Πεποίθηση με αποδείξεις = γνώση.
Πεποίθηση χωρίς αποδείξεις = πίστη.

Κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πνεύματος κατά τις πολλές χιλιετίες της εξέλιξής του υπήρξε το να συγχέει το πραγματικό με το φανταστικό στην αντίληψή του για τον Κόσμο. Τα κάθε λογής "φαντάσματα" ήταν, και δυστυχώς ακόμη είναι, μέρος της αντίληψης της πραγματικότητας, για να καλύπτουν τα κενά της γνώσης και τις αδυναμίες του ψυχισμού.

Σήμερα πια, με την αύξηση και τη διασπορά της επιστημονικής γνώσης, η αντίληψη του κόσμου από τους ανθρώπους μπορεί να διακριθεί σε δυο κατηγορίες. Αυτοί, οι λιγότεροι ακόμα, που όμως όλο κι αυξάνουν, που θεωρούν ότι ο κόσμος αποτελείται ΜΟΝΟΝ από φυσικές οντότητες και δράσεις, οι οποίες, όσο σύνθετες κι αν είναι, λειτουργούν σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους και τίποτα πέρα από αυτά δεν δύναται να συμβαίνει. Και οι περισσότεροι ακόμα, που όμως όλο και λιγοστεύουν, και που λόγω ανεπαρκούς γνώσης και ψυχολογίας, διατηρούν στην κοσμοαντίληψή τους το χάος της συνύπαρξης φυσικών οντοτήτων και "φαντασμάτων". Εν μέρει γνωρίζουν και εν μέρει πιστεύουν.

Στους πρώτους δεν γίνεται να βρείτε πιστούς του οποιουδήποτε "φαντάσματος", παρά μόνο για λόγους κοινωνικού κομφορμισμού, όχι αληθινούς. Οι δεύτεροι όμως γαλουχημένοι στην πίστη και σε αυταπάτες θρησκευτικές και ιδεοληπτικές, από γονιούς και περιβάλλον, καθηλωμένοι στο φόβο και σπρωγμένοι στην υπακοή, είναι αιχμάλωτοι "ποιμένων" και ακόλουθοι πατρώνων. Από τον αμαθή χωρικό στην άκρη του κόσμου μέχρι τον ιντερνετικό πολίτη μιας μεγαλούπολης ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι έχουν επιλέξει οι ίδιοι τις πίστες τους. Δηλαδή το να αυθυποβάλλονται/αυθυποκρίνονται ότι γνωρίζουν κάτι που δεν γίνεται να γνωρίζουν. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους απ’ έξω. Και συντηρούν το πρόβλημα να μην μπορεί η κοινωνία να διευθετήσει γνωστικά και λογικά τη συνέχειά της.