρα με την καρποφορία τους υλοποιούσαν την ΈΜΨΥΧΗ ΘΈΛΗΣΉ ΤΟΥΣ γι αυτό που έκαναν ή την θέληση κάποιων αόρατων οντοτήτων που τα κυβερνούσαν. Ξωτικά και πνεύματα και θεότητες. Όλες οι δράσεις στον κόσμο δεν ήταν παρά αποτελέσματα ΨΥΧΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ, οι φυσικές δυνάμεις εκλαμβάνονταν ως ψυχικές. Ο ΑΝΙΜΙΣΜΟΣ. Αφού ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιλαμβάνονταν τα έργα του ως αποτέλεσμα της πρόθεσής του να τα φτιάξει γιατί να μην φανταστεί το ίδιο μοντέλο και για το δέντρο που καρποφορούσε και για κάθε τι που παρατηρούσε γύρω του. Η ΨΥΧΗ επινοήθηκε από τη φαντασία ως παράγων της αιτιότητας επειδή ο νους αγνοούσε τις φυσικές εξηγήσεις των φαινομένων. Η γλώσσα στήριξε την ευκολία αγνόησης των ορίων του πραγματικού και την καταφυγή στο φαντασιακό με την ελπίδα/πίστη υπέρβασης του φυσικά αδύνατου. Ιδού λοιπόν  πώς ξεκίνησε η ΜΑΓΕΙΑ. Που ενισχύθηκε με μυθικά αφηγήματα από τους επαγγελματίες διαμορφωτές της ατομικής και συλλογικής συνείδησης, για την χειραγώγηση και εκμετάλλευσή της.

H αιτία που εμείς οι άνθρωποι γίναμε ΜΥΘΟΦΙΛΙΚΟ ΕΙΔΟΣ κινήθηκε και κινείται ανάμεσα στην υπαρκτή ΑΓΝΟΙΑ του κόσμου μας από τη μια, αλλά και στην τάση ΑΓΝΟΗΣΗΣ της όποιας γνώσης μας γι αυτόν, λόγω ΑΔΥΝΑΜΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ, από την άλλη. Αυτό το "ανάμεσα" υπήρξε ο χώρος δράσης και χειραγώγησής μας από τους "παραμυθάδες.

Οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τον ΦΟΒΟ της αδυσώπητης πραγματικότητας, τις ανασφάλειες και την ψυχική τους αδυναμία εύκολα συμβιβάζονται και παραδίδονται σε κάποιο μεταφυσικό αφήγημα που τους κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τους παρέχει μιαν εξασφάλιση. Αυτό ακόμα και σήμερα· που σημαίνει ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ κι ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ παράδοση στο μεταφυσικό, ενώ ΞΕΡΟΥΝ ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι αλήθεια. Στο παρελθόν είχαν και το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Και σε αυτόν το φόβο και σε αυτή την αδυναμία  πάτησαν και την εκμεταλλεύτηκαν οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ πάροχοι του μεταφυσικού αφηγήματος, ως μάγοι, σαμάνοι, μάντεις, ιερείς, ιερατεία, θρησκευτικά συστήματα, εκκλησίες,  για να σκλαβώνουν τον κοσμάκη, να τον αιχμαλωτίζουν νοητικά και υλικά σε ΠΟΙΜΝΙΑ, και να τον συγκυβερνούν σε συμπαιγνία με την εκάστοτε κοσμική εξουσία. Και να τον ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ. Είναι αυτοί που κάνουν τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - ΠΙΣΤΟΥΣ, δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Κάνοντάς τους να μην τα θεωρούν δεσμά αλλά να νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι να χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις των εκκλησιών και των πιστών τους είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός μιας θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη ως προς αυτήν. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Η κάθε εκκλησία πάντοτε έφερνε στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Η μοιρασιά άλλοτε γινόταν χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας, όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Σε αυτή τη σχέση Εκκλησίας – Κράτους η Εκκλησία λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού Φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας συστημικά την αίγλη και την αυθεντία μου, και βέβαια θα αρμέγω και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις χάρη στην επιρροή μου στα πλήθη και την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου· όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα". Η λυκοσυμμαχία αυτή ίσχυσε παντού και πάντα μέσα στους αιώνες εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, από τις αρχαϊκές κοινωνικές δομές στις αυτοκρατορίες και μέχρι τα σύγχρονα κράτη. Ο θρησκευτικός μύθος υπήρξε πάντοτε ισχυρότερος από τα όπλα για την επιβολή της σκλαβιάς στον κοσμάκη από τα εκάστοτε δίπολα της εξουσίας.

Κι όσο δεν υπάρχει καθαρή και πλήρης ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ μιας κοινωνίας δεν μπορεί αυτή να σηκώσει κεφάλι από την επιβαλλόμενη πάνω της άγνοια, αποπλάνηση κι εξάρτηση. Η Εκκλησία θα αντιτίθεται σθεναρά στη Γνώση, γιατί Γνώση σημαίνει κατάρρευση του μυθικού της αφηγήματος, που είναι ειδικά στημένο έτσι που να αιχμαλωτίζει τους ανθρώπους στην υποταγή. Στην άκριτη υποταγή τους, στην φοβική αποφυγή της ελεύθερης ανοιχτής σκέψης και κρίσης και στην παραίτηση από το να διεκδικούν μια καλύτερη εγκόσμια ζωή με την τρομοκρατική εξαπάτησή τους με κολάσεις και παράδεισους σε μια δήθεν μεταθανάτια συνέχεια. Πρόκειται για την ηθική (και υλική παλιότερα αλλά και σήμερα στο ακραίο ισλάμ) ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΙΑ στο σκλάβωμα και τον παιδεμό της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες. Όμως, καιρός να τελειώνουμε…

Η "θρησκευτική ουδετερότητα" και τα θρησκευτικά.

Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, που εισηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ για τη συνταγματική αναθεώρηση, στην διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία; Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες; Στον ευρωπαϊκό χώρο και στις ΗΠΑ, έχουν χοντρικά διαμορφωθεί τρία συστήματα θρησκευτικής εκπαίδευσης:

-Το πιο ουδέτερο υιοθετεί το λεγόμενο ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ πρότυπο, το οποίο εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες, στην Αγγλία και εν μέρει στην Ολλανδία. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο πρότυπο, το μάθημα των θρησκευτικών προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας αντικειμενικής κοσμοθεωρητικής ενημέρωσης και είναι υποχρεωτικό ή μη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια cool ουδετερότητα που αντιμετωπίζει το θρησκευτικό φαινόμενο και τον σημαντικό του ρόλο στον ανθρώπινο πολιτισμό με επιστημονική προσέγγιση, ενδιαφέρει δηλαδή η αλήθεια και η ιστορική γνώση του και όχι το παραμύθιασμα. Προϋποθέτει βέβαια πληθυσμούς για τους οποίους η εμπιστοσύνη στους θεσμούς τους και στην πολιτειακή τους οργάνωση κάνει αχρείαστη την καταφυγή στο Θείο, που το αμφισβητεί άλλωστε και η μόρφωσή τους. Εμείς εδώ απέχουμε παρασάγγες από μια τέτοια δυνατότητα. Και είναι αναίσχυντο ψέμα και κοροϊδία η υποστήριξη ότι το κρατικό πρόγραμμα διδασκαλίας των θρησκευτικών είναι "μη ομολογιακό", σαν να ήταν δυνατόν η εκκλησία (και οι πιστοί της) να αποδέχονταν μια αληθινή εξιστόρηση της μεταξύ ψεύδους και εγκλημάτων ανά τους αιώνες "ιεράς" ιστορίας.

Μία πιο ριζική αντιμετώπιση του ζητήματος, σε χώρες με "γενναίο" σύνταγμα, Γαλλία, Αμερική, είναι το σύστημα της πλήρους ΑΠΟΚΟΠΗΣ της θρησκείας από την δημόσια εκπαίδευση, που συνεπάγεται την απουσία ειδικού μαθήματος θρησκευτικών. Στο πρόγραμμα αυτό όλες οι αναφορές που αφορούν στο ρόλο της θρησκείας στην εξέλιξη του πολιτισμού περιλαμβάνονται στο μάθημα της ιστορίας και σε άλλα συναφή μαθήματα. Εδώ η "ουδετερότητα" είναι ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ κράτους – εκκλησίας. Ξεκάθαρη κι οριστική λύση, που δεν εμποδίζει την εκκλησία να διδάσκει ιδιωτικά στους χώρους της, χωρίς να καβαλικεύει όμως τη δημόσια εκπαίδευση. Είναι η καλύτερη λύση για χώρες που θέλουν ρεαλισμό και πρόοδο ενώ συγχρόνως έχουν πλειοψηφία θρησκευόμενων, όπως οι ΗΠΑ. Διαχωρισμός σημαίνει ο καθένας στα δικά του και ότι οι μεν δεν παρεμβάλλονται στις λειτουργίες των δε. Αν είχαμε μια πολιτική ηγεσία με κότσια και μια προοδευτική εκκλησιαστική ιεραρχία η υιοθέτηση αυτής της καθαρής λύσης θα ανασήκωνε αφενός το τριτοκοσμικό μας εκπαιδευτικό παραπέτασμα προς έναν εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊσμό της νοοτροπίας μας, και αφετέρου θα έσπρωχνε την εκκλησία να αναδιοργανώσει την πραγματικότητά της έξω από την κρατική ασυλία, στη σύγχρονη εποχή και με όποιες αξίες δύναται να διαθέτει και να προβάλει.

-Το τρίτο σύστημα είναι αυτό της ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ θρησκευτικής εκπαίδευσης, το οποίο υιοθετούν όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (πλην Ιρλανδίας, Ελλάδας και κάποιων χωρών της ανατολικής Ευρώπης). Το σύστημα αυτό έχει στοιχεία ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗΣ διδασκαλίας, ενώ οι μαθητές μπορούν να απαλλαγούν ή να επιλέξουν άλλα συναφή μαθήματα χωρίς να απαιτείται να κάνουν οποιαδήποτε δήλωση περί πίστης η άλλης μορφής δικαιολόγησης της επιλογής τους. Η πλήρης προαιρετικότητα π.χ στο Ιταλικό σύστημα, συνιστά συνταγματική απαίτηση.

Στην θεοκρατική οπισθοδρομική Ελλάδα η σύμπραξη εκκλησίας – κράτους, ενώ επιβάλει ακόμα την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ διδασκαλία, τελευταία προσπαθεί να υποβάλει μια εντύπωση κάποιου δήθεν εκσυγχρονισμού και από-κατήχησης (έφτασε μάλιστα η εκκλησία στο σημείο να ισχυρίζεται στο ΣτΕ ότι "το μάθημα δεν είναι ομολογιακό", αλλά τελοσπάντων της κάνει…) για να κοροϊδέψει και να διατηρήσει την υποχρεωτική ομολογιακή διδασκαλία και τη συνέχεια τής σύμπραξής της σ’ αυτήν. Όμως αυτό είναι ψέμα, και δεν μπορεί να περάσει. Το "μάθημα" των θρησκευτικών είναι – εξ ορισμού – ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ. Άρα ΟΧΙ μάθημα. Και πρέπει ως διαδικασία ή να βγει από το σχολείο ή να απευθύνεται προαιρετικά μόνο σε όσους και για όσο ακόμα την αποζητούν.

Έτσι, προκειμένου να πάμε στην "ουδετερότητα", και επειδή δεν πρόκειται να αποδεχτεί η εκκλησία και οι ακόλουθοί της να εφαρμοσθεί σε ένα και υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών το ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ πρότυπο, δηλαδή να αντικαταστήσει η οδυνηρή για αυτήν και γι αυτούς εξιστόρηση της αλήθειας τις παραμυθίες της πίστης, μέσα από ένα όντως αντικειμενικό μάθημα, απομένουν οι εξής λύσεις:
- ή η γενναία ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του ειδικού μαθήματος των θρησκευτικών από το πρόγραμμα με υπαγωγή στοιχείων του σε μαθήματα ιστορίας και άλλα συναφή,
- ή η συμβιβαστική διατήρηση του "μαθήματος" με ομολογιακά στοιχεία αλλά μόνον για όσους επιθυμούν να μετέχουν στην "διδασκαλία" του, δηλαδή ως απολύτως και σαφώς ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ μάθημα, μη εξεταζόμενο,
-ή το μάθημα να γίνει ΔΥΟ μαθήματα με ΑΠΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ των μαθητών, και χωρίς δηλώσεις αιτιολόγησης, μεταξύ του ομολογιακού και του θρησκειολογικού. Ένα μάθημα που να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ στους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ μαθητές και να είναι ΑΚΡΑΙΦΝΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ, και ένα παράλληλο εναλλακτικό ΓΝΩΣΙΑΚΟ μάθημα, όπως π.χ. "Ιστορία των δοξασιών, της ηθικής, της φιλοσοφίας και της τέχνης". Το σκεπτικό της Απόφασης 660/18 της Ολομέλειας του ΣτΕ έδειχνε προς τα κει.

Για το υπό κρίση μάθημα των θρησκευτικών

Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει αυτό τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. 

Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο  δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός, αφού επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους  ισχυρισμούς.

Αντικειμενικό είναι όταν περιγράφεις έναν μύθο να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, "πλουραλιστική".

Μια πολιτική ηγεσία που θα ήθελε να καθοδηγεί τον λαό της προς περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας αναλαμβάνει να καταστρώσει το ειδικό μάθημα των θρησκευτικών έτσι που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και να ‘ναι έτσι ένα υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης. Μια συμβιβασμένη πολιτική ηγεσία, που αντί να καθοδηγεί ακολουθεί τις μάζες, καλοπιάνοντας τες για τα ψηφάκια τους, τις αφήνει στη βόλεψή τους με τις ψεύτικες δοξασίες και παραμυθίες αιώνων, με το αποστεωμένο εκκλησιαστικό λείψανο του ομολογιακού "μαθήματος". Και άντε, για τους κάποιους ανήσυχους μια συγκατάνευση αποχής υπό τον όρο όμως του σταμπαρίσματός τους.

Εδώ βρισκόμαστε. Και τι κάνει κανείς; Επιστρατεύει έννοιες όπως συνταγματικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα και προσφεύγει στη δικαιοσύνη, μπας και βρει εκεί μια όχι εξαρτημένη από τη λαϊκιστική σκοπιμότητα κρίση. Ίδωμεν…

Η ομολογιακή συνεύρεση ΔΕΝ είναι μάθημα και μόνο αυτόβουλα και προαιρετικά μπορεί κανείς να μετέχει εφόσον το επιθυμεί. Το παραδέχεται άλλωστε και η απόφαση 660/18 του ΣτΕ όταν λέει ότι αυτή πρέπει να απευθύνεται  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ένθεους ΧΟ. Για όλους όσους δεν είναι, ένα ΑΛΗΘΙΝΑ πλουραλιστικό μάθημα γνώσης της ιστορίας των θρησκειών και του ρόλου τους στον πολιτισμό και την τέχνη θα ήταν αντικειμενικά υποχρεωτικό. Αλλά όσο το "μάθημα" των θρησκευτικών - χρονικά και ποσοτικά - δεν είναι αντικειμενικό μάθημα Γνώσης οφείλει να είναι για όλους προαιρετικό.

Για το μάθημα των θρησκευτικών

Τα κανονιστικά άρθρα 5, 13 και 16 του Συντάγματος της Ελλάδος είναι για το απαραβίαστο της ελευθερίας και της ανάπτυξης της θρησκευτικής συνείδησης ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΑ και όχι μόνον της πλειοψηφίας των πιστών της, κατά το διαπιστωτικό άρθρο 3, επικρατούσας  θρησκείας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Xριστού.

Το πολίτευμά μας είναι όχι μόνον δημοκρατικό, αλλά και δικαιοκρατικό. Δεν βασίζεται μόνον στην αρχή της πλειοψηφίας, αλλά κυρίως στα θεσμικά της αντίβαρα που προστατεύουν την μειοψηφία. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, που καθιστούν μια δημοκρατία φιλελεύθερη, δηλαδή θεσμικά πλήρη.

Και βέβαια η πλειοψηφία των μαθητών, που είναι πιστοί ορθόδοξοι, ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ, δημοκρατικά βάσει του Συντάγματος, να έχουν ένα ακραιφνώς ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ μάθημα των θρησκευτικών, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ για ΑΥΤΟΥΣ, για να μη «φαλκιδεύεται» η πίστη τους από την έκθεσή τους σε ένα πλουραλιστικό και κριτικό μάθημα, όπως τονίζει η 660/2018 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ.

Η ίδια όμως απόφαση του ΣτΕ αποδέχεται ως αναμφισβήτητη την ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ του κράτους (και κατά λογική συνέπεια των παραπάνω συνάγεται και ως οφειλή του) να παρέχει στους ΜΗ ορθόδοξους μαθητές, για τους ίδιους συνταγματικούς λόγους ισονομίας και προστασίας των ατομικών τους δικαιωμάτων, ένα παράλληλο μάθημα «θρησκειολογικού» χαρακτήρα με πληροφορίες και γνώσεις «κατά τρόπο αντικειμενικό, κριτικό και πλουραλιστικό, χωρίς να επιδιώκει κατηχητικό σκοπό».

Είναι λοιπόν λογικό, μετριοπαθές και σκόπιμο ΟΛΕΣ οι ενδιαφερόμενες πλευρές να βρουν  στη στάση του ΣτΕ την ΟΔΗΓΙΑ για μια δίκαιη και εποικοδομητική επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος που θα μας απαλλάξει από έριδες και "πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων", με μία απλή ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ του ενός ή του άλλου μαθήματος. Έτσι το Ελληνικό Κράτος δεν θα απειλείται με μια σίγουρη καταδίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου έχει φτάσει η υπόθεση, για την άνιση, μεροληπτική, αθέμιτη, καταχρηστική και προκατειλημμένη κάλυψη του μαθήματος των θρησκευτικών. Απλά το Υπουργείο θα έχει τον φόρτο εργασίας για τη διαμόρφωση των δύο μαθημάτων. Αλλά για το μεν ομολογιακό μάθημα έχει την συνεχή συνεργασία με την Επιτροπή από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, ενώ για το παράλληλο μάθημα με αντικείμενο όπως «Ιστορία των Δοξασιών, της Ηθικής και της Φιλοσοφίας», που τελείως άδικα και άστοχα λείπει από το διδακτικό πρόγραμμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, θα μπορεί να συσταθεί μια ad hoc Επιτροπή Σοφών που σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής να επεξεργαστεί ένα εξόχως μορφωτικό και διδακτικό μάθημα.

Μια εισαγωγή στο γιατί και το πώς των θρησκειών

Στον αναπτυγμένο κόσμο ζούμε σε εποχή που η προσέγγιση της φυσικής πραγματικότητας γίνεται πια με την εγκυρότητα της επιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι αναζητάμε μια επιστημονική εξήγηση και κατανόηση των εμπειριών μας - γι αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν και να συμβαίνουν γύρω μας και σε μας τους ίδιους - κι όχι μια φαντασιακή υπερβατική δοξασία δικαιολόγησής τους.

Έτσι, μελετώντας το παρελθόν του είδους μας και του πολιτισμού μας, γίνεται ευδιάκριτο ότι αυτό κυριαρχήθηκε από την τάση να επινοείται πάντα μια φανταστική εξήγηση της αιτίας και της λειτουργίας των φαινομένων εκείνων για τα οποία δεν υπήρχε μια καταλυτικά πειστική εμπράγματη εξήγηση. Αφού επιστήμη δεν υπήρχε και η όποια τεχνολογία ήταν εμπειρική κι όχι διερευνητική της φυσικής νομοτέλειας. Η φανταστική εξήγηση ήταν μάλιστα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ, επινοούσε δηλαδή οντότητες και δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ανθρώπινο μέτρο. Όχι "υπερφυσική", το υπερφυσικό δεν υπήρχε σαν έννοια μια και δεν υπήρχε γνώση του φυσικού και των ορίων του. Χωρίς την επίγνωση των ορίων του φυσικού και του δυνατού κάθε φαντασίωση μπορούσε να εκλαμβάνεται ως μέρος της "πραγματικότητας". Αυτό είναι και λέγεται ΠΙΣΤΗ. Έτσι ξεκίνησε κι εξελίχθηκε η πίστη σε πνεύματα και σε μαγείες, σε ξωτικά και δαίμονες και δεισιδαιμονίες, σε θεότητες, σε θεούς, στο Θεό.

Η εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης από την αυγή της μέχρι και πρόσφατα κυριαρχείται από αυτό που σήμερα, εκ των υστέρων, αποκαλούμε ΜΥΘΙΚΟ. Σε επόμενα άρθρα θα εξετάσουμε το γιατί και πώς συνέβη και το είδος μας μπήκε και διανύει το δρόμο του ασύστολου για το κάθε τι ΜΥΘΟΥ κι όχι εκείνον μιας βαθμιαίας επισώρευσης πραγματιστικής γνώσης. Θα δούμε ότι οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν  τον ΦΟΒΟ της αδυσώπητης πραγματικότητας, τις ανασφάλειες και την ψυχική τους αδυναμία εύκολα συμβιβάζονται και παραδίδονται σε κάποιο μεταφυσικό αφήγημα που τους κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τους παρέχει μιαν ασφάλιση. Αυτό ακόμα και σήμερα· που σημαίνει ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ κι ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ παράδοση στο μεταφυσικό, ενώ ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Στο παρελθόν είχαν και το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Και σε αυτή την τάση πάτησαν και την εκμεταλλεύτηκαν οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ πάροχοι του μεταφυσικού αφηγήματος, ως μάγοι, σαμάνοι, μάντεις, ιερείς, ιερατεία, θρησκευτικά συστήματα, εκκλησίες,  για να σκλαβώνουν τον κοσμάκη, να τον αιχμαλωτίζουν νοητικά και υλικά σε ποίμνια, και να τον συγκυβερνούν σε συμπαιγνία με την εκάστοτε κοσμική εξουσία. Και να τον ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ. Είναι αυτοί που κάνουν τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - "πιστούς", δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Κάνοντάς τους να μην τα θεωρούν δεσμά αλλά να νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι να χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις των εκκλησιών και των πιστών τους είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός μιας θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη ως προς αυτήν. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Η κάθε εκκλησία λοιπόν έφερνε και φέρνει στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Η μοιρασιά άλλοτε γίνεται χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας , όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Σε αυτή τη σχέση Εκκλησίας – Κράτους η Εκκλησία λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού Φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας συστημικά την αίγλη και την αυθεντία μου, και βέβαια θα αρμέγω πρώτη εγώ και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις μέσα από την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου· όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα". Η λυκοσυμμαχία αυτή ίσχυσε παντού και πάντα μέσα στους αιώνες εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, από τις αρχαϊκές κοινωνικές δομές στις αυτοκρατορίες και στα σύγχρονα κράτη. Ώστε, ύστερα από τόσο παρελθόν ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας εδώ σε μας να καταντάει να μοιάζει …ασύμβατος με την ανθρώπινη φύση!

Δράσεις…

Πέρα από τις δράσεις Διαφωτισμού που είδαμε στο προηγούμενο άρθρο ας δούμε και κάποιες πιο μαχητικές δράσεις. Δράσεις ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ.

Η ελευθερία του λόγου στη σύγχρονη κοινωνία μας καλύπτει το κρίσιμο και εκτεταμένο λάθος της ασυλίας που παρέχεται στη διάδοση των θρησκευτικών ψευδών. (Όταν κι όπου το θρησκευτικό ψεύδος κυριαρχούσε, έκαιγε στην πυρά την ελευθερία του λόγου). Στον σημερινό κόσμο η διάδοση ψευδών ειδήσεων στιγματίζεται κοινωνικά και κάποτε, όταν θεωρηθεί βλαπτική, τιμωρείται. Εκτός κι αν είναι σίγουρο ότι τα διαδιδόμενα ψέματα είναι "της πλάκας" κι όχι για να τα πάρει κανείς στα σοβαρά. Στην περίπτωση της διάδοσης των θρησκευτικών ψευδών τι ισχύει; Είναι μεν "της πλάκας" αλλά συνιστούν και δεσμά αιχμαλωσίας εκτεταμένων μαζών. Να τις κρατούν σε ιδεολογική καθυστέρηση, βολική για τις εξουσίες.

Οι κληρικοί είναι οι πιο ανεύθυνοι των αγορητών. Λένε ότι "σημεία και τέρατα" θέλουν στο ποίμνιο, αφού αυτοί που δεν θα επιδέχονταν την αποπλάνηση απλώς δεν είναι παρόντες για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους. Και αυτό είναι λάθος. Θα έπρεπε να υπάρχει κριτικός αντίλογος· να "ταρακουνήσει" την αποκοιμισμένη συνείδηση των μελών του ποιμνίου· θα πρέπει να υπάρξει ένας "ΑΝΤΙ-ΑΜΒΩΝΑΣ". Που να καταγγέλλει το ψέμα και την παραπλάνηση. Δημόσια, οργανωμένα και επίμονα. Και με χρήση της πολιτικής αλλά και της νομικής επιστήμης.

Οι θρησκευόμενοι ανατριχιάζουν με την απρέπεια, την έλλειψη σεβασμού και την ιεροσυλία αυτών που θέλουν να κριτικάρουν την πίστη τους. Ίσως και κάποτε ν’ αντιδρούν λιγότερο ψύχραιμα. Η Εκκλησία θα πει ότι η συμμετοχή στη θρησκευτική διαδικασία είναι εθελοντική (όπου δεν είναι "κοινωνικά" επιβαλλόμενη), και ότι αυτό περιέχει και εξαντλεί το δικαίωμα αντίρρησης. Έχεις αντίρρηση; Μην έρχεσαι, μη συμμετέχεις, δεν σε υποχρεώνει κανείς. Δεν είναι όμως έτσι. Όπως η Εκκλησία δεν αυτοπεριορίζεται στον εσωτερικό της κόσμο αλλά έχει απόψεις, και διατυπώνει τις απόψεις της ως κοινωνικός εταίρος, και συχνά και εξόφθαλμα άκρως παρεμβατικά και ως πολιτικός Συν-εταίρος, για κάθε θέμα κοσμικού χαρακτήρα, έτσι και κάθε μέλος ή οργάνωση της κοινωνίας δικαιούται να διατυπώνει τις απόψεις του για την Εκκλησία και τη θρησκεία. Και μια και ο αντι-άμβωνας δεν θα ήταν καθόλου ευπρόσδεκτος μέσα στους ναούς (όπως ήταν στην Εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας) θα πρέπει να στηθούν αντι-άμβωνες σε άλλους χώρους και με άλλα μέσα.

Το Διαδίκτυο είναι το πιο προσβάσιμο από τα άτομα και από οργανώσεις για δημοσιοποίηση αντιρρήσεων και καταγγελιών. Όμως οι οργανώσεις "Αθεΐας" θα πρέπει να συνεργαστούν και με προοδευτικές πολιτικές δομές (σα να μην μας έχουν όμως απομείνει ριζοσπαστικές δομές που να μην λογαριάζουν τα ψηφάκια) στην αντιμετώπιση περιπτώσεων συμπεριφορών του κλήρου που καταχρώνται και αυτήν την δήθεν υφιστάμενη διάκριση ρόλων Κράτους – Εκκλησίας (την υπόσχεσή της του Διαχωρισμού την κατάπιε η "αριστερά" μας) και κάνουν τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμμετοχής στο θρησκεύεσθαι συστημικό εξαναγκασμό. Το ζήτημα έχει σαφώς τεράστια πολιτική διάσταση. Αλλά και νομική. Και είναι εύλογο ότι θα υπάρξουν νομικά γραφεία με ενδιαφέρον για αυτόν τον χώρο άσκησης της επιστήμης τους.

Εμείς οι ενήλικες έχουμε, κουτσά-στραβά, απαλλαγεί από την αναγκαστική παρέμβαση της εκκλησίας στα προσωπικά μας: ονοματοδοσία παιδιών, πολιτικοί γάμοι και κηδείες, επίκειται και η αποτέφρωση κτλ. Θα άξιζε όμως να αναπτύξουμε και μια νέα κουλτούρα πολιτικών τελετών ξεφεύγοντας με φαντασία από τα τετριμμένα. (Οι νυφούλες και πεθερούλες ας σκεφτούν να βρουν κάτι ωραιότερο από τον Ησαΐα).

 Το μέγα πρόβλημα όμως αφορά τα παιδιά μας. Που η δεσποτεία της Εκκλησίας αδιάλλακτα εμμένει (για να αναπαράγει το πελατολόγιό της) στο να τα προσηλυτίζει στο ψέμα της θρησκείας μέσα από το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών, που άλλο δεν είναι παρά μία ομολογιακή ΚΑΤΗΧΗΣΗ. Κατήχηση και προσευχή. Προσευχή είναι το να ζητάς να καταργηθούν οι νόμοι του σύμπαντος για να ικανοποιηθεί κάποια επιθυμία, άλλοτε συλλογικού χαρακτήρα και άλλοτε απλά ατομική. Διδάσκει την πίστη σε υπερφυσικές επιρροές. Σε κάποια μαγεία δηλαδή. Η κατήχηση στα σχολεία θα πρέπει να καταγγελθεί ως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι πνευματική κακοποίηση να προπαγανδίζεις ψέματα σε μικρά παιδιά. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούν οι προσπάθειές μας για την Εκκοσμίκευση. Και αφού οι πολιτικοί μας καθόλου δεν είναι ανανεωτές-καθοδηγητές του κόσμου αλλά υπολογιστές ψηφακίων, δεν απομένει παρά η οδός της νομικής καταγγελίας. Η δικαιοσύνη όταν την ξυπνήσεις από την παρελκυστική της ρουτίνα απαιτώντας ισχυρά ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, θα υπερασπιστεί τελικά κι αναπόφευκτα την τιμή της.

Θα πρέπει να εκλείψει και το "παιδομάζωμα", η ομηρία των παιδιών, σύμφωνα με την οποία τα ανήλικα παιδιά γονιών που υποτίθεται ότι ακολουθούν κάποια Χ θρησκεία, αυτόματα από τη γέννησή τους χαρακτηρίζονται ως Χ-θρησκειό-πουλα. Για να ψηφίσεις στις εκλογές χρειάζεται πρώτα να ενηλικιωθείς, ώστε ώριμα και λογικά – υποτίθεται – να επιλέγεις. Και γιατί να μην χρειάζεται να περάσεις πρώτα από μια απελευθερωμένη παιδεία πριν επιλέξεις τις  πνευματικές πεποιθήσεις σου; Γιατί να ανήκεις και να φορτωθείς εκ γενετής με μια από τις θρησκευτικές ανοησίες που προκαλούν διχασμό, ιστορικές έχθρες και διαιωνίζουν βεντέτες και πολέμους;

Τέλος θα πρέπει να καταγγελθεί το καθεστώς της θρησκευτικής ταυτότητας. Υποτίθεται ότι ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, νομικά και οικονομικά, θα  γίνει κάποτε και θα είναι πλήρης και πραγματικός. Θρησκευτικές τελετές δεν θα μπορούν να υποκαθιστούν νομικά τις υποχρεωτικά κοσμικές πράξεις. Η θρησκευτική ταυτότητα θα πρέπει να εξαλειφθεί από κάθε κοσμική διαδικασία. Δεν θα πρέπει ποτέ και πουθενά να απαιτείται ο προσδιορισμός της. Θα πρέπει η διοίκηση να γίνει έκδηλα αρνητική σε όποιο αίτημα δήλωσής της από άτομα ή ομάδες. Να γίνει κάτι το εντελώς αδιάφορο για την καριέρα του κάθε ανθρώπου και για τις τυπικές σχέσεις του με τους άλλους· όπως ας πούμε ένα αθώο hobby του. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να ξεχάσουμε αυτή τη στάμπα.

Αυτά είναι κάποια από όσα μπορούμε να κάνουμε άμεσα και καθημερινά. Ως εκδήλωση εντιμότητας έναντι της αλήθειας και ενδιαφέροντος για την κοινή μας πρόοδο προς ένα επίπεδο πολιτισμού με περισσότερη Επίγνωση.

Η γνώση αποδομεί την πίστη.

Για την διάχυση κι εξάπλωση και στον τόπο μας της ιδέας ότι πρέπει να αφήσουμε επιτέλους πίσω μας την πλαστή πραγματικότητα του θρησκευτικού μύθου και να κοιτάξουμε προς μια καθαρή θέα του κόσμου γύρω μας, για ν’ αποκτήσουμε μια πιο ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ, είναι απαραίτητος ένας συστηματικός ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ. Διαφωτισμός με διαλέξεις φυσιοκρατικής προσέγγισης, με εκδόσεις εντύπων και βέβαια με χρήση των ποικίλων τρόπων επικοινωνίας των χρηστών του διαδικτύου. Αλλά κυρίως πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος μάθησης. Πρέπει να γίνει αποδεκτή η αρχή ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Τουλάχιστον το επιστημονικά καταφανές ψέμα. Ότι δηλαδή ο κόσμος μας ορίζεται από υπερφυσικές οντότητες (θεϊκές) με υπερφυσικές επιρροές (θαύματα).

Μια ριζική επανάσταση στον τρόπο σκέψης μας μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μια μόνο γενιά αν οι γονείς και οι δάσκαλοι δίνουν ΤΙΜΙΕΣ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά. Δηλαδή αυτό που ΞΕΡΟΥΝ ότι είναι η αλήθεια και όχι αυτό που μπορεί να θέλουν να διατηρούν στη συνείδησή τους σαν επιλεγμένη αυταπάτη. Αλλιώς κάνουν ηθικά ανεπίτρεπτη εκμετάλλευση του εξελικτικού δεδομένου ότι τα μικρά παιδιά πιστεύουν, χωρίς αμφισβήτηση, οτιδήποτε τους λένε οι μεγαλύτεροί τους. Σήμερα μπορούμε να ανατρέφουμε τα παιδιά μας μιλώντας τους για πραγματικές οντότητες και συμβάντα και να τονώνουμε τη φαντασία τους με φανταστικές ιστορίες, οι οποίες όμως να μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα. Δεν είναι το υπερφυσικό αναγκαίο στον πλούσιο από ενδιαφέρουσα γνώση κόσμο μας. Υπάρχει πλούτος συναρπαστικών εικόνων, δράσεων, συμβάντων  και ιδεών να καλύψει τις ανάγκες του νου τους. Και πρέπει να επιμένουμε ΣΕ ΜΙΑ ΣΑΦΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ, ανάμεσα στο φανταστικό μεν αλλά συμβατό με την πραγματικότητα και στο ασύμβατο. Πρέπει να σταματήσουμε να τα κάνουμε από μωρά τελεολόγους, ότι δηλαδή τα πάντα στη φύση είναι "για να …", για να εξυπηρετήσουν ένα σκοπό. Η γνώση πρέπει να εξαλείψει την αρχέγονη προδιάθεση/πλάνη για ύπαρξη σκοπού στη φύση. Το δελφίνι δεν πήρε το υδροδυναμικό του σχήμα ΓΙΑ ΝΑ κολυμπά ανετότερα στη θάλασσα· διαμορφώθηκε βαθμιαία έτσι ΕΠΕΙΔΗ η φυσική επιλογή ευνοούσε τις μεταλλάξεις εκείνες που συνέτειναν στο αποτελεσματικό σχήμα. Τα σύννεφα δεν υπάρχουν για να βρέχουν, τα φυσικά δάση δεν έγιναν για να μας δίνουν οξυγόνο και ξύλα. Έγιναν και υπάρχουν ΕΠΕΙΔΗ· δηλαδή από κάποια φυσική αιτία, από την οποία προέκυψαν. Είναι αποτελέσματα· όχι επιδιώξεις. Αυτή είναι η ειδοποιός διάκριση ανάμεσα σε έναν φυσιοκρατικό, ορθολογικό νου και σε έναν με μεταφυσική ροπή. Το σύμπαν υπάρχει αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από την δική μας ύπαρξη, τις πεποιθήσεις και τις ιδεοληψίες μας. Και είναι ΓΝΩΣΙΜΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.

Πρέπει επίσης να γλυτώσουμε επιτέλους τα παιδιά μας από την στρεβλωτική καταπίεση της φυσικής "αμαρτίας". Για αιώνες και αιώνες η εκκλησία συνήθισε τον άνθρωπο στο να μισεί το σώμα του και τη φυσική του προδιάθεση για το σεξ, ταυτίζοντάς το με την αμαρτία και καταπνίγοντας κάθε φυσική συμπεριφορά και χαρά σε μια δεσποτική σεμνοτυφία. Κατάλοιπα αυτής της σκοταδιστικής διαπαιδαγώγησης βαραίνουν και σήμερα τον ψυχισμό των ενήλικων του αναπτυγμένου κόσμου και τους κάνουν αμήχανους  στο να διαχειριστούν με φυσικότητα και χωρίς ενοχές θέματα του σεξ και γεμάτους υπεκφυγές στην αντιμετώπιση σχετικών ερωτημάτων εκ μέρους των ανηλίκων. Αυτή τη ζημιά που μας έχει κάνει η θρησκεία πρέπει να την αποτινάξουμε· κι αν δεν μπορούμε ολότελα για μας τους ίδιους, πάντως για τα παιδιά μας, με μια αληθινή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, φυσική αλλά κι ανθρωπιστική, με ενσυναίσθηση και χωρίς ανόητες ντροπές.

Η εκπαίδευση πρέπει να είναι απόλυτα κοσμική, χωρίς την παραμικρή ανάμειξη της εκκλησίας. Η εκκλησία μπορεί να τελετουργεί και – αν επιμένει – να κατηχεί μέσα στους ναούς της. ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Πρέπει να πάψει η διδασκαλία των παιδιών ότι η πίστη αυτή καθαυτή συνιστά αρετή. Στο σχολείο πρέπει να εμπεδωθεί η φυσιοκρατική αντίληψη του κόσμου και η αντίληψη της ηθικής ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - όχι θρησκευτική - ΑΞΊΑ. Η Εξέλιξη πρέπει να φύγει από τις τελευταίες σελίδες του σχολικού βιβλίου της βιολογίας (που "δεν προλαβαίνουν" - δήθεν - να τις διδάξουν…) και να διαποτίζει με την καταλυτική της επεξηγηματικότητα όλα τα κεφάλαια. Οι θεωρίες του Δημιουργισμού και του "ευφυούς σχεδιασμού" μπορούν ίσως να βρουν μια θέση σε κεφάλαιο της Ιστορίας των Επιστημονικών Θεωριών, στα πανεπιστήμια. Η διδασκαλία των "θρησκευτικών" στα σχολεία δικαιούται να γίνει, ανάλογα με το θέμα, μέρος του μαθήματος της Μυθολογίας ή της Ιστορίας του παρελθόντος καθώς και μέρος της Ιστορίας του Πολιτισμού. Και εκεί βέβαια να εξιστορηθούν ανοικτά και χωρίς αποκρύψεις και εξωραϊσμούς τα "πεπραγμένα" της Εκκλησίας ανά τους αιώνες.

Πάνω στο θέμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς οφείλουμε να αναλογιστούμε και να δεχτούμε ότι για αιώνες και αιώνες, από τη βαθιά αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα σχεδόν, ο κύριος όγκος της τέχνης μας - της ποίησης, της λογοτεχνίας, της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής και της ζωγραφικής, της μουσικής - ήταν αφιερωμένος στο "θείο" και προσπαθούσε να συνδιαλέγεται με το μεταφυσικό. Να το εννοεί και να το δοξάζει. Τι αριστουργήματα! Τα πιο όμορφα λουλούδια του πολιτισμού μας είναι επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας στην ενασχόλησή της με τη θρησκεία. Το διανοείσθε ότι όλος αυτός ο όγκος της καλλιτεχνικής παραγωγής, όλη αυτή η παραδοσιακή αξία στηρίχθηκε στη σχέση με το Ανύπαρκτο;! Από τους ναούς στο Λούξορ και τον Παρθενώνα, στην Αγια Σοφιά και τα ξωκλήσια του Αιγαίου. Από τη Θεογονία, από το Άσμα Ασμάτων, από τα Ινδικά θρησκευτικά έπη, στο Ρωμανό τον Μελωδό, τον Παπαδιαμάντη, τον Έλιοτ. Από τον Τζιότο στον Γκρέκο. Από την βυζαντινή υμνολογία και τα μωαμεθανικά μακάμια, στα μαδριγάλια και στην εκκλησιαστική μουσική του Μπαχ. Η Τέχνη ήταν και είναι πάντα ένας τρόπος (και μια διέξοδος) του ανθρώπου να κυνηγάει το άπιαστο. Κάτι σαν ξόρκι. Το περιεχόμενο της θρησκείας είχε πάντοτε την ιδιότητα του "άπιαστου". Σ’ ένα κόσμο αμάθειας άλλα ενδιαφέροντα θέματα δεν υπήρχαν. Το περιεχόμενο της θρησκείας αποτέλεσε την κεντρική θεματολογία της τέχνης. Η εκκλησία άλλωστε υπήρξε ο κύριος παραγγέλων έργων και χορηγός μεγάλων καλλιτεχνών που έπρεπε να κερδίσουν το ψωμί τους. Αυτή υπήρξε η θετική εισφορά της θρησκείας στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σήμερα αυτή η θρησκευτική τέχνη είναι κλασσική· μουσειακή. Εξόχως σεβαστή. Δείχνει έτσι ένα δρόμο στην Εκκλησία. Να γίνει η θρησκεία σεβαστή ως κλασσικό πολιτιστικό αγαθό. Η θέση της είναι ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ. Αλλά και σε ναούς, με την χρήση τους σαν αίθουσες τέχνης, εκθέσεων, συναυλιών, διαλέξεων, πολιτισμού. Σε κάποιους ναούς σε πρωτεύουσες της Δύσης συμβαίνει ήδη αυτό.

Η Απομυθοποίηση (μέρος δεύτερο)

Η αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση της θρησκείας και των πρακτικών των εκκλησιών της αποτελεί ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ.

Το πρωτο και άμεσο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάψουμε πια να αποδεχόμαστε το "απυρόβλητο" που προσπαθούν να διατηρήσουν, και να αρχίσουμε να "πυροβολούμε". Όχι βέβαια με τρόπους τζιχάντ. Χωρίς λιθοβολισμούς, αποκεφαλισμούς, πυρπολήσεις, βόμβες σε άμαχους κι αεροπλάνα σε ουρανοξύστες. Ούτε με βία και ύβρεις. Αλλά ασκώντας ΔΙΑΥΓΕΙΑ. ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ όμως διαύγεια. Οι φορείς της επιστήμης και γενικά της φυσιοκρατικής αντίληψης του κόσμου πρέπει να αλλάξουν την για αιώνες στάση τους της αδιαφορίας ή ανοχής για τη θρησκεία, στάση που συνιστά ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, και να σταθούν απέναντί της ειλικρινά με βάση τη γνώση τους. Τη γνώση που καθιστά ασύμβατα με την πραγματικότητα τα θρησκευτικά μυθεύματα.

Η πίστη, φρόντισε να κρατήσει ένα θετικό όρο για τον εαυτό της και να δώσει τον αρνητικό στην α-πιστία. Έτσι ο άθεος που αποκαλεί τον εαυτό του άθεο μπαίνει στο παιχνίδι των θεϊστών. Σαν δηλαδή να αρνείται κάτι που υπάρχει. Ο σωστός όρος είναι "φυσιοκράτης" που υποδηλώνει αυτόν που θεωρεί τον κόσμο φυσικό χώρο που διέπεται από φυσικούς νόμους και δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό. Και μπορεί αντίστοιχα να αποκαλεί τους θεϊστές "δεισιδαίμονες" ή "υπερφυσικιστές". Για να έχουν αυτοί την υποχρέωση να ανασκευάσουν τα ευρήματα της επιστήμης και να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε και ελέγχεται από υπερφυσικά όντα. Ή, τουλάχιστον, να εκθέσουν ΠΏΣ γνωρίζουν αυτά που ισχυρίζονται ότι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ για το περιεχόμενο της πίστης τους. Με ποια τεκμηρίωση;

Βέβαια το να δηλώνει κανείς ότι είναι άθεος, ή γενικότερα φυσιοκράτης, δεν αντιστοιχεί σε μια κατηγορία θρησκεύματος· αντίθετα είναι η άρνηση κάθε υπερφυσικότητας. Είναι μια πράξη που υποδεικνύει μια  ανεξαρτησία του νου και μάλιστα ενός υγιούς νου. Όσο περισσότεροι άθεοι (φυσιοκράτες, κοσμικοί, ορθολογιστές) "αποκαλυφθούν" τόσο ευκολότερο θα είναι για άλλους να ενθαρρυνθούν να τους μιμηθούν· ώστε να σχηματισθεί μια ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ που θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση προς την κατεύθυνση της απαλλαγής του σκεπτικού των κοινωνιών από την ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ και θα προάγει την εμπιστοσύνη στην κοσμική διευθέτηση των ζητημάτων.

Στην πραγματικότητα αυτή η κρίσιμη μάζα υπάρχει αριθμητικά, και με το παραπάνω. Οι στατιστικές (του 2014) για τον αριθμό και τα ποσοστά των οπαδών των θρησκειών δίνουν: Χριστιανοί 2,2 δισεκατομμύρια – 31,50%, Μουσουλμάνοι 1,6 δις – 22,32%, Άθρησκοι (άθεοι, κοσμικοί, αγνωστικιστές, ουμανιστές κτλ) 1,1δις – 15,35%, Ινδουιστές 1,0 δις – 13,95%, όλες οι άλλες θρησκείες 1,2δις – 16,9% (με τους Ιουδαίους στα 14 εκατομμύρια – 0,2%). Είναι λοιπόν οι "άπιστοι"  τρίτοι σε αριθμό, κι αυξάνουν ραγδαία στον σύγχρονο κόσμο της πληροφορίας και του internet· μόνο που είναι διεσπαρμένοι παντού σχεδόν, ασυσπείρωτοι, κι έτσι δεν εμφανίζουν τη χαρακτηριστική μαζικότητα των θρησκευτικών ποιμνίων.  Αν σκεφθείτε και το ότι ένα μεγάλο ποσοστό των διάφορων πιστών είναι "κατά συνθήκη" πιστοί, ο αριθμός και το ποσοστό των ουσιαστικά απίστων  αυξάνεται σημαντικά.

Η στράτευση των πανεπιστημίων στον ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, όχι μόνο των σπουδαστών τους αλλά του κοινού γενικότερα, σχετικά με τον θρησκευτικό μύθο, είναι ακρογωνιαίος λίθος για τη διαμόρφωση της επόμενης γενιάς ηγετών και πολιτών με ελεύθερη κριτική σκέψη. Οι επιστήμονες, σαν πράξη εντιμότητας, θα πρέπει θαρρετά κι ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ να προωθούν την κατανόηση και την υιοθέτηση  από τους πολίτες και την κοινωνία συνολικά της φυσιοκρατικής θεώρησης  του κόσμου μας, χωρίς καθόλου υπερφυσικά και μυστικιστικά στοιχεία, θεούς, δυνάμεις, επιρροές. Και να διακηρύττουν ότι οι ανθρώπινες πράξεις που απορρέουν από την νατουραλιστική κοσμοθεώρηση δεν υστερούν αλλά υπερέχουν από ηθική άποψη. Και ότι πρόσωπα με αυτή την προσέγγιση των πραγμάτων μπορούν έντιμα και με αρχές να διαχειρισθούν θέματα πολιτικοκοινωνικής σημασίας. Και να εκπαιδεύσουν την κοινωνία να αποδεχτεί την πλήρη και ισότιμη συμμετοχή τέτοιων προσώπων στα κοινά. 

Για να μην μένουν όμως αυτές οι προτάσεις απλώς προτάσεις απαιτείται να αποκτήσουν δραστήριους ΦΟΡΕΙΣ υλοποίησής τους. Οι ανά τον κόσμο οργανώσεις "αθεΐας" πρέπει να σχηματίσουν ΔΙΚΤΥΑ που να συντονίζουν τη δράση τους, να προβάλουν θαρραλέα τις θέσεις τους με εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους. Η θρησκευτική κριτική και ο διαφωτισμός να μην περιορίζονται σε συζητήσεις μεταξύ "φίλων" στο Facebook, σε ιστοσελίδες και αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Όχι ότι είναι λίγη η δουλειά που γίνεται εκεί, η διάδοση και το αποτέλεσμα. Κάθε άλλο. Αλλά να βγει ο διαφωτισμός στους δρόμους, στη μέση της καθημερινότητας, να γίνει μέρος της. Να υπάρχουν όλο και συχνότερα δράσεις με ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ μέσα στην κοινωνία. Να γίνουν παράγοντες καθημερινής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Αντί ν’ αφήνεται αυτή στην επιρροή της Εκκλησίας. Να υπάρξει επιτέλους και η "Eκκλησία" της φυσιοκρατίας. Με τους "πιστούς" της· σε φανερές πολυπληθείς συναθροίσεις.

Οι αιώνες της πίστης σε πνεύματα, δαίμονες, θεούς και Θεό ήταν η παρορμητική αλλά και ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΜΕΝΗ από τα ιερατεία αντίδραση του είδους μας στην άγνοιά του, στην πίεση που του ασκούσε αυτή η άγνοια, η αντιστάθμισή της. Υπήρξε μια επαχθής κληρονομιά συνεχώς από γενιά σε γενιά, που πρέπει πια να προχωρήσουμε στην "ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ" της.

(Απόσπασμα από το βιβλίο: "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")

Η Απομυθοποίηση (μέρος πρώτο)

Οι θρησκείες είναι κάτι πολύ μεγάλο, πολύ ισχυρό, αποφασιστικά ρυθμιστικό της ζωής και συμπεριφοράς των ανθρώπων στα μήκη και πλάτη της υφηλίου, για να μπορεί να διατηρούνται σ’ ένα άβατο, για να κρατιούνται μακριά από επιστημονική εξέταση. Ζούμε στην εποχή της επιστήμης. Η επιστήμη γίνεται όλο και περισσότερο ο καθοριστικός παράγων της εξέλιξής μας. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΜΙΟ για τους επιστήμονες να μένουν αμέτοχοι και ν’ αδιαφορούν για το ότι η θρησκεία εξακολουθεί να διαδίδει, ως αυθεντία, στον κοσμάκη ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΗΣ, όπως του Παράδεισου και της Κόλασης.

Εξάλλου το φαινόμενο της θρησκείας δεν είναι αφύσικο, η θρησκεία δεν είναι μια αφύσικη συμπεριφορά· συνέβη μέσα στην εξέλιξή μας. Όλα τα μεγάλα φαινόμενα της εξέλιξης του ανθρώπου και του πολιτισμού του έχουν προσεγγισθεί και ερευνώνται επιστημονικά με σκοπό την κατανόηση της εξέλιξής τους και την εξαγωγή συμπερασμάτων χρήσιμων για την ανθρωπότητα. Γιατί όχι και οι θρησκείες; Δεν γνωρίζουμε καμιά περίπτωση ενός πολύτιμου φαινομένου που να έχει καταστραφεί ή να έχει υποστεί σοβαρή ζημιά από τον επιστημονικό έλεγχο. Το να αρνείται λοιπόν η κάθε Εκκλησία την επιστημονική προσέγγιση της θρησκείας της δείχνει πως μάλλον και η ίδια δεν πιστεύει πραγματικά ότι το αντικείμενο της θρησκείας είναι τελικά κάτι το υπερφυσικό. Εάν το πίστευε θα παρακαλούσε την επιστημονική διερεύνηση να αποδείξει ότι η θρησκεία έχει όντως κάτι το υπερφυσικό ή ότι τουλάχιστον αποτελεί την καλύτερη λύση και ελπίδα για την ανθρωπότητα. Όμως ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο. Απλώς: μην ακουμπάτε τη θρησκεία. Ούτε την Εκκλησία. Αφήστε τες στο απυρόβλητο.

Η θρησκεία ορίζεται σαν ένα δογματικό κοινωνικό σύστημα του οποίου τα μέλη πιστεύουν στην ύπαρξη υπερφυσικών οντοτήτων που με τρόπο υπερφυσικό μπορούν να επεμβαίνουν στον κόσμο και στην τύχη των ανθρώπων. Έτσι οι θεοί/ο Θεός έχουν ένα κεντρικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται τι πρέπει να κάνουν. Και αυτό χρησιμεύει για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Χωρίς τις υπερφυσικές οντότητες και τα θαύματά τους και την πίστη στην επεμβατικότητά τους τι και πόση θρησκεία θα απόμενε για τον έλεγχο των ανθρώπων; Με την ανυπαρξία υπερφυσικών επιρροών και θαυμάτων η πίστη εξανεμίζεται. Γι αυτό και ο κλήρος απεγνωσμένα επινοεί παραμυθίες θαυμάτων.

Η Εκκλησία είναι η οργανωτική και λειτουργική δομή του θρησκευτικού συστήματος για τη συντήρηση κι εξέλιξή του. Η Εκκλησία ποιεί την θρησκεία. Έτσι θρησκεία και Εκκλησία είναι αλληλένδετες κι αδιαχώριστες οργανικά και διαχρονικά και δεν ισχύει στην πράξη το "άλλο η θρησκεία και άλλο η Εκκλησία", όπως βολεύονται κάποιοι πιστοί να απολογούνται. Όταν ασκείται κριτική για το περιεχόμενο της θρησκείας αυτή αφορά τον μύθο και τους διαμορφωτές του συνολικά, κι όταν ασκείται κριτική σε πρακτικές της Εκκλησίας αφορά τους διαμορφωτές και τον διαμορφούμενο μύθο τους. Το να επιμένει κανείς σε κάποια διάκριση του τύπου "καλή θρησκεία - κακοί παπάδες" σημαίνει ότι κάνει τη διάκριση μέσα σε μια προσωπική του αντίληψη του δίδυμου θρησκείας – παπάδων, καθόλου αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα θρησκεία και Εκκλησία ταυτίζονται. Όταν μιλάμε για τη θρησκεία συμπεριλαμβάνουμε και την γενική λειτουργία της μέσω της Εκκλησίας. Και η κριτική μας στάση τις αφορά αξεχώριστα. Και δεν στεκόμαστε στο ατομικό ποιόν των κληρικών. Στο ότι υπάρχουν και "καλοί ιερωμένοι" – που εξίσου καλοί ή και καλύτεροι θα ήταν και ως κοσμικοί πολίτες - η στάση μας είναι: τόσο το χειρότερο· μπερδεύουν την κριτική θέαση της Εκκλησίας από το κοινό.

Είναι αναπόφευκτο να πιστεύουμε στα περισσότερα από όσα πιστεύουμε για τον κόσμο επειδή μας τα έχουν μάθει κάποιοι άλλοι. Μεταξύ αυτών σημαντική θέση κατέχουν κάποια προϊόντα αρχαίας αμάθειας και παραλογισμού που μας εμφύτευσαν οι θρησκείες έχοντάς τα αναγάγει σε δογματικές "αλήθειες". Τα περισσότερα από αυτά, αν πρωτοακούγονταν σήμερα, δεν θα τα θεωρούσαμε καθόλου "ιερά". Θεωρούνται όμως ιερά σήμερα επειδή κάποτε στο βαθύ παρελθόν της άγνοιας θεωρήθηκαν. Και από πολλούς. Η θρησκεία αντιστέκεται στη λογική με την επί αιώνες διάρκειά της και με τα πλήθη των πιστών της. Με την παλαιότητα και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ της μεγάλης της μάζας. Αφήνουμε να σέρνεται η αρχαία αυταπάτη και να επηρεάζει δραστικά την ζωή μας. Να επιβάλλεται στη ζωή μας. Να μην είναι δυνατόν να εκλεγεί κανείς σε δημόσιο αξίωμα αν βγει και δηλώσει ότι έχει αμφιβολίες για την ύπαρξη του Παράδεισου και της Κόλασης. ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ. Αυτή η θρησκευτική υποκρισία και Η ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ στο να συμβαίνει υποθάλπει την ανάπτυξη επικίνδυνων καταστάσεων.

Η θρησκεία εμμένει στο να διατηρείται ανεξάρτητη από κάθε λογική αιτιολόγηση. Ενώ όλοι θεωρούμε φυσικό και νόμιμο να μας ζητείται να υποστηρίζουμε τις διάφορες πεποιθήσεις μας λογικά και τεκμηριωμένα, ένα τέτοιο αίτημα προς τους θρησκευόμενους εκλαμβάνεται ως καταστρατήγηση της "ελευθερίας του θρησκεύεσθαι". Ενώ η υποχρέωση απόδειξης του αντικειμένου της πίστης τους είναι δική τους και όχι εκείνων που δεν πιστεύουν. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να βρεθούν κάποτε αντιμέτωποι με αυτή την υποχρέωσή τους; Η ύπαρξη του θεού και των συνακόλουθων υπερφυσικοτήτων είναι απλώς και μόνο ένας ισχυρισμός, μια πρόταση. Λοιπόν, οι προτείνοντες ας το αποδείξουν. Το ότι δεν μπορούν βέβαια να το αποδείξουν δεν σημαίνει ότι μπορεί να το σέρνουν ως ένα ανεπίλυτο δήθεν, υπαρκτό όμως ΑΞΙΩΜΑ· είναι απλώς ένας ΜΗ ΕΛΛΟΓΟΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ. Μπαίνει θέμα λογικής ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ για την ύπαρξη και συντήρηση του ίδιου του ισχυρισμού.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν με την πεποίθηση ότι η αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση της θρησκείας αποτελεί ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ. Όσοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο των θρησκειών είναι όχι μόνο εσφαλμένο αλλά και επιβλαβές έχουν καθήκον να δημοσιοποιούν και να αναπτύσσουν τις θέσεις τους (και περισσότερο εκείνοι που λόγω θέσης ή φήμης ή επιστημονικού κύρους υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να ακουστούν).

(Απόσπασμα από το βιβλίο: "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")

Ο θεός που "ανακατεύεται…"

Oι θρησκείες προσπαθούν να στηρίξουν και να διατηρούν την πίστη των πιστών στην ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του θεού. Αυτό είναι το εργαλείο εξουσίασης και χειραγώγησης των εύπιστων από τους επαγγελματίες της θρησκείας. Ο θεός "ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ" στη ζωή - την τωρινή και τη "μέλλουσα" - των ανθρώπων και στα συναφή με αυτήν. Αυτό είναι το ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για τη θρησκεία χαρακτηριστικό του θεού. Να ανακατεύεται. Ο πιστός να βρίσκεται σε κάποια σχέση εξάρτησης από αυτόν. Έτσι μόνον της είναι χρήσιμος ο θεός. Αλλιώς τι να τον κάνει; Σε τι χρησιμεύει ένας θεός που δεν απαντά σε προσευχές και δεν επεμβαίνει με θαύματα; Ένας θεός που δεν ανακατεύεται είναι μια έννοια άχρηστη κι αδιάφορη για τη θρησκεία, ίσως αντικείμενο διερεύνησης από την φιλοσοφία και τελικά από την επιστήμη. Ωστόσο, ακόμα και για τον πιο απλοϊκό και ανεπηρέαστο από επιστημονική γνώση πιστό, η παραδοχή ότι ο θεός του δε γίνεται να ανακατεύεται στα ανθρώπινα είναι η μόνη συμβατή με το χάλι που αυτά παρουσιάζουν επί αιώνες και αιώνες. Αυτό, και μόνο του, θα έπρεπε να του είναι επαρκώς πειστικό αν αποφάσιζε να κάνει χρήση της απλής λογικής του και σε αυτόν τον τομέα.

Οι ντεϊστές, που θέλουν να βλέπουν μια εμπρόθετη δημιουργία για αρχή του σύμπαντος, θεωρούν ότι ο "θεός" έστησε το σύμπαν με τους φυσικούς του νόμους, πάτησε το κουμπί της Έναρξης και απεσύρθη από κάθε παρέμβαση. Για τους πανθεϊστές ο "θεός" ταυτίζεται με το σύμπαν, είναι το ίδιο το σύμπαν, είναι οι νόμοι του, η ύλη του, οι λειτουργίες· δεν είναι προσωποποιημένος και καθόλου με οποιαδήποτε επεμβατική πρόθεση. Ακόμα και οι δύο αυτές εκδοχές αντίληψης του θεού είναι τελείως άχρηστες για τους θεϊστές. Για αυτούς νόημα και αξία έχει μόνον ένας ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΩΝ θεός. Γι αυτό επιμένουν οι απολογητές της θρησκείας ("δημιουργηστές" και άλλοι) να αρπάζονται από την ΥΠΟΘΕΣΗ της δημιουργίας. Υπόθεση όμως χωρίς νόημα και αξία για την πραγματικότητά μας αφού μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα ΔΕΝ υπάρχει παρέμβαση.

Πρόκειται για ένα απεγνωσμένο άρπαγμα από μία ουσιαστικά ΑΧΡΗΣΤΗ γι αυτούς πιθανολόγηση. Τι να την κάνουν την εκδοχή ύπαρξης ενός αρχικού Κάτι που δεν ανακατεύεται; Είναι τελικά ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ Ο ΚΑΥΓΑΣ για το αν υπάρχει κάποιος δημιουργός (άρα Θεός) ή όχι. Γιατί, κι αν υποθέταμε ότι έστω υπήρξε αρχικά ένα "υπέρ-κόσμιο" εμπρόθετο Κάτι, έξω από αυτό το σύμπαν και τη φυσική του – κάτι αντίστοιχο προς αυτό που οι άνθρωποι επινόησαν από πολύ παλιά ως θεό - αλλά αυτό το Κάτι δεν έχει στις "προδιαγραφές" του, στους νόμους του, την επέμβασή του στα ανθρώπινα και δη στα ατομικά, όπως πέραν πάσης αμφιβολίας συμβαίνει, τι αξία μπορεί να έχει η θρησκευτικότητα και η πίστη σ’ αυτό; Καμία. Είναι μια απελπισμένη ελπίδα; Μια εμμονή ότι ένα υπερφυσικό Κάτι, που δεν διαπιστώνεται η ύπαρξή του, μπορεί, αν υπάρχει, να ανακατευτεί και καμιά φορά, όταν το παρα-παρακαλέσει κάποιος, ή να αποφασίσει κάποτε στο μέλλον να ανακατευτεί γενικώς; Η θρησκευτική πίστη στο υπερφυσικό και οι πρακτικές της για αιώνες και αιώνες δεν πέτυχαν, πέραν των εκστατικών αυθυποβολών, καμιά πραγματική προσέγγιση κι επικοινωνία με το υποτιθέμενο Κάτι. Η Αποκάλυψη δεν υπήρξε ποτέ. Τι σχέση (και τι δικαίωση) έχει η θρησκεία με το τελικά κι αποκλειστικά επιστημονικό ερώτημα περί ύπαρξης ή μη ενός κάποιου Κάτι; Και πάλι, ΚΑΜΙΑ. Είναι προφανές ότι η όλη υπόθεση είναι μια λογική εκτροπή, μια παραπλανητική επιμονή εκ μέρους των υπερασπιστών της θρησκείας, ίσα-ίσα για να διατηρείται ένα έσχατο στοιχείο μεταφυσικής στις συνειδήσεις των ανθρώπων και έτσι η επιρρέπειά τους στη θρησκευτικότητα. Και βέβαια η παραμονή τους στο πελατολόγιο. Όλοι όσοι κερδίζουν τα προς το ζην διδάσκοντας, κηρύσσοντας ή συντηρώντας θρησκευτικά δόγματα επιμένουν. Γιατί ξέρουν ότι μια αδέσμευτη κριτική προσέγγιση της θρησκείας αποτελεί απειλή για τα συμφέροντά τους.

Επιπλέον, ο προσηλυτισμός και η συγκράτηση των πιστών στη θρησκεία, ως κάτι γενικά επιτρεπόμενο και αποδεκτό, έχει μια άκρως καταστρεπτική συνέπεια για την ανθρώπινη ψυχολογία συνολικά: ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε οτιδήποτε, χωρίς κριτική, έλεγχο, απόδειξη. Καθιστά την πίστη τρόπο σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Αφού η πίστη στο "θείο" είναι αναγνωρισμένη και παραδεκτή ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε άγγελους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε άλλη δεισιδαιμονία ή απιθανότητα τους αρέσει; Έτσι, να είστε βέβαιοι πως μια δειγματοληπτική καταγραφή του σκέπτεσθαι μιας μεγάλης κι αντιπροσωπευτικής μερίδας ατόμων μιας κοινωνίας για ένα χρονικό διάστημα, αν ήταν δυνατόν να γίνει, θα αποκάλυπτε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό εξωπραγματικών διαλογισμών βασισμένων σε πίστη σε ανυπόστατα πράγματα, σαν να ήταν αντικειμενικά δεδομένα. Πίστη περισσότερη από τη γνώση. Οι άνθρωποι πάνε στην πίστη για να γλυτώσουν από τη γνώση, υποκαθιστούν με πίστη τη γνώση γιατί τη φοβούνται. Και η θρησκευτική πίστη δικαιώνει την αυταπάτη, νομιμοποιεί το παραμύθιασμα.

Πεποίθηση με αποδείξεις = γνώση.
Πεποίθηση χωρίς αποδείξεις = πίστη.

Κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πνεύματος κατά τις πολλές χιλιετίες της εξέλιξής του υπήρξε το να συγχέει το πραγματικό με το φανταστικό στην αντίληψή του για τον Κόσμο. Τα κάθε λογής "φαντάσματα" ήταν, και δυστυχώς ακόμη είναι, μέρος της αντίληψης της πραγματικότητας, για να καλύπτουν τα κενά της γνώσης και τις αδυναμίες του ψυχισμού.

Σήμερα πια, με την αύξηση και τη διασπορά της επιστημονικής γνώσης, η αντίληψη του κόσμου από τους ανθρώπους μπορεί να διακριθεί σε δυο κατηγορίες. Αυτοί, οι λιγότεροι ακόμα, που όμως όλο κι αυξάνουν, που θεωρούν ότι ο κόσμος αποτελείται ΜΟΝΟΝ από φυσικές οντότητες και δράσεις, οι οποίες, όσο σύνθετες κι αν είναι, λειτουργούν σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους και τίποτα πέρα από αυτά δεν δύναται να συμβαίνει. Και οι περισσότεροι ακόμα, που όμως όλο και λιγοστεύουν, και που λόγω ανεπαρκούς γνώσης και ψυχολογίας, διατηρούν στην κοσμοαντίληψή τους το χάος της συνύπαρξης φυσικών οντοτήτων και "φαντασμάτων". Εν μέρει γνωρίζουν και εν μέρει πιστεύουν.

Στους πρώτους δεν γίνεται να βρείτε πιστούς του οποιουδήποτε "φαντάσματος", παρά μόνο για λόγους κοινωνικού κομφορμισμού, όχι αληθινούς. Οι δεύτεροι όμως γαλουχημένοι στην πίστη και σε αυταπάτες θρησκευτικές και ιδεοληπτικές, από γονιούς και περιβάλλον, καθηλωμένοι στο φόβο και σπρωγμένοι στην υπακοή, είναι αιχμάλωτοι "ποιμένων" και ακόλουθοι πατρώνων. Από τον αμαθή χωρικό στην άκρη του κόσμου μέχρι τον ιντερνετικό πολίτη μιας μεγαλούπολης ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι έχουν επιλέξει οι ίδιοι τις πίστες τους. Δηλαδή το να αυθυποβάλλονται/αυθυποκρίνονται ότι γνωρίζουν κάτι που δεν γίνεται να γνωρίζουν. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους απ’ έξω. Και συντηρούν το πρόβλημα να μην μπορεί η κοινωνία να διευθετήσει γνωστικά και λογικά τη συνέχειά της.

Ο Ελληνοχριστιανισμός

Μετά την επανάσταση του 21 συνεστήθη από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και τους εντόπιους ΡΩΜΙΟΥΣ (μοραΐτες, γραικούς, αρβανίτες, βλάχους, σαρακατσαναίους και άλλα φύλα που συζούσαν στο παραπεταγμένο κομμάτι της αυτοκρατορίας, στα "Κατωτινά μέρη" για τους Βυζαντινούς) ένα νέο εθνικό κράτος. Με το εξοστρακισμένο και βδελυρό για την ρωμαίο-βυζαντινό-οθωμανική ορθόδοξη εκκλησία όνομα: Ελλάς ( Grèce = Γραικία, χώρα των αρχαιοελληνικών χαιρέμαχων γραικών και των κατόπιν υποταγμένων γραικύλων). Και με ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ των ποικίλων κατοίκων του σε ΕΛΛΗΝΕΣ.
Που το πιστέψαμε. Και το βάλαμε στα σχολεία. Για να γίνουμε Έθνος.
Ε! τι να κάνει και η Εκκλησία; Από ανθελληνική για αιώνες και αιώνες το γύρισε κωλοτούμπα στον Ελληνοχριστιανισμό. Κι αυτοπροβλήθηκε ψευδέστατα ως διατηρητής και προστάτης του ελληνικού πολιτισμού. Για να μην ξεκαβαλικέψει από την εξουσία. Και δεν έπαψε να εξιουδαϊζει με την ιουδαϊκή μυθολογία και μυθιστορία τα παιδιά των νέων-ελλήνων.

Το Ελληνοχριστιανικό ψέμα

"Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με το νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής θρησκείας έτσι ώστε να μη συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν να τιμωρούνται. Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη(περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους, που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξη πίστη". (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11.9 επίσης Β1,1,19 και Νομοκανών 6,3).

Η ώρα της αλήθειας.

Το περιεχόμενο της θρησκείας είναι ένα τεράστιο συστηματοποιημένο ΨΕΜΑ. Το βασικό και κεντρικό ψέμα πάνω στο οποίο χτίζεται το οικοδόμημα της θρησκευτικής μυθοπλασίας και προπαγάνδας λέει ότι στον φυσικό κόσμο που κατοικούμε υπήρξαν και υπάρχουν ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΤΗΤΕΣ, υπερφυσικές οντότητες δράσεις και επιρροές. Η Εκκλησία προβάλει με κάθε εξεζητημένο και προσβλητικό της ανθρώπινης νοημοσύνης τρόπο αυτό το ψέμα, στηρίζεται σ’ αυτό το ψέμα για να παραμυθιάζει, να θολώνει και ψευτίζει την κρίση των ανθρώπων και το χρησιμοποιεί για τη χειραγώγηση και εκμετάλλευση του κοσμάκη.

Αλλά ο πολίτης ενός έννομου, δημοκρατικού κοσμικού κράτους, με σύγχρονη μόρφωση και κατανόηση του φυσικού κόσμου, αποκτά επαρκή νοητικά εφόδια και κριτήρια για να απομακρύνεται από την πίστη στα αφηγήματα της ιουδαϊκής μυθολογίας και στα "θαύματα" της ιουδαϊκής μυθιστορίας. Την υποκαθιστά με μια προσωπική αντίληψη και σχέση με έναν προσωπικό θεό, τόσον όσον και όπως ή κοσμοθεώρησή του τού επιτρέπει, αλλά ξεφεύγει από τη δεισιδαιμονία του φόβου και της υποταγής στην μακάβρια παράσταση της εφαρμοσμένης θρησκείας.

Ο κόσμος προχωράει με τη ΓΝΩΣΗ, δεν γλυτώνει από αυτήν.
Και η γνώση απομυθοποιεί. Το ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ καταντάει ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Δεν περνάει τις εξετάσεις του κάθε μυαλού που αποκτά γνώση και κριτική ικανότητα. Δεν μπορεί να επιβιώσει. Ζούμε τους προ-θανάτιους σπασμούς του. Κι ο πιο δυνατός σπασμός τους δεν είναι η επιρροή τους στη ζωή του ενήλικα. Εκεί πάει πια, τους έχεις φύγει. Δεν τους χαρίζεις/βαφτίζεις το παιδί σου, δεν πας για καμιά "τελετή" σου σ’ αυτούς. Ο πιο ισχυρός σπασμός τους είναι να θέλουν με νύχια και με δόντια να κρατούν ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ όλα τα παιδιά μας, με την κατήχηση στα σχολεία, ελπίζοντας ότι κάποια από αυτά θα παραμείνουν στο πελατολόγιό τους ως ενήλικες.

Είναι στο ΜΑΡΑΖΩΜΑ αυτού του λαού που καμιά "ριζοσπαστική" κυβέρνηση, δεν έχει στοιχειώδη α…… να τους κόψει το οξυγόνο σ’ αυτόν τον σπασμό. Πρέπει να το κάνουμε εμείς, και το κάνουμε στα σοβαρά. Όχι με φανφάρες κι εξορκισμούς, αλλά με προσφυγή στους ανώτερους θεσμούς δικαιοσύνης σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη. Εκεί βρισκόμαστε ήδη. Με εμπιστοσύνη ότι κάτι θ’ αλλάξει. Η δικαιοσύνη οφείλει να υπερασπιστεί την τιμή της.

Το "μάθημα" των θρησκευτικών δεν είναι μάθημα. Δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης του κόσμου, της φύσης, της κοινωνίας. Δεν παραδέχεται και ΔΕΝ εξηγεί στα παιδιά ότι το θρησκευτικό μας αφήγημα είναι ο επικρατήσας στον τόπο μας ΜΥΘΟΣ για να καθοδηγούνται και ελέγχονται οι άνθρωποι στην υιοθέτηση ηθικών και κοινωνικών συμπεριφορών και γενικά για να υπακούουν και να διοικούνται. Δεν είναι θρησκειολογία. Δεν βλέπει το θρησκευτικό φαινόμενο απέξω. Είναι από μέσα στο τσόφλι και δεν θέλει με τίποτα να βγει. Είναι προσηλυτισμός, κατήχηση. Οι θρησκευτικοί μύθοι παρουσιάζονται ως αναμφισβήτητα ΑΛΗΘΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Και συνάγονται νοήματα και διδάγματα για τη ζωή ΜΕΣΑ από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα. Πρόκειται για εγκληματική παραπλάνηση ανηλίκων. ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ τα παιδιά ότι η αφοσίωση και εξάρτησή τους από την ιερή υπερφυσικότητα, και βέβαια από το κατεστημένο σύστημα των μεσολαβητών της, την Εκκλησία, θα κινητοποιεί "δυνάμεις" υπερκείμενες των φυσικών νόμων και παρεμβαίνουσες στην κανονικότητα της φυσικής λειτουργίας του κόσμου, ανάλογα με το βάθος της πίστης και την ένταση του προσκυνήματος… Η δια βίου αιχμαλωσία σε μια ΑΥΤΑΠΑΤΗ που φτιάχνει ποίμνια, όχι πολίτες. Αυτό είναι το "μάθημα" των θρησκευτικών.
Που θα δικαστεί και θα αλλάξει.

Για το μάθημα των θρησκευτικών

Η πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ για την ακύρωση της Υπ. Απόφασης Ν. Φίλη για την διδασκαλία των θρησκευτικών βγήκε με το σκεπτικό της πλειοψηφίας ότι κατά το Σύνταγμα (άρθρα 3,13,16) το μάθημα των θρησκευτικών ΟΦΕΙΛΕΙ να εξυπηρετεί και να στηρίζει την ΕΙΔΙΚΗ θρησκευτική συνείδηση των πιστών της ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΣ θρησκείας, κι έτσι να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ στους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ μαθητές, και να είναι ΑΚΡΑΙΦΝΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ, ώστε να μην "φαλκιδευτεί" η ορθόδοξη πίστη/διαπαιδαγώγησή τους από ένα αντικειμενικό, πλουραλιστικό, κριτικό μάθημα (όπως επεδίωκε "σιγανά και ταπεινά" να δρομολογήσει το πρόγραμμα Ν. Φίλη) .

Στο βαθμό που θα θεωρήσουμε δεδομένη και μη αναθεωρήσιμη την απόφαση αυτή του ΣτΕ μπαίνει προφανώς το θέμα: Και τι θα γίνεται με όλους τους άλλους, τους ΜΗ ορθόδοξους, τους ετερόδοξους, τους θρησκευτικά ανένταχτους, τους αδιάφορους, όλους εκείνους που ανατρέφονται από οικογένειες με επιστημονικοκοινωνική προσέγγιση του κόσμου και τέλος με τους όλο και περισσότερους διαδικτυακούς άθεους;

Όλοι αυτοί και αυτές ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ , μη έχοντας τι άλλο να κάνουν (και σ’ αυτό έγκειται ο εκβιασμός)  αφού δεν υπάρχει παράλληλο εναλλακτικό μάθημα αυτές τις ώρες, να συμμετέχουν στενάχωρα σ’ ένα ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ μάθημα, παρά την δικαιολογημένη επιφύλαξή τους ή και δυσανασχέτησή τους ή κάποτε και με την ενοχλητική αμφισβήτησή τους αφηγημάτων του μαθήματος, και να ακούν για απίστευτες ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΤΗΤΕΣ και για απλοϊκές ή σκόπιμα στημένες παλαιές ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ, ασύμβατες με την σημερινή επιστημονική γνώση του κόσμου, παρουσιασμένες όμως ΨΕΥΔΩΣ σαν ΑΛΗΘΙΝΑ ιστορικά γεγονότα, αντί ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΑΙ σαφώς ΠΡΙΝ και ΚΑΤΑ το μάθημα ο παραδοσιακός μυθικός τους χαρακτήρας.

Εξαναγκάζονται σε ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ.

Είναι ή δεν είναι αυτό επιδίωξη ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ανηλίκων;

Την δική τους ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ποιος θα την κατοχυρώσει;

Η "απαλλαγή", έτσι όπως έχει η ισχύουσα εγκύκλιος, δίδεται με όρους ασύμβατους με το ευρωπαϊκό δίκαιο για τα ανθρώπινα  δικαιώματα, και έχει άσχημες επιπτώσεις (πιστοποιητική διάκριση, απομόνωση, στιγματισμός, στοχοποίηση), αλλά και πρακτικά αφήνει τους μαθητές που τελικά θα την πάρουν χωρίς αντίστοιχο εναλλακτικό μάθημα κατά τις ώρες των "θρησκευτικών".

Θα πρέπει λοιπόν, για τις ίδιες υποχρεωτικές διδακτικές ώρες, να θεσμοθετηθεί και συσταθεί ένα παράλληλο εναλλακτικό ΓΝΩΣΙΑΚΟ μάθημα, όπως π.χ. "Ιστορία των δοξασιών, της ηθικής και της φιλοσοφίας", και να υπάρχει ΑΠΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, χωρίς δηλώσεις αιτιολόγησης, ανάμεσα στα δύο μαθήματα. Αυτή θα είναι μια δίκαιη, ισόνομη και σύμφωνη με το ευρωπαϊκό δίκαιο λύση του χρόνιου προβλήματος.

Η απόφαση της Ολ/ΣτΕ για τα θρησκευτικά.

Η απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στηρίζεται σε ένα σκεπτικό που παρά την σαφή προκατάληψή του και αναχρονιστικότητά του εισάγει μια απροσδόκητα ενδιαφέρουσα εκδοχή επίλυσης του σχετικού ζητήματος.

Το σκεπτικό της απόφασης στηρίζεται στον ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ της έννοιας "θρησκευτική συνείδηση" σε "ΟΡΘΟΔΟΞΗ θρησκευτική συνείδηση" λόγω του ότι αυτή είναι η "επικρατούσα" κατά το (αν και διαπιστωτικό και όχι κανονιστικό) άρθρο 3 του Συντάγματος. Κατά συνέπεια, στο σκεπτικό  το "απαραβίαστο της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης" του άρθρου 13 ενδιαφέρεται μόνον για την ΟΡΘΟΔΟΞΗ. Τοποθετείται δηλαδή ως υπερασπιστής του δικαιώματος των ΟΡΘΟΔΌΞΩΝ ΜΟΝΟ μαθητών να μην φαλκιδευτεί (…) η πίστη τους από έναν πλουραλιστικό τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Και λέει κατηγορηματικά ότι το μάθημα των θρησκευτικών "απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους μαθητές που ασπάζονται το ΟΡΘΟΔΟΞΟ χριστιανικό δόγμα και ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ  Ή ΑΘΕΟΥΣ" (αυτούς τους αποδιώχνει) οι οποίοι έχουν το δικαίωμα πλήρους απαλλαγής, χωρίς συνέπειες (;;;) εφόσον βέβαια οι γονείς κάνουν  "αξιόπιστη" (;;;) δήλωση των θρησκευτικών τους εσώψυχων (……).

Και αλλού: (18) "Η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ  παρά να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές" και στο (19): "Η συνταγματική αυτή διάταξη έχει σκοπό την ανάπτυξη της χριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού" και "η προσβαλλόμενη απόφαση θα έπρεπε να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές και να κατατείνει στην εμπέδωση…"

Δηλαδή συνάγεται εύλογα από το τόσο κατηγορηματικό σκεπτικό του ΣτΕ ότι ΜΟΝΟΝ οι ΔΗΛΩΝΟΝΤΕΣ ορθόδοξοι πρέπει και μπορούν να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών με τον ομολογιακό/κατηχητικό χαρακτήρα και ΌΧΙ όλοι οι υπόλοιποι. Μα αυτή η προσέγγιση μας πάει πολύ πλησιέστερα στην ΕΠΙΛΟΓΗ του μαθήματος από τους ορθόδοξους  με ΔΗΛΩΣΗ των θρησκευτικών τους φρονημάτων για να μπορούν να το παρακολουθήσουν. Και οι υπόλοιποι απλώς είναι μη επιθυμητοί και ελεύθεροι.

Αλλά επίσης λέει το σκεπτικό του ΣτΕ ότι "δεν εμποδίζεται η πολιτεία να περιλαμβάνει στα σχολικά προγράμματα, στο πλαίσιο άλλων μαθημάτων απευθυνόμενων στο σύνολο των μαθητών, (ανεξαρτήτως δηλαδή της θρησκευτικής τους εντάξεως), και εκπαίδευση θρησκειολογικού χαρακτήρος με πληροφορίες και γνώσεις … κατά τρόπο αντικειμενικό, κριτικό και πλουραλιστικό…" Παραδέχεται μάλιστα η απόφαση του ΣτΕ ότι "ασφαλώς η πολιτεία είναι ελεύθερη να επιλέγει και να καθορίζει την εκάστοτε εκπαιδευτική πολιτική και τα πορίσματα της παιδαγωγικής επιστήμης, μη ελεγχόμενη δικαστικά στις επιλογές της αυτές παρά μόνο ως προς την τήρηση των πιο πάνω συνταγματικών της υποχρεώσεων".

Τέλεια λοιπόν! Η απόφαση αυτή οδηγεί λογικά σε ένα διπλό μάθημα που θα μπορούσε να λέγεται  "Φιλοσοφίας" με απλή ΕΠΙΛΟΓΗ: (χωρίς "απαλλαγές" και δηλώσεις προσωπικού χαρακτήρα). Ή επιλέγεις τα "Θρησκευτικά της Ορθόδοξης Πίστης"  ή τη "Φυσική φιλοσοφία" (δηλαδή το μάθημα με μη μεταφυσικό ελεύθερο κοίταγμα του κόσμου).

Να δούμε πόσοι μαθητές θα τους μείνουν…

Νομίζω ότι το ΣτΕ μας κλείνει το μάτι… Σαν να μας λέει: «Αφήστε τους πίσω, με τα όλο και λιγότερα πρόβατά τους, και πάρτε την πλειοψηφία της νεολαίας σε μια σύγχρονη νατουραλιστική εκπαίδευση».

Τι θα έλεγε επ’ αυτού ο υπουργός;

Η θρησκεία είναι ψέμα· υπήρξε άχρηστο ψέμα· είναι βλαβερό ψέμα.

3. Είναι βλαβερό ψέμα

Η μεγαλύτερη και πιο διαχρονική ζημιά που έκανε ο θρησκευτικός μύθος στην πολιτισμική μας εξέλιξη είναι ότι έδινε πάντα μια ψευτοδικαιολογία στην ανθρωπότητα να αναβάλει επί αιώνες τη ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ της ύπαρξής της. Προτιμήθηκαν πάντα τα παραμυθιάσματα από το αντίκρισμα της φυσικής αλήθειας, η εθελοτυφλία από την γυμνή επίγνωση, το μετά φόβου κι άγνοιας βόλεμα στην ανευθυνότητα από την γενναία προσαρμογή στις δυνατότητες της πραγματικότητας.

Και η ύπαρξη της θρησκείας συνεχίζει να διατηρεί αυτό το κακό. Να αποτρέπει την αποποιμνίωσή μας. Για να μην τά βρει σκούρα ο τσοπάνης…

Η εγκαθίδρυση και κυριαρχία της άλογης και άμετρης ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ που εισήγαγε ο θρησκευτικός μύθος υπήρξε άκρως ΒΛΑΒΕΡΗ για την εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχολογίας. Ο παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώστης και φιλεύσπλαχνος Θεός δεν άφησε τίποτα στη δικαιοδοσία του ανθρώπου. Άρα του πήρε και την ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ. Του αφαίρεσε την ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στον εαυτό του, στις πράξεις του και στους άλλους και να κοιτάξει να βρει ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ και ΚΟΣΜΙΚΕΣ λύσεις στα προβλήματά του. Η πίστη στην θεϊκή παντοδυναμία ήρθε να πείσει τον καταπιεσμένο άνθρωπο ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά για να καλυτερεύσει την τύχη του, παρά να υπομένει περιμένοντας μια υπεσχημένη καλύτερη τύχη στον άλλο κόσμο. Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ με το μύθο για καλύτερη μετά θάνατον ζωή (υπό τον όρο της υποταγής κατά την τρέχουσα) εξουθένωσε τον άνθρωπο. Τον παραίτησε. Τον έκανε ανεύθυνο, παθητικό τεμπέλη. Αφού όλα ήταν "γραμμένα", αφού όλα ήταν "θέλημά Του"… Βέβαια, το θέλημά Του το κατείχε και το διαχειρίζονταν το ιερατείο, σε συνεργασία με την κοσμική εξουσία. Αυτοί δεν παραιτήθηκαν, κυβερνούσαν. Δεν πίστευαν καθώς φαίνεται στο "θέλημά Του", πίστευαν στο θέλημά ΤΟΥΣ.

Η ανθρώπινη ψυχολογία βούλιαξε στη μεσαιωνική λάσπη για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα αφασίας κι έλλειψης κάθε φυσικής αντικειμενικότητας· χωρίς εξέλιξη, μέσα στην επιβληθείσα αμάθεια, τη δεισιδαιμονία, το σκοτάδι, τους φανατισμούς, τους πολέμους, τις σταυροφορίες, τα εγκλήματα, την τρομοκράτηση, την καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου από την οικονομικο-πολιτική δεσποτεία της Εκκλησίας. Ένα χαμένο διάστημα δυο χιλιάδων χρόνων (!) ανάμεσα στην τελευταία λάμψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, τον φωτεινό Επίκουρο, και στον Διαφωτισμό. Οπότε αρχίζουν οι κοσμικοί νόμοι να ορίζουν την ηθική των ανθρώπων και η επιστήμη να αποκτά φωνή. Η ανθρωπότητα έχασε δυο χιλιάδες χρόνια. Σκεφτείτε να μην είχε υπάρξει αυτό το μαύρο κενό. Κι απ’ τον Επικουρισμό να συνεχίζαμε στον Διαφωτισμό. Που θα μπορούσε να είχε αρχίσει την εποχή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Και τώρα να είμαστε τουλάχιστον χίλια χρόνια πιο μπροστά. Το διανοείστε; Χίλια χρόνια πιο μπροστά από το σήμερα! Αντ’ αυτού ήρθε ο Χριστιανισμός. Μετά την Επικούρεια απελευθέρωση του ανθρώπου ήλθε ένας θρησκευτικός κόσμος, ανελεύθερος και πιο τρομακτικός από ένα κόσμο δίχως υπερφυσική παρέμβαση. Ήρθε να συνθλίψει τον άνθρωπο. Με ενοχή, καταπίεση, αγωνία, φόβο, απαγόρευση, τιμωρία και θλίψη.

Με την ανακήρυξη από τον Κωνσταντίνο (τον Μέγα) του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και την εξ αυτού του λόγου προσχώρηση σε αυτόν των λαϊκών μαζών, οι ζηλωτές του χριστιανισμού δεν είχαν πλέον ανάγκη από επιχειρήματα για λογική αντιπαράθεση· είχαν την εξουσία και αντιμετώπιζαν τους εκπροσώπους της αρχαίας σκέψης με άγρια αδιαλλαξία. Το 415 ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος εξαπολύει εναντίον της χαρισματικής Υπατίας, που δίδασκε ελληνική φιλοσοφία και μαθηματικά, τους φανατισμένους ανθρώπους του (ιερωμένους και μοναχούς) για να την δολοφονήσουν και κατακρεουργήσουν  μέσα στο ναό. Μέχρι και σήμερα λατρεύεται σαν άγιος. Προηγουμένως το 391 το Σεράπειο, όπου φυλάσσονταν και αναβίωναν όσα διασώθηκαν από την καταστροφή  της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου της Αλεξάνδρειας επί Διοκλητιανού, λεηλατήθηκε από τον χριστιανικό όχλο, που παρέδωσε στην πυρά τη μεγαλύτερη στον κόσμο συλλογή έργων της ελληνικής γραμματείας. Είναι γνωστή αλλά και αδιανόητη η μισαλλοδοξία και η αδίσταχτη χυδαία ψευδολόγος προπαγάνδα των "Πατέρων της Εκκλησίας" ενάντια σε κάθε στοιχείο του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος κατά τους αιώνες εγκαθίδρυσης  του χριστιανισμού. Τέλος το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με διάταγμα έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών, σβήνοντας και τα τελευταία υπολείμματα της πνευματικής ελευθερίας.  Αντί αυτοί οι ΑΧΡΕΙΟΙ να έχουν καταγγελθεί σαν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ κατά της ανθρωπότητας δοξάζονται ακόμα και σήμερα στα σχολικά μας βιβλία των θρησκευτικών και της ιστορίας… Κατάλοιπα της πνευματικής μας εξαθλίωσης που μάς επέβαλε η θρησκεία για δεκαέξι αιώνες.

Ο Διαφωτισμός του 17^ου και 18^ου αιώνα είναι η εποχή όπου ο δυνάστης θρησκευτικός σκοταδισμός, η καπηλεία της πίστης και οι δοξασίες περί θείας τάξης του κόσμου αρχίζουν να παραμερίζονται, για να ανοίξει ο δρόμος για την πνευματική και πολιτική ελευθερία και τη σύγχρονη επιστήμη. Επιστρέφουμε  δηλαδή δυο χιλιάδες χρόνια  πίσω, στον 3^ο π.Χ. αιώνα, όπου βλέπουμε να έχουν ειπωθεί με απαράμιλλη καθαρότητα από την επικούρεια διδασκαλία και από άλλους όλα όσα η ανθρωπότητα αγκομαχάει τους λίγους τελευταίους αιώνες να ξαναανακαλύψει και εμπεδώσει τόσο στον τομέα της φυσικής φιλοσοφίας όσο και κυρίως σε αυτόν της ηθικής. Επιστρέφουμε σε μια εποχή όπου αυτές οι αξίες είχαν ήδη κατακτηθεί, οι άνθρωποι ζούσαν με αυτές. Σε μια εποχή όπου οι χαρακτηρισμοί Έλληνας και Ελληνικό ήταν τίτλοι πνευματικής υπεροχής και ευγένειας και όχι οι υβριστικοί και απειλητικοί χαρακτηρισμοί της χριστιανοσύνης για τους μη χριστιανούς, χαρακτηρισμοί που έκαναν να λησμονηθεί για πολλούς αιώνες η λέξη Έλληνας και το περιεχόμενό της. Είναι αδιανόητη ή ζημιά, ο τεράστιος χαμένος χρόνος κατά τον οποίο η Ευρώπη βολόδερνε  μέσα στην επιβεβλημένη από τη θρησκεία τρομοκρατία που καταβασάνισε στο έπακρο γενιές και γενιές. Ο θρησκευτικός μύθος ασκούσε κοσμική εξουσία καταβροχθίζοντας αγαθά και ζωές.

Ο βλαβερός μύθος βασανίζει ακόμα. Κι αν υποχωρεί τα τελευταία χρόνια, περισσότερο σε κάποιες κοινωνίες της Δύσης με ελεύθερη παιδεία, γνώση και τόλμη αξιολόγησης, συμβιβαζόμενος με τις κοσμικές τους νομοθεσίες, ή και λιγότερο σε κοινωνίες που, ως Ορθόδοξες, δεν θέλουν να σκέφτονται…, δείτε τι γίνεται στον άλλο μύθο, του Ισλάμ. Κάποιοι έξαλλοι ζηλωτές του πάνε πίσω σε εκείνη την εποχή και φέρονται όπως οι "πιστοί" που κομμάτιασαν την Υπατία.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")