Προστατευόμενη απατεωνιά.

Η Εκκλησία τη δουλειά της κάνει. Είναι σαν μια "Δημόσια Επιχείρηση Κοινωνικής Ομηρίας" που την πληρώνει το κράτος με τα λεφτά των φορολογουμένων για να κρατά τους πολίτες του παραμυθιασμένους στην μεταφυσική εξαπάτηση, κι έτσι χωρίς φυσιοκρατική αντίληψη της εγκόσμιας πραγματικότητας. Να τους αφιονίζει με υπερφυσικούς μύθους και να τους κάνει να πιστεύουν σε κάτι που είναι ΦΥΣΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ! Κι έτσι και πιστεύουν στο μέγα αδύνατον γίνονται επιρρεπείς και εύκολα πιστεύουν και το οτιδήποτε, και φαντασιώνονται με την κάθε κατευθυνόμενη προπαγάνδα. Γιατί αυτό είναι που συμφέρει τους κάθε λογής κρατούντες. Ενώ μια ορθολογική συνείδηση θα ήταν αναπόφευκτα και ασυμβίβαστα κριτική στις μπαρούφες της κρατικής και κάθε άλλης πειθούς. Έτσι το συνεταιριλίκι Κράτους – Εκκλησίας καλά κρατεί.

Αλλά η Εκκλησία είναι και Ιδιωτική Επιχείρηση. Που έχοντας εξασφαλίσει τη μισθοδοσία του προσωπικού της (τουλάχιστον, αλλά και πολλά άλλα) από αυτή τη "Σύμβαση Παροχής Υπηρεσιών" (νάρκωσης του λαού) στο Κράτος, επιδίδεται σε πωλήσεις τεράστιας ποικιλίας ΨΕΜΑΤΩΝ στους ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ με πλύση εγκεφάλου ΠΙΣΤΟΥΣ της. Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος των απατεωνιών. Με τις τελετουργίες επίκλησης επινοημένων μυθικών οντοτήτων κι επιρροών, με προσφορά παραφυσικής προστασίας αλλά και με απειλές μεταθανάτιου κολασμού, με σκελετούς ολόκληρους ή σε τεμάχια, με στεγνές ζωγραφικές που κλαίνε, κι ένα σωρό κατασκευάσματα,  όλα τους με τη μαγική ικανότητα να ανατρέπουν την φυσική ροή της πραγματικότητας, με όλα και με κάθε τι, επίμονα και συνεχώς ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ τον κοσμάκη. Και εισπράττουν  κι αποθησαυρίζουν.

Στην απεριόριστη κι αχαλίνωτη δημοκρατία μας δεν θεωρείται ότι εξαπατά κάποιος κάποιον με σκοπό το κέρδος αν ο εξαπατώμενος "οικιοθελώς" ΠΙΣΤΕΥΕΙ ότι ο παρεχόμενος ισχυρισμός είναι αληθής και ότι ο πάροχος δεν ψεύδεται. Οι πάροχοι της δεισιδαιμονίας, καφετζούδες, χαρτορίχτρες, αστρολόγοι, εκκλησίες δεν μηνύονται για εξαπάτηση. Ενώ την ΚΑΝΟΥΝ. Ούτε ο καφές, ούτε τα χαρτιά, ούτε οι αστερισμοί και τα ζώδια θα δουν κανενός το μέλλον, ούτε το κοκαλάκι ή το ζωνάρι του "αγίου" τάδε θα θαυματουργήσει. Αλλά δεν έχει ορισθεί νομικά ότι η εμπορία του παρα-φυσικού, του θαύματος, είναι έγκλημα απάτης. Ενώ ΕΙΝΑΙ. Η θρησκεία είναι ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΗ απατεωνιά. Έτσι η κάθε υποκειμενική πίστη θεωρείται σεβαστή σαν να ήταν αλήθεια! Ή τουλάχιστον η κάθε υποκειμενική πίστη είναι ισοδύναμη νομικά με την φυσική αλήθεια. Αν κάνω λάθος και γνωρίζει κάποιος ότι υπάρχει νομικό έδαφος  για να προσβάλει κανείς ισχυρισμούς  που είναι ασύμβατοι με την επιστημονική τεκμηρίωση της φυσικής πραγματικότητας και που παρέχονται με σκοπό κάποιο κέρδος, ας μας ανοίξει αυτόν το δρόμο…

Η Εκκλησία κάνει τη δουλειά της επειδή βρίσκει και την κάνει. Βρίσκει ένα λαό ΜΥΘΟΦΙΛΙΚΟ. Που, από δυο αιώνες και δώθε, προκειμένου να γίνει εθνικό κράτος, και να διέπεται από εθνική συνείδηση τον φλόμωσαν στους μύθους. Ότι ήταν αυτός ο ιδιοκτήτης του βυζαντινού "μεγαλείου" κι όχι σκλάβος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας της ανατολής, και αυτό σαν φυσική συνέχεια της προαιώνιας αρχαίας δόξας, που με ταχυδακτυλουργικά πειστικό τρόπο είναι εγκατεστημένη στο DNA των "νεοελλήνων". Με αποθέωση της ταχυδακτυλουργίας την μαγική εικόνα του ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Την Εκκλησία πρέπει να την βλέπουμε σαν επαγγελματία εκμαυλιστή. Αλλά ενόσω αυτή ασκεί "νόμιμα" την επιχείρησή της τι κάνουμε εμείς "οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων"; Εκτός από το να λατρεύουμε την ίδια εκείνη θεά, την Έριδα, και να τρωγόμαστε μεταξύ μας συνεχώς κι ενστικτωδώς σαν συνέπεια του ότι πρέπει να συνυπάρχουμε, τι κάνουμε αλήθεια για να ξεφύγουμε από το τσαλαβούτημα σε μια αυταπάτη συνάμα μίζερη και ματαιόδοξη; Τι κάνουν οι κατέχοντες τη γνώση του αληθινού; Τι κάνουν για να την περάσουν στους άλλους και κυρίως στους νέους;

Μήπως λέει σαφώς και θαρρετά στα παιδιά ο καθηγητής της φυσικής στο γυμνάσιο ότι αφού ο φυσικός κόσμος με τους νόμους του είναι αυτός που ΕΙΝΑΙ, τότε απλούστατα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι αληθινά τα θαύματα και οι υπερφυσικότητες του αφηγήματος του μαθήματος των θρησκευτικών, αλλά πρόκειται απλά για μια ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ;

Λέει μήπως στον κόσμο ο Σύλλογος των Ιατρών, με ανακοινώσεις, διαλέξεις κτλ ότι τις θεραπείες και τη διάσωσή του απ’ τα χειρότερα την κάνουν Εκείνοι, με την επιστημονική γνώση και μέσα, κι ότι δεν παρεμβάλλεται στις πραγματικές διαδικασίες καμιά φανταστική θρησκευτική οντότητα;

Βγαίνει κάπου, σε κάποιο ενημερωτικό βήμα, να ψελλίσει ο Σύλλογος των Ψυχιάτρων και Ψυχολόγων ότι η πίστη σε ανύπαρκτες οντότητες κι επιρροές είναι από ψυχική ανεπάρκεια έως ψυχική ασθένεια;

Και πάρα πολλές άλλες τέτοιες αποφυγές του καθενός μας ΝΑ ΞΕΒΟΛΕΨΟΥΜΕ και ίσως λίγο ΝΑ ΞΕΒΟΛΕΥΤΟΥΜΕ.

 Όσο ΕΜΕΙΣ δεν το κάνουμε, όσο δεν παίρνουμε το ΘΑΡΡΟΣ να στηρίξουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, η ζωή μας θα συνεχίζεται τσαλαβουτώντας στο τέλμα ενός σε αφασία συντηρητισμού, στο κυνήγι μας του μεγάλου ή και του μικρού έστω βολέματος.

Ποια Ευρώπη; ΠΑΡΑΚΜΗ αιώνων, που συνεχίζεται.

Απαντήσεις…

Τι σας πειράζει, μας λένε, η χριστιανική θρησκεία και την κατακρίνετε;

Γιατί δεν σέβεστε την ελευθερία του θρησκεύεσθαι;

Εσάς, σας επιτέθηκε κανείς στην αθεΐα σας;

Αν και τα έχουμε χιλιο-ξαναπεί, ας απαντήσουμε  ίσια και καθαρά αυτές τις ερωτήσεις.

Πρώτον: Υποτίθεται ότι ζούμε σε ένα όχι θεοκρατικό αλλά σε ένα ΚΟΣΜΙΚΟ δημοκρατικό κράτος. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν δικαιούται ένας οργανισμός, εν προκειμένω η ορθόδοξη εκκλησία, να έχει θεσμική επιβολή πάνω σε κρατικές δραστηριότητες. Όπως στην ΠΑΙΔΕΙΑ. Και μέσω αυτής της θεσμικής επιβολής να διατηρεί την εγκληματική ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ των παιδιών σε μια προφανέστατα ψευδή και δεισιδαίμονα προσέγγιση του κόσμου, με πίστη σε υπερφυσικότητες και θαύματα, που διαστρεβλώνουν  τη λογική σκέψη. Να πολεμά τον ορθολογισμό της μάθησης για να παγιδεύει αιχμαλώτους στη μεταφυσική της.

Λοιπόν το πιο πολύ που μας πειράζει είναι αυτό. ΕΞΩ Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Που μπορεί να λυθεί μέσα από τον πλήρη διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας. Κανείς δεν θα εμποδίζει την εκκλησία να κηρύσσει τα αφηγήματά της στους χώρους της και στους πιστούς της. Και το κράτος να φτιάξει ένα μάθημα ιστορικοφιλοσοφικό που να εξετάζει το θρησκευτικό φαινόμενο μέσα από την εξέλιξη του πολιτισμού μας.

Και λοιπόν, έτσι κι έχουμε τον Διαχωρισμό κι ένα καθαρά κοσμικό κράτος, τελειώσαμε; Κατά μεγάλο μέρος ναι. Γιατί θα έχει τελειώσει ο ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ. Κι από κει και πέρα η πάλη μπορεί να είναι μια γενικότερη και "ευγενέστερη" πάλη ιδεών. Η εκκλησία με τα υπερφυσικά της αφηγήματα, εμείς οι άθεοι με την Φυσική που τα καταλύει. Με τη Φυσική που λέει ότι υπερφυσικότητες δεν μπορούν να υπάρξουν. Και άρα, για παράδειγμα, ο των ευαγγελίων Χριστός με τα θαύματα και την ανάσταση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να υπήρξε. Όπως τον ορίζουν τα ευαγγέλια είναι "εξ ορισμού" αδύνατος.  Ένας άνθρωπος Ιησούς, με κάποια δράση, είναι πιθανό (αν και σοβαρά αμφισβητείται) να υπήρξε και να χρησίμευσε ως ο "ήρωας" για να στηθεί πολύ αργότερα το μυθικό αφήγημα του κινήματος για τη νέα θρησκευτική ιδεολογία, τον χριστιανισμό. Αλλά όχι ένας θεός-Ιησούς. Αυτό απλά δεν γίνεται.

Δεύτερον: Και τι σας πειράζει κάποιοι άνθρωποι να πιστεύουν στον θεό Χριστό ως υιό του Θεού; Να πιστεύουν ότι γίνονται θαύματα κτλ. Και άλλοι αλλού να πιστεύουν σε άλλους θεούς. Υπάρχει ή δεν υπάρχει η ελευθερία του θρησκεύεσθαι; Ασφαλώς και υπάρχει. Όμως υπάρχει και η πάλη των ιδεών. Στο χώρο των ιδεών, με τα μέσα διακίνησης των ιδεών, όχι με βιαιότητες. Μια πάλη ανάμεσα σε μια παραδοσιακή αλλά πλανεμένη και δεισιδαίμονα αντίληψη του κόσμου και σε μια ορθολογική προσέγγισή του με βάση την γνώση και την επιστήμη. Μα γιατί δεν αφήνετε τους πιστούς στην ησυχία τους; γιατί είναι αναπόφευκτη αυτή η πάλη; Διότι αν κοιτάξετε την κατάσταση της ανθρωπότητας θα καταλάβετε ότι, ακόμα και σήμερα, παρά την τόση τεχνολογική μας γνώση, τεράστιες ανθρώπινες μάζες διατηρούνται ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΕΝΕΣ με διάφορες μεταφυσικές αυταπάτες, που εμποδίζουν την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων που υπάρχουν για μια οργανωμένη βελτίωσή της. Αυτό βολεύει τους εκμεταλλευτές αυτής της παράνοιας αλλά κάνει τον πλανήτη να σέρνεται ασυνείδητα στην καταστροφή του.

Όσο για το τρίτον, για το αν μας επιτέθηκε κανείς στην αθεΐα μας; η αίσθηση είναι σα να βγήκαμε μόλις από το στόμα του λύκου. Έτσι και κοιτάξετε προς τα πίσω…

Ο κόσμος αλλάζει. Στα "χριστιανικά" κράτη οι κοινωνίες βασίζονται σε κοσμικούς νόμους, και οι νόμοι αυτοί βασίζονται σε ρασιοναλιστικά κοινωνικά δεδομένα συμβατά με την επιστημονική γνώση. Έχει γίνει πλήρως αποδεκτό ότι για να είναι κάποιος καλός συνάνθρωπος αρκεί να ακολουθεί τους κοσμικούς νόμους. Η θρησκεία παύει να είναι αναγκαία γι αυτό. Έτσι παντού στον κόσμο, εκτός του ισλαμικού τόξου, έχει πάψει να είναι και υποχρεωτική. Απομένει ως μία εθελοντική ενασχόληση. Από την θέση του εξουσιαστή δυνάστη πριν λίγους αιώνες έχει περιέλθει στη θέση του να ζητάει έναν παραδοσιακό σεβασμό, μια ασυλία, ένα κάποιο απυρόβλητο. Να μην την κρίνουμε με τα όπλα της επιστήμης και να μην κατακρίνουμε τις δράσεις της Εκκλησίας της. (Αφήστε την τέλος πάνων να πουλάει το "όπιο του λαού" σε όσους τη βρίσκουν με αυτό, την φανφάρα της σε όσους αρέσκονται να την χαζεύουν). Η οποία Εκκλησία της όμως όλο και παρεμβαίνει σε κάθε ευκαιρία, όλο και κατηχεί και αποπλανά, στραβώνοντας τη λογική των ανθρώπων για να τους συγκρατήσει στην πελατεία της. Θα την αφήνουμε ανενόχλητη να συνεχίζει; Η συνέχιση της σχέσης μας με τη θρησκεία ενέχει μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανθρωπότητα από όσον η διακοπή της.

Τι πρέπει να κάνουμε

Έχουμε προσπαθήσει με προηγούμενα άρθρα και σχόλια να επισημάνουμε ότι δεν θεωρούμε το επιστημονικό/φιλοσοφικό ζήτημα της αιτίας και αρχής της ύπαρξης ως σχετιζόμενο με τις θρησκείες. Σχετίστηκε μεν ιστορικά στο παρελθόν, από την ψυχολογία της άγνοιας και του φόβου, αλλά πια αυτή η σχέση δεν δικαιολογείται, την έχει διαψεύσει η επιστήμη και η γνώση.

Είτε κάποιοι αναμένουμε από την επιστήμη να βρεθεί και να κατανοηθεί κάποτε στο μέλλον μια καθαρά Φυσική εξήγηση της ύπαρξης, είτε κάποιοι άλλοι επιθυμούν –φιλοσοφικά - να αποκαλυφθεί μια εμπρόθετη δημιουργία από μια εξωσυμπαντική διάνοια (που την ονομάζουν - παραδοσιακά και συγκεχυμένα - θεό), πάντως και οι μεν και οι δε: ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΘΕΟΙ. Αφού ΑΘΕΟΣ είναι αυτός που δεν πιστεύει την ύπαρξη των θεών των ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.

Όποια έκβαση και να έχει η γνώση και κατανόηση της αιτίας της ύπαρξης, οπωσδήποτε αυτή θα έλθει σε ένα πολύ μακρινό για εμάς μέλλον, τόσο που γίνεται για μας ΑΔΙΑΦΟΡΗ, αφού ΚΑΘΟΛΟΥ δεν επηρεάζει τη ζωή μας στο σήμερα. Ο κόσμος λειτουργεί σταθερά με τους φυσικούς του νόμους, τους οποίους σε μεγάλο βαθμό κατανοούμε και χρησιμοποιούμε.

 Όσοι λοιπόν θέλετε να υπάρχει μια εξωσυμπαντική διάνοια ως αιτία της ύπαρξης, και μέχρι εκεί όμως, και ΟΧΙ ένας προσωποποιημένος πατέρας που παρακολουθεί και διευθύνει τα ανθρώπινα μέχρι και τις πιο απόκρυφες λεπτομέρειές τους, οφείλετε να συνειδητοποιήσετε ότι ΕΙΣΤΕ ΑΘΕΟΙ. Και ότι είστε ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ όχι από φόβο άνωθεν τιμωρίας ή ελπίδας για παράδεισο, αλλά απλούστατα γιατί ως ανθρώπινο κοινωνικό είδος οφείλουμε να συνυπάρχουμε, κι αυτή η αναγκαιότητα δημιουργεί και επιβάλει Ηθική και Πολιτισμό. Η κοινωνική συμβίωση εξελίσσει επί αιώνες τις ικανότητές μας για κοινωνική συμβίωση. Μας απομακρύνει βαθμιαία από τα προγονικά πιθηκίσια ένστικτά μας, συνθετοποιεί και εκλεπτύνει τα αισθήματά μας, εφευρίσκουμε αξίες και τις πιστεύουμε, παράγουμε καλοσύνη και ομορφιά. Καταπνίγουμε αρχέγονους εγωισμούς για να είμαστε και να λειτουργούμε με τους Άλλους. Τους τόσο απαραίτητους άλλους. Όλα αυτά χωρίς καμιά θεϊκή κάμερα παρακολούθησης από μια γωνιά στο ταβάνι. Μάθαμε πια να χαιρόμαστε με το να είμαστε καλοί και χρήσιμοι. Επειδή αυτοανταμειβόμαστε γι αυτό με αίσθημα χαράς. 

Αυτές είναι θεμελιώδεις αντιλήψεις για τον κόσμο, τη ζωή, την συνύπαρξη, την ηθική, που παρέχουν στο σύγχρονο άτομο αδέσμευτο κι ελεύθερο σκέπτεσθαι. Χωρίς εξάρτηση από εξωπραγματικές μεταφυσικές αυταπάτες, από φαντασιώσεις για θεούς και αγίους και θαύματα και παραφυσικές επεμβάσεις. Θέλει κουράγιο αυτή η απελευθέρωση από τα παιδικά δεσμά της πίστης σε επινοημένες από παλιούς αμαθείς φανταστικές οντότητες και δράσεις, αλλά όσο περισσότερη είναι η γνώση και κατανόηση του φυσικού μας κόσμου κι εκείνη του κοινωνικού μας γίγνεσθαι τόσο αφοπλιστικά προφανέστερη γίνεται η πραγματικότητα και τόσο ευκολότερη κι ομαλή η απελευθέρωση. Γι αυτό μη φορτώνετε τα παιδιά σας με θρησκευτικές και λοιπές δεισιδαιμονίες. Μη χτίζετε ταμπούρια και φυλακές στο μυαλό τους. Δεν είναι "δικαίωμά σας" να αιχμαλωτίζετε τη ζωή τους σε μια παραδοσιακή αυταπάτη. Αφήστε τα και ΣΠΡΩΞΤΕ τα να μορφωθούν όσο περισσότερο κι όσο πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Για να συνδιαμορφώσουν έναν κόσμο απαλλαγμένο από αγκυλώσεις.

Τα παραπάνω είναι για κείνους που καταλαβαίνουν μεν ότι το μύθευμα των θρησκειών δεν μπορεί να σταθεί πια και που όντως αποκαρδιώνονται από τα πεπραγμένα των εκκλησιών, και που τους χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα για να ξεκολλήσουν και ν’ αποστασιοποιηθούν.  

Όμως τι κάνουμε με τις μεγάλες μάζες των αμαθών πιστών του Γιαχβέ και της ακολουθίας του μέσα στο χριστιανικό ή το ισλαμικό σήριαλ; Αυτοί δεν παίρνουν από λόγια, και για ό,τι και να συμβαίνει που διαψεύδει και θα ‘πρεπε να καταρρίπτει την πίστη τους, τα ιερατεία τους έχουν έτοιμες ταχυδακτυλουργικές δικαιολογήσεις για να τους κρατούν αιχμάλωτους στο δέος και στην αφασία. Αυτή την αφασία μπορεί να την κάνεις να αυτοαμφιβάλει αν χωρίς να της επιτίθεσαι, οπότε ταμπουρώνεται και τέρμα η συζήτηση, της ζητήσεις ήρεμα να σου περιγράψει κάποια από τα "πρόσωπα" και τα "γεγονότα" που νομίζει ότι πιστεύει. Είναι σίγουρο ότι θα δυσκολευτεί να χρησιμοποιήσει περιγραφές κι αφηγήσεις που να στέκουν και για την πιο στοιχειώδη λογική κι αντίληψη της πραγματικότητας. Κάνε ερωτήσεις, έχε "αφελείς" απορίες. Σίγουρα θα μπερδευτεί και θα διακόψει. Αλλά και θα το ξανασκεφτεί αργότερα…

Και, το κυριότερο, τι κάνουμε με τα ιερατεία. Γιατί εκεί, σε αυτονών τη δράση έγκειται το πρόβλημα. Αυτοί κατέχουν τα ποίμνια. Και φροντίζουν με κάθε τρόπο, από θαυματουργικές απατεωνιές μέχρι πολιτικές επεμβάσεις (και κάπου στο ισλάμ και με τη βία), να εξακολουθούν να τα κατέχουν. Εκεί χρησιμοποιούμε τα υφιστάμενα δημοκρατικά θεσμικά μέσα για την απελευθέρωση των χώρων και των δράσεων που ανήκουν στην πολιτεία από την επιβολή της αναχρονιστικής επιρροής τους. Επιδιώκουμε δηλαδή την ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Με αυτήν το ιερατείο θα έχει τους χώρους του και θα είναι ελεύθερο να ασκεί εκεί την όση επιρροή το αφήγημά του δικαιώνει. Αλλά μέχρι εκεί. Όχι θεσμική επιβολή στην κοινωνία και στην παιδεία. Την αποφεύγουν την εκκοσμίκευση από τη μια αυτοί που κατέχουν θεσμικά επιρροή που δεν δικαιούνται και από την άλλη αυτοί που δεν θέλουν να βγουν από το κλουβί τους.

-Ποιος θεός;

Βλέπουμε στις "συζητήσεις" που ακολουθούν τα άρθρα που αναρτούμε, παρόλο που αυτά έχουν στόχο τις ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ και τις πρακτικές τους και όχι υψηλές φιλοσοφικές αναζητήσεις, ο "καυγάς" να ξεγλιστράει κάθε φορά προς το ζήτημα της ύπαρξης ή μη του θεού και να εξαντλείται στα τετριμμένα γύρω από αυτό το θέμα. Δηλαδή καταναλώνουμε "επιχειρήματα" για κάτι εκτός του κύριου θέματός μας που είναι η κακότητα των θρησκειών.

Και δεν μπορεί να επιχειρηματολογούμε για την ύπαρξη του θεού εάν δεν ορίζουμε τι εννοούμε με αυτή την ΕΠΙΝΟΗΜΕΝΗ από την ανθρώπινη ψυχολογία έννοια. Ως λέξη και ως έννοια ασφαλώς και υπάρχει στην ανθρώπινη κουλτούρα.

Από κει και πέρα αν κάποιοι θέλουν με την έννοια αυτή να συνδέουν τα αναπάντητα ερωτήματα της αρχής της ύπαρξης με κάτι το ΕΜΠΡΟΘΕΤΟ, αλλά απροσδιόριστα και χωρίς γραφικές προσωποποιήσεις, αυτό αποτελεί μια φιλοσοφική στάση, δέσμια μεν του ανθρώπινου τρόπου σκέπτεσθαι αλλά και που δεν έχει αποδειχθεί η αδυνατότητα της. Όσο τουλάχιστον και για όσο η επιστημονική διερεύνηση των ερωτημάτων της αρχής της ύπαρξης δεν έχει φτάσει σε μια ολοκληρωμένη ΦΥΣΙΚΗ και ΑΠΡΟΘΕΤΗ ερμηνεία της. Όμως - και αυτό ενδιαφέρει και τονίζουμε - η άποψη ότι κάτι εμπρόθετο μπορεί να θεωρείται αιτία της ύπαρξης καθόλου μα καθόλου δεν συνεπάγεται ανάπτυξη μιας ικετευτικού τύπου θρησκευτικής σχέσης μαζί του. Τώρα τουλάχιστον που πια έχουμε αποδείξει και εξηγήσει τα πάντα γύρω μας χωρίς την ορατότητα της ύπαρξής του. Τώρα που η αναγκαιότητά του στον μακρόκοσμό μας κατέστη περιττή. Άρα, η πίστη σε μια εμπρόθετη αιτία του κόσμου μας, χωρίς ζωγραφικές βέβαια, δεν συνεπάγεται θρησκεία, λειτουργικά ταρατατζούμ,  ιδεοληψίες, πνευματική αιχμαλωσία, σκλαβιά και εμπάθεια και μακελειά και πολέμους και δεινά για τον κοσμάκη. Όλα αυτά που έχουν φέρει και επιβάλει οι εκκλησίες για τη χειραγώγηση κι εκμετάλλευσή του. Δηλαδή αυτός που πιστεύει κάτι σαν το παραπάνω, έχει μια κοσμοθεωρία που καμιά δουλειά δεν έχει με την εφαρμοσμένη θρησκεία. Ας κάνει λοιπόν αυτόν τον αξιοπρεπή διαχωρισμό. Κι ας μην παρασύρεται από την κοινωνικοποίηση της θρησκειακής αρλούμπας, που είναι και κακιά αρλούμπα.

Όταν λοιπόν οι ένθεοι προκαλούν τους άθεους να αποδείξουν εκείνοι τη μη αντικειμενική υπόσταση της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ όμως ΙΔΕΑΣ περί θεού οφείλουν να προσδιορίζουν κάπως αυτή την ιδέα τους για να ξέρουμε τι είναι αυτό που ζητάνε να δειχτεί. Γιατί κατά κανόνα μιλούν απλά για μια ΛΕΞΗ, με πλήρη ασάφεια και με άρνηση προσδιορισμού, αφού επίσης κατά κανόνα, προσδιορισμός και κάποια αντίληψη για τη λέξη αυτή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δεν ξέρουν και οι ίδιοι πραγματικά σε τι θεό πιστεύουν. Απλά αυτοκοροϊδεύονται σε ένα βερμπαλιστικό οχυρό.

Υπάρχουν λοιπόν δύο περιπτώσεις:

 Ή ο θεός είναι, όπως παραπάνω, μία με εμπρόθετο φορέα κοσμοθεωρία περί ύπαρξης, αλλά πάντως ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ, που καμιά τάση δεν μπορεί να γεννάει  για το θρησκεύεσθαι.

 Ή η αντίληψη και περιγραφή του θεού είναι ο Γιαχβέ (ή Αλλάχ) με το θίασό του και όλο το κατοπινό απερίγραπτο σήριαλ των γραφών και την εκκλησιαστική του αναπαράσταση κι εκμετάλλευσή του. Ο πιστός αυτού του σήριαλ, που το έχει καταπιεί επειδή με αυτό τον μπούκωσαν προτού αρχίσει να σκέφτεται, και που αποφεύγει να το σκέφτεται, αποφεύγει και να το συζητά και να το υποστηρίζει, γιατί και το λίγο που ξέρει από το παραμύθι έρχεται σε κατάφορη αντίθεση με την όποια ρεαλιστική αντίληψή του τού κόσμου, αυτός ο πιστός λοιπόν βρίσκεται σε πρόβλημα να πει ότι πιστεύει ως πραγματικότητα αυτή την απεικόνιση του θεού.  Κάποιοι κάνουν τις επιλογές τους, πετούν χωρίς να το λένε τις πιο χτυπητές χοντράδες, ιδίως της Παλαιάς, και αγκιστρώνονται σε μια προσωπική αφοσίωση σε μια εξιδανικευμένη αντίληψη του Ιησού, αλλά και κει έχουν προβλήματα με τα θαύματα και με τις υπερφυσικότητες. Τελικά είναι σαν να μας "παρακαλούν" να τους σεβαστούμε και "να τους αφήσουμε ήσυχους". Ασφαλώς και τους σεβόμαστε ως υπάρξεις. Οι ιδέες όμως, όλες ανεξαίρετα οι ιδέες, δεν είναι στο απυρόβλητο, οι ιδέες δεν δικαιούνται ΣΕΒΑΣΜΟΥ. Είναι στην αρένα της ανθρώπινης διανόησης και πολιτισμού και ανταγωνίζονται. Και κάποιες «ιδέες βασίλισσες» κατά τον ποιητή «κακογερνάνε».

Η αληθινή ιστορία του μύθου.

Στον αναπτυγμένο κόσμο η προσέγγιση της φυσικής πραγματικότητας θέλει να στηρίζεται στην εγκυρότητα της επιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι αναζητάμε μια εξήγηση που να στέκει επιστημονικά για την  κατανόηση των εμπειριών μας - γι αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν και να συμβαίνουν γύρω μας και σε μας τους ίδιους - κι όχι μια φαντασιακή υπερβατική δοξασία δικαιολόγησής τους. Και απευθυνόμαστε σε επιστήμονες για την ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗ αντιμετώπιση των αναγκών μας ή προβλημάτων μας, κι όχι σε μάγους ή ιερείς. Άρα η ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΗ θέαση του κόσμου και της ζωής γίνεται όλο και περισσότερο ο "κοινός νους" στις σύγχρονες κοινωνίες.

 Όμως σ’ όλο το παρελθόν του είδους μας καθόλου δεν ήταν έτσι. Αυτό κυριαρχήθηκε από την τάση να επινοείται πάντα μια φανταστική εξήγηση για τα φαινόμενα εκείνα για τα οποία δεν υπήρχε μια καταλυτικά πειστική εμπράγματη εξήγηση. Αφού επιστήμη δεν υπήρχε, και η όποια τεχνολογία ήταν εμπειρική κι όχι διερευνητική της φυσικής νομοτέλειας. Η φανταστική εξήγηση ήταν μάλιστα ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΙΚΗ, επινοούσε δηλαδή οντότητες και δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ανθρώπινο μέτρο. Δεν θα έλεγα "υπερφυσική", γιατί το υπερφυσικό δεν υπήρχε σαν έννοια, μια και δεν υπήρχε επίγνωση του φυσικού και των ορίων του. Χωρίς την επίγνωση των ορίων του φυσικού και του δυνατού κάθε φαντασίωση μπορούσε να εκλαμβάνεται ως μέρος της "πραγματικότητας". Αυτό είναι  η ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ. Που αυτοαποκαλείται επιεικώς ΠΙΣΤΗ. Έτσι ξεκίνησε κι εξελίχθηκε η πίστη σε πνεύματα και σε μαγείες, σε ξωτικά και δαίμονες και δεισιδαιμονίες, σε θεότητες, σε θεούς, στο Θεό. Η εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης από την αυγή της μέχρι και πρόσφατα κυριαρχείται από αυτό που σήμερα, εκ των υστέρων, αποκαλούμε ΜΥΘΙΚΟ. Το κοσμοείδωλό των προγόνων μας, μακρινών και πρόσφατων, ήταν γεμάτο με μύθο.

 Σήμερα όμως, ύστερα από τη συσσώρευση τόσης γνώσης το κοσμοείδωλο ενός σημερινού ανθρώπου ή αποκλείει μη φυσικές οντότητες και δράσεις (αυτό είναι το ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΟ μοντέλο) ή περιέχει την ΠΙΣΤΗ ότι υπάρχουν και κάποιες οντότητες και επιρροές που δεν υποτάσσονται στους φυσικούς νόμους και δρουν καθ' υπέρβασή τους (αυτό είναι το ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝ μοντέλο). Αυτή είναι η γενική και κεφαλαιώδης διάκριση μεταξύ των δύο προσεγγίσεων του κόσμου. Που αποτελεί αντίφαση να συνυπάρχουν σ’ ένα άτομο. Είσαι ή φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων. Τα άθεος ή θρήσκος, άπιστος ή πιστός, υλιστής ή ιδεαλιστής κττ αποτελούν υποπεριπτώσεις τους. ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΗΣ  Ή ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ είναι η καίρια αντιδιαστολή. Και ο πραγματικός πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία. Από εδώ ξεκινούν "Οι Άπιστοι" την προσέγγισή τους του θρησκευτικού φαινομένου. Είναι συνέπεια της γενικότερης κοσμοθεωρητικής τους στάσης που είναι ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΗ. Ο φυσιοκρατικός νους είναι υποχρεωμένος να αναζητεί επιστημονικές εξηγήσεις για τον κόσμο ΜΕΣΑ σε αυτόν, όχι και σε κάποιο φανταστικό απέξω, σε κάποιο "υπερπέραν". Και όπου ακόμα δεν τις έχει, λέει: -"Δεν ξέρουμε ακόμα πώς… Αλλά το ψάχνουμε, και κάποτε θα το βρούμε". Περιμένει την πρόοδο της επιστήμης, με την πεποίθηση πως μέσα από αυτήν θα του δοθούν οι μόνες αποδεκτές απαντήσεις, αυτές δηλαδή που είναι αυστηρά συμβατές με τις φυσικές οντότητες και τους φυσικούς νόμους. Και δεν περιέχουν υπερβατικά, δηλαδή παραβαίνοντα την φύση στοιχεία.  Αυτά είναι παραμυθίες του παρελθόντος. Ο δεισιδαίμων νους, αυτός που δεν έχει απελευθερωθεί από την πατροπαράδοτη συσσώρευση του υπερφυσικού στο κοσμοείδωλό του, είναι προδιατεθειμένος να εγκαθιστά τον θεό σε κάθε κενό της γνώσης του για τον κόσμο, σαν να πρόκειται για τη μόνη απάντηση στα κενά της γνώσης. Τον εγκαθιστά μάλιστα και εκεί που δεν υπάρχει κενό γνώσης, σαν παράλληλη πραγματικότητα.

Γιατί και πώς συνέβη και το είδος μας μπήκε και διανύει το δρόμο του ΜΥΘΟΥ κι όχι εκείνον μιας βαθμιαίας επισώρευσης πραγματιστικής γνώσης; Ποιές είναι οι βασικές αιτίες αυτής της συμπόρευσης του ανθρώπινου πολιτισμού με τον υπερφυσικό μύθο; ‘Έχουν γραφτεί εξαιρετικά ανθρωπολογικά βιβλία με ποικίλες κι ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις αυτού του θέματος. "Οι Άπιστοι" θεωρούν ως κύρια αιτία, η οποία έδωσε δυνατότητα έκφρασης σε προϋπάρχουσες εξελικτικής επιλογής προδιαθέσεις, την έναρξη χρήσης από τους μακρινούς προγόνους μας της ΓΛΩΣΣΑΣ. Πριν από αυτήν πώς να υπάρξει ο – λεκτικός – μύθος; Είναι η γλώσσα που έκανε δυνατή τη διατύπωση της φαντασίας και έτσι την κυριαρχία της σε προγόνους με άγνοια της διάκρισης μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, με γνωσιακή ανετοιμότητα και ψυχική ανωριμότητα. Έδωσε όνομα και περιγραφή σε "εμπρόθετους φορείς" φυσικούς ή φανταστικούς, και  εδραίωσε την προθετικότητά τους ως αιτία των συμβαινόντων. Οι φυσικοί φορείς, τα ποτάμια με τη ροή τους, τα νέφη με τις βροντές και τις καταιγίδες τους, τα δέντρα με την καρποφορία τους υλοποιούσαν την ΈΜΨΥΧΗ ΘΈΛΗΣΉ ΤΟΥΣ γι αυτό που έκαναν ή την θέληση κάποιων αόρατων οντοτήτων που τα κυβερνούσαν. Ξωτικά και πνεύματα και θεότητες. Όλες οι δράσεις στον κόσμο δεν ήταν παρά αποτελέσματα ΨΥΧΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ, οι φυσικές δυνάμεις εκλαμβάνονταν ως ψυχικές. Ο ΑΝΙΜΙΣΜΟΣ. Αφού ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιλαμβάνονταν τα έργα του ως αποτέλεσμα της πρόθεσής του να τα φτιάξει γιατί να μην φανταστεί το ίδιο μοντέλο και για το δέντρο που καρποφορούσε και για κάθε τι που παρατηρούσε γύρω του. Η ΨΥΧΗ επινοήθηκε από τη φαντασία ως παράγων της αιτιότητας επειδή ο νους αγνοούσε τις φυσικές εξηγήσεις των φαινομένων. Η γλώσσα στήριξε την ευκολία αγνόησης των ορίων του πραγματικού και την καταφυγή στο φαντασιακό με την ελπίδα/πίστη υπέρβασης του φυσικά αδύνατου. Ιδού λοιπόν  πώς ξεκίνησε η ΜΑΓΕΙΑ. Που ενισχύθηκε με μυθικά αφηγήματα από τους επαγγελματίες διαμορφωτές της ατομικής και συλλογικής συνείδησης, για την χειραγώγηση και εκμετάλλευσή της.

H αιτία που εμείς οι άνθρωποι γίναμε ΜΥΘΟΦΙΛΙΚΟ ΕΙΔΟΣ κινήθηκε και κινείται ανάμεσα στην υπαρκτή ΑΓΝΟΙΑ του κόσμου μας από τη μια, αλλά και στην τάση ΑΓΝΟΗΣΗΣ της όποιας γνώσης μας γι αυτόν, λόγω ΑΔΥΝΑΜΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ, από την άλλη. Αυτό το "ανάμεσα" υπήρξε ο χώρος δράσης και χειραγώγησής μας από τους "παραμυθάδες.

Οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τον ΦΟΒΟ της αδυσώπητης πραγματικότητας, τις ανασφάλειες και την ψυχική τους αδυναμία εύκολα συμβιβάζονται και παραδίδονται σε κάποιο μεταφυσικό αφήγημα που τους κάνει να ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τους παρέχει μιαν εξασφάλιση. Αυτό ακόμα και σήμερα· που σημαίνει ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ κι ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ παράδοση στο μεταφυσικό, ενώ ΞΕΡΟΥΝ ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι αλήθεια. Στο παρελθόν είχαν και το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Και σε αυτόν το φόβο και σε αυτή την αδυναμία  πάτησαν και την εκμεταλλεύτηκαν οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ πάροχοι του μεταφυσικού αφηγήματος, ως μάγοι, σαμάνοι, μάντεις, ιερείς, ιερατεία, θρησκευτικά συστήματα, εκκλησίες,  για να σκλαβώνουν τον κοσμάκη, να τον αιχμαλωτίζουν νοητικά και υλικά σε ΠΟΙΜΝΙΑ, και να τον συγκυβερνούν σε συμπαιγνία με την εκάστοτε κοσμική εξουσία. Και να τον ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ. Είναι αυτοί που κάνουν τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - ΠΙΣΤΟΥΣ, δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Κάνοντάς τους να μην τα θεωρούν δεσμά αλλά να νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι να χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις των εκκλησιών και των πιστών τους είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός μιας θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη ως προς αυτήν. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Η κάθε εκκλησία πάντοτε έφερνε στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Η μοιρασιά άλλοτε γινόταν χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας, όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Σε αυτή τη σχέση Εκκλησίας – Κράτους η Εκκλησία λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού Φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας συστημικά την αίγλη και την αυθεντία μου, και βέβαια θα αρμέγω και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις χάρη στην επιρροή μου στα πλήθη και την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου· όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα". Η λυκοσυμμαχία αυτή ίσχυσε παντού και πάντα μέσα στους αιώνες εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, από τις αρχαϊκές κοινωνικές δομές στις αυτοκρατορίες και μέχρι τα σύγχρονα κράτη. Ο θρησκευτικός μύθος υπήρξε πάντοτε ισχυρότερος από τα όπλα για την επιβολή της σκλαβιάς στον κοσμάκη από τα εκάστοτε δίπολα της εξουσίας.

Κι όσο δεν υπάρχει καθαρή και πλήρης ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ μιας κοινωνίας δεν μπορεί αυτή να σηκώσει κεφάλι από την επιβαλλόμενη πάνω της άγνοια, αποπλάνηση κι εξάρτηση. Η Εκκλησία θα αντιτίθεται σθεναρά στη Γνώση, γιατί Γνώση σημαίνει κατάρρευση του μυθικού της αφηγήματος, που είναι ειδικά στημένο έτσι που να αιχμαλωτίζει τους ανθρώπους στην υποταγή. Στην άκριτη υποταγή τους, στην φοβική αποφυγή της ελεύθερης ανοιχτής σκέψης και κρίσης και στην παραίτηση από το να διεκδικούν μια καλύτερη εγκόσμια ζωή με την τρομοκρατική εξαπάτησή τους με κολάσεις και παράδεισους σε μια δήθεν μεταθανάτια συνέχεια. Πρόκειται για την ηθική (και υλική παλιότερα αλλά και σήμερα στο ακραίο ισλάμ) ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΙΑ στο σκλάβωμα και τον παιδεμό της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες. Όμως, καιρός να τελειώνουμε…

Η "θρησκευτική ουδετερότητα" και τα θρησκευτικά.

Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, που εισηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ για τη συνταγματική αναθεώρηση, στην διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία; Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες; Στον ευρωπαϊκό χώρο και στις ΗΠΑ, έχουν χοντρικά διαμορφωθεί τρία συστήματα θρησκευτικής εκπαίδευσης:

-Το πιο ουδέτερο υιοθετεί το λεγόμενο ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ πρότυπο, το οποίο εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες, στην Αγγλία και εν μέρει στην Ολλανδία. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο πρότυπο, το μάθημα των θρησκευτικών προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας αντικειμενικής κοσμοθεωρητικής ενημέρωσης και είναι υποχρεωτικό ή μη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια cool ουδετερότητα που αντιμετωπίζει το θρησκευτικό φαινόμενο και τον σημαντικό του ρόλο στον ανθρώπινο πολιτισμό με επιστημονική προσέγγιση, ενδιαφέρει δηλαδή η αλήθεια και η ιστορική γνώση του και όχι το παραμύθιασμα. Προϋποθέτει βέβαια πληθυσμούς για τους οποίους η εμπιστοσύνη στους θεσμούς τους και στην πολιτειακή τους οργάνωση κάνει αχρείαστη την καταφυγή στο Θείο, που το αμφισβητεί άλλωστε και η μόρφωσή τους. Εμείς εδώ απέχουμε παρασάγγες από μια τέτοια δυνατότητα. Και είναι αναίσχυντο ψέμα και κοροϊδία η υποστήριξη ότι το κρατικό πρόγραμμα διδασκαλίας των θρησκευτικών είναι "μη ομολογιακό", σαν να ήταν δυνατόν η εκκλησία (και οι πιστοί της) να αποδέχονταν μια αληθινή εξιστόρηση της μεταξύ ψεύδους και εγκλημάτων ανά τους αιώνες "ιεράς" ιστορίας.

Μία πιο ριζική αντιμετώπιση του ζητήματος, σε χώρες με "γενναίο" σύνταγμα, Γαλλία, Αμερική, είναι το σύστημα της πλήρους ΑΠΟΚΟΠΗΣ της θρησκείας από την δημόσια εκπαίδευση, που συνεπάγεται την απουσία ειδικού μαθήματος θρησκευτικών. Στο πρόγραμμα αυτό όλες οι αναφορές που αφορούν στο ρόλο της θρησκείας στην εξέλιξη του πολιτισμού περιλαμβάνονται στο μάθημα της ιστορίας και σε άλλα συναφή μαθήματα. Εδώ η "ουδετερότητα" είναι ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ κράτους – εκκλησίας. Ξεκάθαρη κι οριστική λύση, που δεν εμποδίζει την εκκλησία να διδάσκει ιδιωτικά στους χώρους της, χωρίς να καβαλικεύει όμως τη δημόσια εκπαίδευση. Είναι η καλύτερη λύση για χώρες που θέλουν ρεαλισμό και πρόοδο ενώ συγχρόνως έχουν πλειοψηφία θρησκευόμενων, όπως οι ΗΠΑ. Διαχωρισμός σημαίνει ο καθένας στα δικά του και ότι οι μεν δεν παρεμβάλλονται στις λειτουργίες των δε. Αν είχαμε μια πολιτική ηγεσία με κότσια και μια προοδευτική εκκλησιαστική ιεραρχία η υιοθέτηση αυτής της καθαρής λύσης θα ανασήκωνε αφενός το τριτοκοσμικό μας εκπαιδευτικό παραπέτασμα προς έναν εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊσμό της νοοτροπίας μας, και αφετέρου θα έσπρωχνε την εκκλησία να αναδιοργανώσει την πραγματικότητά της έξω από την κρατική ασυλία, στη σύγχρονη εποχή και με όποιες αξίες δύναται να διαθέτει και να προβάλει.

-Το τρίτο σύστημα είναι αυτό της ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ θρησκευτικής εκπαίδευσης, το οποίο υιοθετούν όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (πλην Ιρλανδίας, Ελλάδας και κάποιων χωρών της ανατολικής Ευρώπης). Το σύστημα αυτό έχει στοιχεία ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗΣ διδασκαλίας, ενώ οι μαθητές μπορούν να απαλλαγούν ή να επιλέξουν άλλα συναφή μαθήματα χωρίς να απαιτείται να κάνουν οποιαδήποτε δήλωση περί πίστης η άλλης μορφής δικαιολόγησης της επιλογής τους. Η πλήρης προαιρετικότητα π.χ στο Ιταλικό σύστημα, συνιστά συνταγματική απαίτηση.

Στην θεοκρατική οπισθοδρομική Ελλάδα η σύμπραξη εκκλησίας – κράτους, ενώ επιβάλει ακόμα την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ διδασκαλία, τελευταία προσπαθεί να υποβάλει μια εντύπωση κάποιου δήθεν εκσυγχρονισμού και από-κατήχησης (έφτασε μάλιστα η εκκλησία στο σημείο να ισχυρίζεται στο ΣτΕ ότι "το μάθημα δεν είναι ομολογιακό", αλλά τελοσπάντων της κάνει…) για να κοροϊδέψει και να διατηρήσει την υποχρεωτική ομολογιακή διδασκαλία και τη συνέχεια τής σύμπραξής της σ’ αυτήν. Όμως αυτό είναι ψέμα, και δεν μπορεί να περάσει. Το "μάθημα" των θρησκευτικών είναι – εξ ορισμού – ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ. Άρα ΟΧΙ μάθημα. Και πρέπει ως διαδικασία ή να βγει από το σχολείο ή να απευθύνεται προαιρετικά μόνο σε όσους και για όσο ακόμα την αποζητούν.

Έτσι, προκειμένου να πάμε στην "ουδετερότητα", και επειδή δεν πρόκειται να αποδεχτεί η εκκλησία και οι ακόλουθοί της να εφαρμοσθεί σε ένα και υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών το ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ πρότυπο, δηλαδή να αντικαταστήσει η οδυνηρή για αυτήν και γι αυτούς εξιστόρηση της αλήθειας τις παραμυθίες της πίστης, μέσα από ένα όντως αντικειμενικό μάθημα, απομένουν οι εξής λύσεις:
- ή η γενναία ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του ειδικού μαθήματος των θρησκευτικών από το πρόγραμμα με υπαγωγή στοιχείων του σε μαθήματα ιστορίας και άλλα συναφή,
- ή η συμβιβαστική διατήρηση του "μαθήματος" με ομολογιακά στοιχεία αλλά μόνον για όσους επιθυμούν να μετέχουν στην "διδασκαλία" του, δηλαδή ως απολύτως και σαφώς ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ μάθημα, μη εξεταζόμενο,
-ή το μάθημα να γίνει ΔΥΟ μαθήματα με ΑΠΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ των μαθητών, και χωρίς δηλώσεις αιτιολόγησης, μεταξύ του ομολογιακού και του θρησκειολογικού. Ένα μάθημα που να απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ στους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ μαθητές και να είναι ΑΚΡΑΙΦΝΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ, και ένα παράλληλο εναλλακτικό ΓΝΩΣΙΑΚΟ μάθημα, όπως π.χ. "Ιστορία των δοξασιών, της ηθικής, της φιλοσοφίας και της τέχνης". Το σκεπτικό της Απόφασης 660/18 της Ολομέλειας του ΣτΕ έδειχνε προς τα κει.

Για το υπό κρίση μάθημα των θρησκευτικών

Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει αυτό τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. 

Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο  δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός, αφού επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους  ισχυρισμούς.

Αντικειμενικό είναι όταν περιγράφεις έναν μύθο να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, "πλουραλιστική".

Μια πολιτική ηγεσία που θα ήθελε να καθοδηγεί τον λαό της προς περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας αναλαμβάνει να καταστρώσει το ειδικό μάθημα των θρησκευτικών έτσι που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και να ‘ναι έτσι ένα υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης. Μια συμβιβασμένη πολιτική ηγεσία, που αντί να καθοδηγεί ακολουθεί τις μάζες, καλοπιάνοντας τες για τα ψηφάκια τους, τις αφήνει στη βόλεψή τους με τις ψεύτικες δοξασίες και παραμυθίες αιώνων, με το αποστεωμένο εκκλησιαστικό λείψανο του ομολογιακού "μαθήματος". Και άντε, για τους κάποιους ανήσυχους μια συγκατάνευση αποχής υπό τον όρο όμως του σταμπαρίσματός τους.

Εδώ βρισκόμαστε. Και τι κάνει κανείς; Επιστρατεύει έννοιες όπως συνταγματικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα και προσφεύγει στη δικαιοσύνη, μπας και βρει εκεί μια όχι εξαρτημένη από τη λαϊκιστική σκοπιμότητα κρίση. Ίδωμεν…

Η ομολογιακή συνεύρεση ΔΕΝ είναι μάθημα και μόνο αυτόβουλα και προαιρετικά μπορεί κανείς να μετέχει εφόσον το επιθυμεί. Το παραδέχεται άλλωστε και η απόφαση 660/18 του ΣτΕ όταν λέει ότι αυτή πρέπει να απευθύνεται  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ένθεους ΧΟ. Για όλους όσους δεν είναι, ένα ΑΛΗΘΙΝΑ πλουραλιστικό μάθημα γνώσης της ιστορίας των θρησκειών και του ρόλου τους στον πολιτισμό και την τέχνη θα ήταν αντικειμενικά υποχρεωτικό. Αλλά όσο το "μάθημα" των θρησκευτικών - χρονικά και ποσοτικά - δεν είναι αντικειμενικό μάθημα Γνώσης οφείλει να είναι για όλους προαιρετικό.