Μια εισαγωγή στο γιατί και το πώς των θρησκειών

Στον αναπτυγμένο κόσμο ζούμε σε εποχή που η προσέγγιση της φυσικής πραγματικότητας γίνεται πια με την εγκυρότητα της επιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι αναζητάμε μια επιστημονική εξήγηση και κατανόηση των εμπειριών μας - γι αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν και να συμβαίνουν γύρω μας και σε μας τους ίδιους - κι όχι μια φαντασιακή υπερβατική δοξασία δικαιολόγησής τους.

Έτσι, μελετώντας το παρελθόν του είδους μας και του πολιτισμού μας, γίνεται ευδιάκριτο ότι αυτό κυριαρχήθηκε από την τάση να επινοείται πάντα μια φανταστική εξήγηση της αιτίας και της λειτουργίας των φαινομένων εκείνων για τα οποία δεν υπήρχε μια καταλυτικά πειστική εμπράγματη εξήγηση. Αφού επιστήμη δεν υπήρχε και η όποια τεχνολογία ήταν εμπειρική κι όχι διερευνητική της φυσικής νομοτέλειας. Η φανταστική εξήγηση ήταν μάλιστα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ, επινοούσε δηλαδή οντότητες και δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ανθρώπινο μέτρο. Όχι "υπερφυσική", το υπερφυσικό δεν υπήρχε σαν έννοια μια και δεν υπήρχε γνώση του φυσικού και των ορίων του. Χωρίς την επίγνωση των ορίων του φυσικού και του δυνατού κάθε φαντασίωση μπορούσε να εκλαμβάνεται ως μέρος της "πραγματικότητας". Αυτό είναι και λέγεται ΠΙΣΤΗ. Έτσι ξεκίνησε κι εξελίχθηκε η πίστη σε πνεύματα και σε μαγείες, σε ξωτικά και δαίμονες και δεισιδαιμονίες, σε θεότητες, σε θεούς, στο Θεό.

Η εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης από την αυγή της μέχρι και πρόσφατα κυριαρχείται από αυτό που σήμερα, εκ των υστέρων, αποκαλούμε ΜΥΘΙΚΟ. Σε επόμενα άρθρα θα εξετάσουμε το γιατί και πώς συνέβη και το είδος μας μπήκε και διανύει το δρόμο του ασύστολου για το κάθε τι ΜΥΘΟΥ κι όχι εκείνον μιας βαθμιαίας επισώρευσης πραγματιστικής γνώσης. Θα δούμε ότι οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν  τον ΦΟΒΟ της αδυσώπητης πραγματικότητας, τις ανασφάλειες και την ψυχική τους αδυναμία εύκολα συμβιβάζονται και παραδίδονται σε κάποιο μεταφυσικό αφήγημα που τους κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τους παρέχει μιαν ασφάλιση. Αυτό ακόμα και σήμερα· που σημαίνει ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ κι ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ παράδοση στο μεταφυσικό, ενώ ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Στο παρελθόν είχαν και το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Και σε αυτή την τάση πάτησαν και την εκμεταλλεύτηκαν οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ πάροχοι του μεταφυσικού αφηγήματος, ως μάγοι, σαμάνοι, μάντεις, ιερείς, ιερατεία, θρησκευτικά συστήματα, εκκλησίες,  για να σκλαβώνουν τον κοσμάκη, να τον αιχμαλωτίζουν νοητικά και υλικά σε ποίμνια, και να τον συγκυβερνούν σε συμπαιγνία με την εκάστοτε κοσμική εξουσία. Και να τον ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ. Είναι αυτοί που κάνουν τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - "πιστούς", δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Κάνοντάς τους να μην τα θεωρούν δεσμά αλλά να νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι να χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις των εκκλησιών και των πιστών τους είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός μιας θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη ως προς αυτήν. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Η κάθε εκκλησία λοιπόν έφερνε και φέρνει στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Η μοιρασιά άλλοτε γίνεται χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας , όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Σε αυτή τη σχέση Εκκλησίας – Κράτους η Εκκλησία λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού Φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας συστημικά την αίγλη και την αυθεντία μου, και βέβαια θα αρμέγω πρώτη εγώ και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις μέσα από την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου· όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα". Η λυκοσυμμαχία αυτή ίσχυσε παντού και πάντα μέσα στους αιώνες εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, από τις αρχαϊκές κοινωνικές δομές στις αυτοκρατορίες και στα σύγχρονα κράτη. Ώστε, ύστερα από τόσο παρελθόν ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας εδώ σε μας να καταντάει να μοιάζει …ασύμβατος με την ανθρώπινη φύση!

Δράσεις…

Πέρα από τις δράσεις Διαφωτισμού που είδαμε στο προηγούμενο άρθρο ας δούμε και κάποιες πιο μαχητικές δράσεις. Δράσεις ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ.

Η ελευθερία του λόγου στη σύγχρονη κοινωνία μας καλύπτει το κρίσιμο και εκτεταμένο λάθος της ασυλίας που παρέχεται στη διάδοση των θρησκευτικών ψευδών. (Όταν κι όπου το θρησκευτικό ψεύδος κυριαρχούσε, έκαιγε στην πυρά την ελευθερία του λόγου). Στον σημερινό κόσμο η διάδοση ψευδών ειδήσεων στιγματίζεται κοινωνικά και κάποτε, όταν θεωρηθεί βλαπτική, τιμωρείται. Εκτός κι αν είναι σίγουρο ότι τα διαδιδόμενα ψέματα είναι "της πλάκας" κι όχι για να τα πάρει κανείς στα σοβαρά. Στην περίπτωση της διάδοσης των θρησκευτικών ψευδών τι ισχύει; Είναι μεν "της πλάκας" αλλά συνιστούν και δεσμά αιχμαλωσίας εκτεταμένων μαζών. Να τις κρατούν σε ιδεολογική καθυστέρηση, βολική για τις εξουσίες.

Οι κληρικοί είναι οι πιο ανεύθυνοι των αγορητών. Λένε ότι "σημεία και τέρατα" θέλουν στο ποίμνιο, αφού αυτοί που δεν θα επιδέχονταν την αποπλάνηση απλώς δεν είναι παρόντες για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους. Και αυτό είναι λάθος. Θα έπρεπε να υπάρχει κριτικός αντίλογος· να "ταρακουνήσει" την αποκοιμισμένη συνείδηση των μελών του ποιμνίου· θα πρέπει να υπάρξει ένας "ΑΝΤΙ-ΑΜΒΩΝΑΣ". Που να καταγγέλλει το ψέμα και την παραπλάνηση. Δημόσια, οργανωμένα και επίμονα. Και με χρήση της πολιτικής αλλά και της νομικής επιστήμης.

Οι θρησκευόμενοι ανατριχιάζουν με την απρέπεια, την έλλειψη σεβασμού και την ιεροσυλία αυτών που θέλουν να κριτικάρουν την πίστη τους. Ίσως και κάποτε ν’ αντιδρούν λιγότερο ψύχραιμα. Η Εκκλησία θα πει ότι η συμμετοχή στη θρησκευτική διαδικασία είναι εθελοντική (όπου δεν είναι "κοινωνικά" επιβαλλόμενη), και ότι αυτό περιέχει και εξαντλεί το δικαίωμα αντίρρησης. Έχεις αντίρρηση; Μην έρχεσαι, μη συμμετέχεις, δεν σε υποχρεώνει κανείς. Δεν είναι όμως έτσι. Όπως η Εκκλησία δεν αυτοπεριορίζεται στον εσωτερικό της κόσμο αλλά έχει απόψεις, και διατυπώνει τις απόψεις της ως κοινωνικός εταίρος, και συχνά και εξόφθαλμα άκρως παρεμβατικά και ως πολιτικός Συν-εταίρος, για κάθε θέμα κοσμικού χαρακτήρα, έτσι και κάθε μέλος ή οργάνωση της κοινωνίας δικαιούται να διατυπώνει τις απόψεις του για την Εκκλησία και τη θρησκεία. Και μια και ο αντι-άμβωνας δεν θα ήταν καθόλου ευπρόσδεκτος μέσα στους ναούς (όπως ήταν στην Εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας) θα πρέπει να στηθούν αντι-άμβωνες σε άλλους χώρους και με άλλα μέσα.

Το Διαδίκτυο είναι το πιο προσβάσιμο από τα άτομα και από οργανώσεις για δημοσιοποίηση αντιρρήσεων και καταγγελιών. Όμως οι οργανώσεις "Αθεΐας" θα πρέπει να συνεργαστούν και με προοδευτικές πολιτικές δομές (σα να μην μας έχουν όμως απομείνει ριζοσπαστικές δομές που να μην λογαριάζουν τα ψηφάκια) στην αντιμετώπιση περιπτώσεων συμπεριφορών του κλήρου που καταχρώνται και αυτήν την δήθεν υφιστάμενη διάκριση ρόλων Κράτους – Εκκλησίας (την υπόσχεσή της του Διαχωρισμού την κατάπιε η "αριστερά" μας) και κάνουν τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμμετοχής στο θρησκεύεσθαι συστημικό εξαναγκασμό. Το ζήτημα έχει σαφώς τεράστια πολιτική διάσταση. Αλλά και νομική. Και είναι εύλογο ότι θα υπάρξουν νομικά γραφεία με ενδιαφέρον για αυτόν τον χώρο άσκησης της επιστήμης τους.

Εμείς οι ενήλικες έχουμε, κουτσά-στραβά, απαλλαγεί από την αναγκαστική παρέμβαση της εκκλησίας στα προσωπικά μας: ονοματοδοσία παιδιών, πολιτικοί γάμοι και κηδείες, επίκειται και η αποτέφρωση κτλ. Θα άξιζε όμως να αναπτύξουμε και μια νέα κουλτούρα πολιτικών τελετών ξεφεύγοντας με φαντασία από τα τετριμμένα. (Οι νυφούλες και πεθερούλες ας σκεφτούν να βρουν κάτι ωραιότερο από τον Ησαΐα).

 Το μέγα πρόβλημα όμως αφορά τα παιδιά μας. Που η δεσποτεία της Εκκλησίας αδιάλλακτα εμμένει (για να αναπαράγει το πελατολόγιό της) στο να τα προσηλυτίζει στο ψέμα της θρησκείας μέσα από το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών, που άλλο δεν είναι παρά μία ομολογιακή ΚΑΤΗΧΗΣΗ. Κατήχηση και προσευχή. Προσευχή είναι το να ζητάς να καταργηθούν οι νόμοι του σύμπαντος για να ικανοποιηθεί κάποια επιθυμία, άλλοτε συλλογικού χαρακτήρα και άλλοτε απλά ατομική. Διδάσκει την πίστη σε υπερφυσικές επιρροές. Σε κάποια μαγεία δηλαδή. Η κατήχηση στα σχολεία θα πρέπει να καταγγελθεί ως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι πνευματική κακοποίηση να προπαγανδίζεις ψέματα σε μικρά παιδιά. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούν οι προσπάθειές μας για την Εκκοσμίκευση. Και αφού οι πολιτικοί μας καθόλου δεν είναι ανανεωτές-καθοδηγητές του κόσμου αλλά υπολογιστές ψηφακίων, δεν απομένει παρά η οδός της νομικής καταγγελίας. Η δικαιοσύνη όταν την ξυπνήσεις από την παρελκυστική της ρουτίνα απαιτώντας ισχυρά ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, θα υπερασπιστεί τελικά κι αναπόφευκτα την τιμή της.

Θα πρέπει να εκλείψει και το "παιδομάζωμα", η ομηρία των παιδιών, σύμφωνα με την οποία τα ανήλικα παιδιά γονιών που υποτίθεται ότι ακολουθούν κάποια Χ θρησκεία, αυτόματα από τη γέννησή τους χαρακτηρίζονται ως Χ-θρησκειό-πουλα. Για να ψηφίσεις στις εκλογές χρειάζεται πρώτα να ενηλικιωθείς, ώστε ώριμα και λογικά – υποτίθεται – να επιλέγεις. Και γιατί να μην χρειάζεται να περάσεις πρώτα από μια απελευθερωμένη παιδεία πριν επιλέξεις τις  πνευματικές πεποιθήσεις σου; Γιατί να ανήκεις και να φορτωθείς εκ γενετής με μια από τις θρησκευτικές ανοησίες που προκαλούν διχασμό, ιστορικές έχθρες και διαιωνίζουν βεντέτες και πολέμους;

Τέλος θα πρέπει να καταγγελθεί το καθεστώς της θρησκευτικής ταυτότητας. Υποτίθεται ότι ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, νομικά και οικονομικά, θα  γίνει κάποτε και θα είναι πλήρης και πραγματικός. Θρησκευτικές τελετές δεν θα μπορούν να υποκαθιστούν νομικά τις υποχρεωτικά κοσμικές πράξεις. Η θρησκευτική ταυτότητα θα πρέπει να εξαλειφθεί από κάθε κοσμική διαδικασία. Δεν θα πρέπει ποτέ και πουθενά να απαιτείται ο προσδιορισμός της. Θα πρέπει η διοίκηση να γίνει έκδηλα αρνητική σε όποιο αίτημα δήλωσής της από άτομα ή ομάδες. Να γίνει κάτι το εντελώς αδιάφορο για την καριέρα του κάθε ανθρώπου και για τις τυπικές σχέσεις του με τους άλλους· όπως ας πούμε ένα αθώο hobby του. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να ξεχάσουμε αυτή τη στάμπα.

Αυτά είναι κάποια από όσα μπορούμε να κάνουμε άμεσα και καθημερινά. Ως εκδήλωση εντιμότητας έναντι της αλήθειας και ενδιαφέροντος για την κοινή μας πρόοδο προς ένα επίπεδο πολιτισμού με περισσότερη Επίγνωση.

Η γνώση αποδομεί την πίστη.

Για την διάχυση κι εξάπλωση και στον τόπο μας της ιδέας ότι πρέπει να αφήσουμε επιτέλους πίσω μας την πλαστή πραγματικότητα του θρησκευτικού μύθου και να κοιτάξουμε προς μια καθαρή θέα του κόσμου γύρω μας, για ν’ αποκτήσουμε μια πιο ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ, είναι απαραίτητος ένας συστηματικός ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ. Διαφωτισμός με διαλέξεις φυσιοκρατικής προσέγγισης, με εκδόσεις εντύπων και βέβαια με χρήση των ποικίλων τρόπων επικοινωνίας των χρηστών του διαδικτύου. Αλλά κυρίως πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος μάθησης. Πρέπει να γίνει αποδεκτή η αρχή ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Τουλάχιστον το επιστημονικά καταφανές ψέμα. Ότι δηλαδή ο κόσμος μας ορίζεται από υπερφυσικές οντότητες (θεϊκές) με υπερφυσικές επιρροές (θαύματα).

Μια ριζική επανάσταση στον τρόπο σκέψης μας μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μια μόνο γενιά αν οι γονείς και οι δάσκαλοι δίνουν ΤΙΜΙΕΣ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά. Δηλαδή αυτό που ΞΕΡΟΥΝ ότι είναι η αλήθεια και όχι αυτό που μπορεί να θέλουν να διατηρούν στη συνείδησή τους σαν επιλεγμένη αυταπάτη. Αλλιώς κάνουν ηθικά ανεπίτρεπτη εκμετάλλευση του εξελικτικού δεδομένου ότι τα μικρά παιδιά πιστεύουν, χωρίς αμφισβήτηση, οτιδήποτε τους λένε οι μεγαλύτεροί τους. Σήμερα μπορούμε να ανατρέφουμε τα παιδιά μας μιλώντας τους για πραγματικές οντότητες και συμβάντα και να τονώνουμε τη φαντασία τους με φανταστικές ιστορίες, οι οποίες όμως να μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα. Δεν είναι το υπερφυσικό αναγκαίο στον πλούσιο από ενδιαφέρουσα γνώση κόσμο μας. Υπάρχει πλούτος συναρπαστικών εικόνων, δράσεων, συμβάντων  και ιδεών να καλύψει τις ανάγκες του νου τους. Και πρέπει να επιμένουμε ΣΕ ΜΙΑ ΣΑΦΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ, ανάμεσα στο φανταστικό μεν αλλά συμβατό με την πραγματικότητα και στο ασύμβατο. Πρέπει να σταματήσουμε να τα κάνουμε από μωρά τελεολόγους, ότι δηλαδή τα πάντα στη φύση είναι "για να …", για να εξυπηρετήσουν ένα σκοπό. Η γνώση πρέπει να εξαλείψει την αρχέγονη προδιάθεση/πλάνη για ύπαρξη σκοπού στη φύση. Το δελφίνι δεν πήρε το υδροδυναμικό του σχήμα ΓΙΑ ΝΑ κολυμπά ανετότερα στη θάλασσα· διαμορφώθηκε βαθμιαία έτσι ΕΠΕΙΔΗ η φυσική επιλογή ευνοούσε τις μεταλλάξεις εκείνες που συνέτειναν στο αποτελεσματικό σχήμα. Τα σύννεφα δεν υπάρχουν για να βρέχουν, τα φυσικά δάση δεν έγιναν για να μας δίνουν οξυγόνο και ξύλα. Έγιναν και υπάρχουν ΕΠΕΙΔΗ· δηλαδή από κάποια φυσική αιτία, από την οποία προέκυψαν. Είναι αποτελέσματα· όχι επιδιώξεις. Αυτή είναι η ειδοποιός διάκριση ανάμεσα σε έναν φυσιοκρατικό, ορθολογικό νου και σε έναν με μεταφυσική ροπή. Το σύμπαν υπάρχει αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από την δική μας ύπαρξη, τις πεποιθήσεις και τις ιδεοληψίες μας. Και είναι ΓΝΩΣΙΜΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.

Πρέπει επίσης να γλυτώσουμε επιτέλους τα παιδιά μας από την στρεβλωτική καταπίεση της φυσικής "αμαρτίας". Για αιώνες και αιώνες η εκκλησία συνήθισε τον άνθρωπο στο να μισεί το σώμα του και τη φυσική του προδιάθεση για το σεξ, ταυτίζοντάς το με την αμαρτία και καταπνίγοντας κάθε φυσική συμπεριφορά και χαρά σε μια δεσποτική σεμνοτυφία. Κατάλοιπα αυτής της σκοταδιστικής διαπαιδαγώγησης βαραίνουν και σήμερα τον ψυχισμό των ενήλικων του αναπτυγμένου κόσμου και τους κάνουν αμήχανους  στο να διαχειριστούν με φυσικότητα και χωρίς ενοχές θέματα του σεξ και γεμάτους υπεκφυγές στην αντιμετώπιση σχετικών ερωτημάτων εκ μέρους των ανηλίκων. Αυτή τη ζημιά που μας έχει κάνει η θρησκεία πρέπει να την αποτινάξουμε· κι αν δεν μπορούμε ολότελα για μας τους ίδιους, πάντως για τα παιδιά μας, με μια αληθινή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, φυσική αλλά κι ανθρωπιστική, με ενσυναίσθηση και χωρίς ανόητες ντροπές.

Η εκπαίδευση πρέπει να είναι απόλυτα κοσμική, χωρίς την παραμικρή ανάμειξη της εκκλησίας. Η εκκλησία μπορεί να τελετουργεί και – αν επιμένει – να κατηχεί μέσα στους ναούς της. ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Πρέπει να πάψει η διδασκαλία των παιδιών ότι η πίστη αυτή καθαυτή συνιστά αρετή. Στο σχολείο πρέπει να εμπεδωθεί η φυσιοκρατική αντίληψη του κόσμου και η αντίληψη της ηθικής ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - όχι θρησκευτική - ΑΞΊΑ. Η Εξέλιξη πρέπει να φύγει από τις τελευταίες σελίδες του σχολικού βιβλίου της βιολογίας (που "δεν προλαβαίνουν" - δήθεν - να τις διδάξουν…) και να διαποτίζει με την καταλυτική της επεξηγηματικότητα όλα τα κεφάλαια. Οι θεωρίες του Δημιουργισμού και του "ευφυούς σχεδιασμού" μπορούν ίσως να βρουν μια θέση σε κεφάλαιο της Ιστορίας των Επιστημονικών Θεωριών, στα πανεπιστήμια. Η διδασκαλία των "θρησκευτικών" στα σχολεία δικαιούται να γίνει, ανάλογα με το θέμα, μέρος του μαθήματος της Μυθολογίας ή της Ιστορίας του παρελθόντος καθώς και μέρος της Ιστορίας του Πολιτισμού. Και εκεί βέβαια να εξιστορηθούν ανοικτά και χωρίς αποκρύψεις και εξωραϊσμούς τα "πεπραγμένα" της Εκκλησίας ανά τους αιώνες.

Πάνω στο θέμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς οφείλουμε να αναλογιστούμε και να δεχτούμε ότι για αιώνες και αιώνες, από τη βαθιά αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα σχεδόν, ο κύριος όγκος της τέχνης μας - της ποίησης, της λογοτεχνίας, της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής και της ζωγραφικής, της μουσικής - ήταν αφιερωμένος στο "θείο" και προσπαθούσε να συνδιαλέγεται με το μεταφυσικό. Να το εννοεί και να το δοξάζει. Τι αριστουργήματα! Τα πιο όμορφα λουλούδια του πολιτισμού μας είναι επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας στην ενασχόλησή της με τη θρησκεία. Το διανοείσθε ότι όλος αυτός ο όγκος της καλλιτεχνικής παραγωγής, όλη αυτή η παραδοσιακή αξία στηρίχθηκε στη σχέση με το Ανύπαρκτο;! Από τους ναούς στο Λούξορ και τον Παρθενώνα, στην Αγια Σοφιά και τα ξωκλήσια του Αιγαίου. Από τη Θεογονία, από το Άσμα Ασμάτων, από τα Ινδικά θρησκευτικά έπη, στο Ρωμανό τον Μελωδό, τον Παπαδιαμάντη, τον Έλιοτ. Από τον Τζιότο στον Γκρέκο. Από την βυζαντινή υμνολογία και τα μωαμεθανικά μακάμια, στα μαδριγάλια και στην εκκλησιαστική μουσική του Μπαχ. Η Τέχνη ήταν και είναι πάντα ένας τρόπος (και μια διέξοδος) του ανθρώπου να κυνηγάει το άπιαστο. Κάτι σαν ξόρκι. Το περιεχόμενο της θρησκείας είχε πάντοτε την ιδιότητα του "άπιαστου". Σ’ ένα κόσμο αμάθειας άλλα ενδιαφέροντα θέματα δεν υπήρχαν. Το περιεχόμενο της θρησκείας αποτέλεσε την κεντρική θεματολογία της τέχνης. Η εκκλησία άλλωστε υπήρξε ο κύριος παραγγέλων έργων και χορηγός μεγάλων καλλιτεχνών που έπρεπε να κερδίσουν το ψωμί τους. Αυτή υπήρξε η θετική εισφορά της θρησκείας στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σήμερα αυτή η θρησκευτική τέχνη είναι κλασσική· μουσειακή. Εξόχως σεβαστή. Δείχνει έτσι ένα δρόμο στην Εκκλησία. Να γίνει η θρησκεία σεβαστή ως κλασσικό πολιτιστικό αγαθό. Η θέση της είναι ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ. Αλλά και σε ναούς, με την χρήση τους σαν αίθουσες τέχνης, εκθέσεων, συναυλιών, διαλέξεων, πολιτισμού. Σε κάποιους ναούς σε πρωτεύουσες της Δύσης συμβαίνει ήδη αυτό.

Η Απομυθοποίηση (μέρος δεύτερο)

Η αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση της θρησκείας και των πρακτικών των εκκλησιών της αποτελεί ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ.

Το πρωτο και άμεσο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάψουμε πια να αποδεχόμαστε το "απυρόβλητο" που προσπαθούν να διατηρήσουν, και να αρχίσουμε να "πυροβολούμε". Όχι βέβαια με τρόπους τζιχάντ. Χωρίς λιθοβολισμούς, αποκεφαλισμούς, πυρπολήσεις, βόμβες σε άμαχους κι αεροπλάνα σε ουρανοξύστες. Ούτε με βία και ύβρεις. Αλλά ασκώντας ΔΙΑΥΓΕΙΑ. ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ όμως διαύγεια. Οι φορείς της επιστήμης και γενικά της φυσιοκρατικής αντίληψης του κόσμου πρέπει να αλλάξουν την για αιώνες στάση τους της αδιαφορίας ή ανοχής για τη θρησκεία, στάση που συνιστά ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, και να σταθούν απέναντί της ειλικρινά με βάση τη γνώση τους. Τη γνώση που καθιστά ασύμβατα με την πραγματικότητα τα θρησκευτικά μυθεύματα.

Η πίστη, φρόντισε να κρατήσει ένα θετικό όρο για τον εαυτό της και να δώσει τον αρνητικό στην α-πιστία. Έτσι ο άθεος που αποκαλεί τον εαυτό του άθεο μπαίνει στο παιχνίδι των θεϊστών. Σαν δηλαδή να αρνείται κάτι που υπάρχει. Ο σωστός όρος είναι "φυσιοκράτης" που υποδηλώνει αυτόν που θεωρεί τον κόσμο φυσικό χώρο που διέπεται από φυσικούς νόμους και δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό. Και μπορεί αντίστοιχα να αποκαλεί τους θεϊστές "δεισιδαίμονες" ή "υπερφυσικιστές". Για να έχουν αυτοί την υποχρέωση να ανασκευάσουν τα ευρήματα της επιστήμης και να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε και ελέγχεται από υπερφυσικά όντα. Ή, τουλάχιστον, να εκθέσουν ΠΏΣ γνωρίζουν αυτά που ισχυρίζονται ότι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ για το περιεχόμενο της πίστης τους. Με ποια τεκμηρίωση;

Βέβαια το να δηλώνει κανείς ότι είναι άθεος, ή γενικότερα φυσιοκράτης, δεν αντιστοιχεί σε μια κατηγορία θρησκεύματος· αντίθετα είναι η άρνηση κάθε υπερφυσικότητας. Είναι μια πράξη που υποδεικνύει μια  ανεξαρτησία του νου και μάλιστα ενός υγιούς νου. Όσο περισσότεροι άθεοι (φυσιοκράτες, κοσμικοί, ορθολογιστές) "αποκαλυφθούν" τόσο ευκολότερο θα είναι για άλλους να ενθαρρυνθούν να τους μιμηθούν· ώστε να σχηματισθεί μια ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ που θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση προς την κατεύθυνση της απαλλαγής του σκεπτικού των κοινωνιών από την ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ και θα προάγει την εμπιστοσύνη στην κοσμική διευθέτηση των ζητημάτων.

Στην πραγματικότητα αυτή η κρίσιμη μάζα υπάρχει αριθμητικά, και με το παραπάνω. Οι στατιστικές (του 2014) για τον αριθμό και τα ποσοστά των οπαδών των θρησκειών δίνουν: Χριστιανοί 2,2 δισεκατομμύρια – 31,50%, Μουσουλμάνοι 1,6 δις – 22,32%, Άθρησκοι (άθεοι, κοσμικοί, αγνωστικιστές, ουμανιστές κτλ) 1,1δις – 15,35%, Ινδουιστές 1,0 δις – 13,95%, όλες οι άλλες θρησκείες 1,2δις – 16,9% (με τους Ιουδαίους στα 14 εκατομμύρια – 0,2%). Είναι λοιπόν οι "άπιστοι"  τρίτοι σε αριθμό, κι αυξάνουν ραγδαία στον σύγχρονο κόσμο της πληροφορίας και του internet· μόνο που είναι διεσπαρμένοι παντού σχεδόν, ασυσπείρωτοι, κι έτσι δεν εμφανίζουν τη χαρακτηριστική μαζικότητα των θρησκευτικών ποιμνίων.  Αν σκεφθείτε και το ότι ένα μεγάλο ποσοστό των διάφορων πιστών είναι "κατά συνθήκη" πιστοί, ο αριθμός και το ποσοστό των ουσιαστικά απίστων  αυξάνεται σημαντικά.

Η στράτευση των πανεπιστημίων στον ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, όχι μόνο των σπουδαστών τους αλλά του κοινού γενικότερα, σχετικά με τον θρησκευτικό μύθο, είναι ακρογωνιαίος λίθος για τη διαμόρφωση της επόμενης γενιάς ηγετών και πολιτών με ελεύθερη κριτική σκέψη. Οι επιστήμονες, σαν πράξη εντιμότητας, θα πρέπει θαρρετά κι ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ να προωθούν την κατανόηση και την υιοθέτηση  από τους πολίτες και την κοινωνία συνολικά της φυσιοκρατικής θεώρησης  του κόσμου μας, χωρίς καθόλου υπερφυσικά και μυστικιστικά στοιχεία, θεούς, δυνάμεις, επιρροές. Και να διακηρύττουν ότι οι ανθρώπινες πράξεις που απορρέουν από την νατουραλιστική κοσμοθεώρηση δεν υστερούν αλλά υπερέχουν από ηθική άποψη. Και ότι πρόσωπα με αυτή την προσέγγιση των πραγμάτων μπορούν έντιμα και με αρχές να διαχειρισθούν θέματα πολιτικοκοινωνικής σημασίας. Και να εκπαιδεύσουν την κοινωνία να αποδεχτεί την πλήρη και ισότιμη συμμετοχή τέτοιων προσώπων στα κοινά. 

Για να μην μένουν όμως αυτές οι προτάσεις απλώς προτάσεις απαιτείται να αποκτήσουν δραστήριους ΦΟΡΕΙΣ υλοποίησής τους. Οι ανά τον κόσμο οργανώσεις "αθεΐας" πρέπει να σχηματίσουν ΔΙΚΤΥΑ που να συντονίζουν τη δράση τους, να προβάλουν θαρραλέα τις θέσεις τους με εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους. Η θρησκευτική κριτική και ο διαφωτισμός να μην περιορίζονται σε συζητήσεις μεταξύ "φίλων" στο Facebook, σε ιστοσελίδες και αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Όχι ότι είναι λίγη η δουλειά που γίνεται εκεί, η διάδοση και το αποτέλεσμα. Κάθε άλλο. Αλλά να βγει ο διαφωτισμός στους δρόμους, στη μέση της καθημερινότητας, να γίνει μέρος της. Να υπάρχουν όλο και συχνότερα δράσεις με ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ μέσα στην κοινωνία. Να γίνουν παράγοντες καθημερινής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Αντί ν’ αφήνεται αυτή στην επιρροή της Εκκλησίας. Να υπάρξει επιτέλους και η "Eκκλησία" της φυσιοκρατίας. Με τους "πιστούς" της· σε φανερές πολυπληθείς συναθροίσεις.

Οι αιώνες της πίστης σε πνεύματα, δαίμονες, θεούς και Θεό ήταν η παρορμητική αλλά και ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΜΕΝΗ από τα ιερατεία αντίδραση του είδους μας στην άγνοιά του, στην πίεση που του ασκούσε αυτή η άγνοια, η αντιστάθμισή της. Υπήρξε μια επαχθής κληρονομιά συνεχώς από γενιά σε γενιά, που πρέπει πια να προχωρήσουμε στην "ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ" της.

(Απόσπασμα από το βιβλίο: "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")