Για το υπό κρίση μάθημα των θρησκευτικών

Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει αυτό τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. 

Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο  δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός, αφού επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους  ισχυρισμούς.

Αντικειμενικό είναι όταν περιγράφεις έναν μύθο να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, "πλουραλιστική".

Μια πολιτική ηγεσία που θα ήθελε να καθοδηγεί τον λαό της προς περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας αναλαμβάνει να καταστρώσει το ειδικό μάθημα των θρησκευτικών έτσι που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και να ‘ναι έτσι ένα υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης. Μια συμβιβασμένη πολιτική ηγεσία, που αντί να καθοδηγεί ακολουθεί τις μάζες, καλοπιάνοντας τες για τα ψηφάκια τους, τις αφήνει στη βόλεψή τους με τις ψεύτικες δοξασίες και παραμυθίες αιώνων, με το αποστεωμένο εκκλησιαστικό λείψανο του ομολογιακού "μαθήματος". Και άντε, για τους κάποιους ανήσυχους μια συγκατάνευση αποχής υπό τον όρο όμως του σταμπαρίσματός τους.

Εδώ βρισκόμαστε. Και τι κάνει κανείς; Επιστρατεύει έννοιες όπως συνταγματικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα και προσφεύγει στη δικαιοσύνη, μπας και βρει εκεί μια όχι εξαρτημένη από τη λαϊκιστική σκοπιμότητα κρίση. Ίδωμεν…

Η ομολογιακή συνεύρεση ΔΕΝ είναι μάθημα και μόνο αυτόβουλα και προαιρετικά μπορεί κανείς να μετέχει εφόσον το επιθυμεί. Το παραδέχεται άλλωστε και η απόφαση 660/18 του ΣτΕ όταν λέει ότι αυτή πρέπει να απευθύνεται  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ένθεους ΧΟ. Για όλους όσους δεν είναι, ένα ΑΛΗΘΙΝΑ πλουραλιστικό μάθημα γνώσης της ιστορίας των θρησκειών και του ρόλου τους στον πολιτισμό και την τέχνη θα ήταν αντικειμενικά υποχρεωτικό. Αλλά όσο το "μάθημα" των θρησκευτικών - χρονικά και ποσοτικά - δεν είναι αντικειμενικό μάθημα Γνώσης οφείλει να είναι για όλους προαιρετικό.

Για το μάθημα των θρησκευτικών

Τα κανονιστικά άρθρα 5, 13 και 16 του Συντάγματος της Ελλάδος είναι για το απαραβίαστο της ελευθερίας και της ανάπτυξης της θρησκευτικής συνείδησης ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΑ και όχι μόνον της πλειοψηφίας των πιστών της, κατά το διαπιστωτικό άρθρο 3, επικρατούσας  θρησκείας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Xριστού.

Το πολίτευμά μας είναι όχι μόνον δημοκρατικό, αλλά και δικαιοκρατικό. Δεν βασίζεται μόνον στην αρχή της πλειοψηφίας, αλλά κυρίως στα θεσμικά της αντίβαρα που προστατεύουν την μειοψηφία. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, που καθιστούν μια δημοκρατία φιλελεύθερη, δηλαδή θεσμικά πλήρη.

Και βέβαια η πλειοψηφία των μαθητών, που είναι πιστοί ορθόδοξοι, ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ, δημοκρατικά βάσει του Συντάγματος, να έχουν ένα ακραιφνώς ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ μάθημα των θρησκευτικών, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ για ΑΥΤΟΥΣ, για να μη «φαλκιδεύεται» η πίστη τους από την έκθεσή τους σε ένα πλουραλιστικό και κριτικό μάθημα, όπως τονίζει η 660/2018 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ.

Η ίδια όμως απόφαση του ΣτΕ αποδέχεται ως αναμφισβήτητη την ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ του κράτους (και κατά λογική συνέπεια των παραπάνω συνάγεται και ως οφειλή του) να παρέχει στους ΜΗ ορθόδοξους μαθητές, για τους ίδιους συνταγματικούς λόγους ισονομίας και προστασίας των ατομικών τους δικαιωμάτων, ένα παράλληλο μάθημα «θρησκειολογικού» χαρακτήρα με πληροφορίες και γνώσεις «κατά τρόπο αντικειμενικό, κριτικό και πλουραλιστικό, χωρίς να επιδιώκει κατηχητικό σκοπό».

Είναι λοιπόν λογικό, μετριοπαθές και σκόπιμο ΟΛΕΣ οι ενδιαφερόμενες πλευρές να βρουν  στη στάση του ΣτΕ την ΟΔΗΓΙΑ για μια δίκαιη και εποικοδομητική επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος που θα μας απαλλάξει από έριδες και "πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων", με μία απλή ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ του ενός ή του άλλου μαθήματος. Έτσι το Ελληνικό Κράτος δεν θα απειλείται με μια σίγουρη καταδίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου έχει φτάσει η υπόθεση, για την άνιση, μεροληπτική, αθέμιτη, καταχρηστική και προκατειλημμένη κάλυψη του μαθήματος των θρησκευτικών. Απλά το Υπουργείο θα έχει τον φόρτο εργασίας για τη διαμόρφωση των δύο μαθημάτων. Αλλά για το μεν ομολογιακό μάθημα έχει την συνεχή συνεργασία με την Επιτροπή από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, ενώ για το παράλληλο μάθημα με αντικείμενο όπως «Ιστορία των Δοξασιών, της Ηθικής και της Φιλοσοφίας», που τελείως άδικα και άστοχα λείπει από το διδακτικό πρόγραμμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, θα μπορεί να συσταθεί μια ad hoc Επιτροπή Σοφών που σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής να επεξεργαστεί ένα εξόχως μορφωτικό και διδακτικό μάθημα.