Τι πρέπει να κάνουμε

Έχουμε προσπαθήσει με προηγούμενα άρθρα και σχόλια να επισημάνουμε ότι δεν θεωρούμε το επιστημονικό/φιλοσοφικό ζήτημα της αιτίας και αρχής της ύπαρξης ως σχετιζόμενο με τις θρησκείες. Σχετίστηκε μεν ιστορικά στο παρελθόν, από την ψυχολογία της άγνοιας και του φόβου, αλλά πια αυτή η σχέση δεν δικαιολογείται, την έχει διαψεύσει η επιστήμη και η γνώση.

Είτε κάποιοι αναμένουμε από την επιστήμη να βρεθεί και να κατανοηθεί κάποτε στο μέλλον μια καθαρά Φυσική εξήγηση της ύπαρξης, είτε κάποιοι άλλοι επιθυμούν –φιλοσοφικά - να αποκαλυφθεί μια εμπρόθετη δημιουργία από μια εξωσυμπαντική διάνοια (που την ονομάζουν - παραδοσιακά και συγκεχυμένα - θεό), πάντως και οι μεν και οι δε: ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΘΕΟΙ. Αφού ΑΘΕΟΣ είναι αυτός που δεν πιστεύει την ύπαρξη των θεών των ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.

Όποια έκβαση και να έχει η γνώση και κατανόηση της αιτίας της ύπαρξης, οπωσδήποτε αυτή θα έλθει σε ένα πολύ μακρινό για εμάς μέλλον, τόσο που γίνεται για μας ΑΔΙΑΦΟΡΗ, αφού ΚΑΘΟΛΟΥ δεν επηρεάζει τη ζωή μας στο σήμερα. Ο κόσμος λειτουργεί σταθερά με τους φυσικούς του νόμους, τους οποίους σε μεγάλο βαθμό κατανοούμε και χρησιμοποιούμε.

 Όσοι λοιπόν θέλετε να υπάρχει μια εξωσυμπαντική διάνοια ως αιτία της ύπαρξης, και μέχρι εκεί όμως, και ΟΧΙ ένας προσωποποιημένος πατέρας που παρακολουθεί και διευθύνει τα ανθρώπινα μέχρι και τις πιο απόκρυφες λεπτομέρειές τους, οφείλετε να συνειδητοποιήσετε ότι ΕΙΣΤΕ ΑΘΕΟΙ. Και ότι είστε ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ όχι από φόβο άνωθεν τιμωρίας ή ελπίδας για παράδεισο, αλλά απλούστατα γιατί ως ανθρώπινο κοινωνικό είδος οφείλουμε να συνυπάρχουμε, κι αυτή η αναγκαιότητα δημιουργεί και επιβάλει Ηθική και Πολιτισμό. Η κοινωνική συμβίωση εξελίσσει επί αιώνες τις ικανότητές μας για κοινωνική συμβίωση. Μας απομακρύνει βαθμιαία από τα προγονικά πιθηκίσια ένστικτά μας, συνθετοποιεί και εκλεπτύνει τα αισθήματά μας, εφευρίσκουμε αξίες και τις πιστεύουμε, παράγουμε καλοσύνη και ομορφιά. Καταπνίγουμε αρχέγονους εγωισμούς για να είμαστε και να λειτουργούμε με τους Άλλους. Τους τόσο απαραίτητους άλλους. Όλα αυτά χωρίς καμιά θεϊκή κάμερα παρακολούθησης από μια γωνιά στο ταβάνι. Μάθαμε πια να χαιρόμαστε με το να είμαστε καλοί και χρήσιμοι. Επειδή αυτοανταμειβόμαστε γι αυτό με αίσθημα χαράς. 

Αυτές είναι θεμελιώδεις αντιλήψεις για τον κόσμο, τη ζωή, την συνύπαρξη, την ηθική, που παρέχουν στο σύγχρονο άτομο αδέσμευτο κι ελεύθερο σκέπτεσθαι. Χωρίς εξάρτηση από εξωπραγματικές μεταφυσικές αυταπάτες, από φαντασιώσεις για θεούς και αγίους και θαύματα και παραφυσικές επεμβάσεις. Θέλει κουράγιο αυτή η απελευθέρωση από τα παιδικά δεσμά της πίστης σε επινοημένες από παλιούς αμαθείς φανταστικές οντότητες και δράσεις, αλλά όσο περισσότερη είναι η γνώση και κατανόηση του φυσικού μας κόσμου κι εκείνη του κοινωνικού μας γίγνεσθαι τόσο αφοπλιστικά προφανέστερη γίνεται η πραγματικότητα και τόσο ευκολότερη κι ομαλή η απελευθέρωση. Γι αυτό μη φορτώνετε τα παιδιά σας με θρησκευτικές και λοιπές δεισιδαιμονίες. Μη χτίζετε ταμπούρια και φυλακές στο μυαλό τους. Δεν είναι "δικαίωμά σας" να αιχμαλωτίζετε τη ζωή τους σε μια παραδοσιακή αυταπάτη. Αφήστε τα και ΣΠΡΩΞΤΕ τα να μορφωθούν όσο περισσότερο κι όσο πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Για να συνδιαμορφώσουν έναν κόσμο απαλλαγμένο από αγκυλώσεις.

Τα παραπάνω είναι για κείνους που καταλαβαίνουν μεν ότι το μύθευμα των θρησκειών δεν μπορεί να σταθεί πια και που όντως αποκαρδιώνονται από τα πεπραγμένα των εκκλησιών, και που τους χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα για να ξεκολλήσουν και ν’ αποστασιοποιηθούν.  

Όμως τι κάνουμε με τις μεγάλες μάζες των αμαθών πιστών του Γιαχβέ και της ακολουθίας του μέσα στο χριστιανικό ή το ισλαμικό σήριαλ; Αυτοί δεν παίρνουν από λόγια, και για ό,τι και να συμβαίνει που διαψεύδει και θα ‘πρεπε να καταρρίπτει την πίστη τους, τα ιερατεία τους έχουν έτοιμες ταχυδακτυλουργικές δικαιολογήσεις για να τους κρατούν αιχμάλωτους στο δέος και στην αφασία. Αυτή την αφασία μπορεί να την κάνεις να αυτοαμφιβάλει αν χωρίς να της επιτίθεσαι, οπότε ταμπουρώνεται και τέρμα η συζήτηση, της ζητήσεις ήρεμα να σου περιγράψει κάποια από τα "πρόσωπα" και τα "γεγονότα" που νομίζει ότι πιστεύει. Είναι σίγουρο ότι θα δυσκολευτεί να χρησιμοποιήσει περιγραφές κι αφηγήσεις που να στέκουν και για την πιο στοιχειώδη λογική κι αντίληψη της πραγματικότητας. Κάνε ερωτήσεις, έχε "αφελείς" απορίες. Σίγουρα θα μπερδευτεί και θα διακόψει. Αλλά και θα το ξανασκεφτεί αργότερα…

Και, το κυριότερο, τι κάνουμε με τα ιερατεία. Γιατί εκεί, σε αυτονών τη δράση έγκειται το πρόβλημα. Αυτοί κατέχουν τα ποίμνια. Και φροντίζουν με κάθε τρόπο, από θαυματουργικές απατεωνιές μέχρι πολιτικές επεμβάσεις (και κάπου στο ισλάμ και με τη βία), να εξακολουθούν να τα κατέχουν. Εκεί χρησιμοποιούμε τα υφιστάμενα δημοκρατικά θεσμικά μέσα για την απελευθέρωση των χώρων και των δράσεων που ανήκουν στην πολιτεία από την επιβολή της αναχρονιστικής επιρροής τους. Επιδιώκουμε δηλαδή την ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Με αυτήν το ιερατείο θα έχει τους χώρους του και θα είναι ελεύθερο να ασκεί εκεί την όση επιρροή το αφήγημά του δικαιώνει. Αλλά μέχρι εκεί. Όχι θεσμική επιβολή στην κοινωνία και στην παιδεία. Την αποφεύγουν την εκκοσμίκευση από τη μια αυτοί που κατέχουν θεσμικά επιρροή που δεν δικαιούνται και από την άλλη αυτοί που δεν θέλουν να βγουν από το κλουβί τους.

-Ποιος θεός;

Βλέπουμε στις "συζητήσεις" που ακολουθούν τα άρθρα που αναρτούμε, παρόλο που αυτά έχουν στόχο τις ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ και τις πρακτικές τους και όχι υψηλές φιλοσοφικές αναζητήσεις, ο "καυγάς" να ξεγλιστράει κάθε φορά προς το ζήτημα της ύπαρξης ή μη του θεού και να εξαντλείται στα τετριμμένα γύρω από αυτό το θέμα. Δηλαδή καταναλώνουμε "επιχειρήματα" για κάτι εκτός του κύριου θέματός μας που είναι η κακότητα των θρησκειών.

Και δεν μπορεί να επιχειρηματολογούμε για την ύπαρξη του θεού εάν δεν ορίζουμε τι εννοούμε με αυτή την ΕΠΙΝΟΗΜΕΝΗ από την ανθρώπινη ψυχολογία έννοια. Ως λέξη και ως έννοια ασφαλώς και υπάρχει στην ανθρώπινη κουλτούρα.

Από κει και πέρα αν κάποιοι θέλουν με την έννοια αυτή να συνδέουν τα αναπάντητα ερωτήματα της αρχής της ύπαρξης με κάτι το ΕΜΠΡΟΘΕΤΟ, αλλά απροσδιόριστα και χωρίς γραφικές προσωποποιήσεις, αυτό αποτελεί μια φιλοσοφική στάση, δέσμια μεν του ανθρώπινου τρόπου σκέπτεσθαι αλλά και που δεν έχει αποδειχθεί η αδυνατότητα της. Όσο τουλάχιστον και για όσο η επιστημονική διερεύνηση των ερωτημάτων της αρχής της ύπαρξης δεν έχει φτάσει σε μια ολοκληρωμένη ΦΥΣΙΚΗ και ΑΠΡΟΘΕΤΗ ερμηνεία της. Όμως - και αυτό ενδιαφέρει και τονίζουμε - η άποψη ότι κάτι εμπρόθετο μπορεί να θεωρείται αιτία της ύπαρξης καθόλου μα καθόλου δεν συνεπάγεται ανάπτυξη μιας ικετευτικού τύπου θρησκευτικής σχέσης μαζί του. Τώρα τουλάχιστον που πια έχουμε αποδείξει και εξηγήσει τα πάντα γύρω μας χωρίς την ορατότητα της ύπαρξής του. Τώρα που η αναγκαιότητά του στον μακρόκοσμό μας κατέστη περιττή. Άρα, η πίστη σε μια εμπρόθετη αιτία του κόσμου μας, χωρίς ζωγραφικές βέβαια, δεν συνεπάγεται θρησκεία, λειτουργικά ταρατατζούμ,  ιδεοληψίες, πνευματική αιχμαλωσία, σκλαβιά και εμπάθεια και μακελειά και πολέμους και δεινά για τον κοσμάκη. Όλα αυτά που έχουν φέρει και επιβάλει οι εκκλησίες για τη χειραγώγηση κι εκμετάλλευσή του. Δηλαδή αυτός που πιστεύει κάτι σαν το παραπάνω, έχει μια κοσμοθεωρία που καμιά δουλειά δεν έχει με την εφαρμοσμένη θρησκεία. Ας κάνει λοιπόν αυτόν τον αξιοπρεπή διαχωρισμό. Κι ας μην παρασύρεται από την κοινωνικοποίηση της θρησκειακής αρλούμπας, που είναι και κακιά αρλούμπα.

Όταν λοιπόν οι ένθεοι προκαλούν τους άθεους να αποδείξουν εκείνοι τη μη αντικειμενική υπόσταση της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ όμως ΙΔΕΑΣ περί θεού οφείλουν να προσδιορίζουν κάπως αυτή την ιδέα τους για να ξέρουμε τι είναι αυτό που ζητάνε να δειχτεί. Γιατί κατά κανόνα μιλούν απλά για μια ΛΕΞΗ, με πλήρη ασάφεια και με άρνηση προσδιορισμού, αφού επίσης κατά κανόνα, προσδιορισμός και κάποια αντίληψη για τη λέξη αυτή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δεν ξέρουν και οι ίδιοι πραγματικά σε τι θεό πιστεύουν. Απλά αυτοκοροϊδεύονται σε ένα βερμπαλιστικό οχυρό.

Υπάρχουν λοιπόν δύο περιπτώσεις:

 Ή ο θεός είναι, όπως παραπάνω, μία με εμπρόθετο φορέα κοσμοθεωρία περί ύπαρξης, αλλά πάντως ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ, που καμιά τάση δεν μπορεί να γεννάει  για το θρησκεύεσθαι.

 Ή η αντίληψη και περιγραφή του θεού είναι ο Γιαχβέ (ή Αλλάχ) με το θίασό του και όλο το κατοπινό απερίγραπτο σήριαλ των γραφών και την εκκλησιαστική του αναπαράσταση κι εκμετάλλευσή του. Ο πιστός αυτού του σήριαλ, που το έχει καταπιεί επειδή με αυτό τον μπούκωσαν προτού αρχίσει να σκέφτεται, και που αποφεύγει να το σκέφτεται, αποφεύγει και να το συζητά και να το υποστηρίζει, γιατί και το λίγο που ξέρει από το παραμύθι έρχεται σε κατάφορη αντίθεση με την όποια ρεαλιστική αντίληψή του τού κόσμου, αυτός ο πιστός λοιπόν βρίσκεται σε πρόβλημα να πει ότι πιστεύει ως πραγματικότητα αυτή την απεικόνιση του θεού.  Κάποιοι κάνουν τις επιλογές τους, πετούν χωρίς να το λένε τις πιο χτυπητές χοντράδες, ιδίως της Παλαιάς, και αγκιστρώνονται σε μια προσωπική αφοσίωση σε μια εξιδανικευμένη αντίληψη του Ιησού, αλλά και κει έχουν προβλήματα με τα θαύματα και με τις υπερφυσικότητες. Τελικά είναι σαν να μας "παρακαλούν" να τους σεβαστούμε και "να τους αφήσουμε ήσυχους". Ασφαλώς και τους σεβόμαστε ως υπάρξεις. Οι ιδέες όμως, όλες ανεξαίρετα οι ιδέες, δεν είναι στο απυρόβλητο, οι ιδέες δεν δικαιούνται ΣΕΒΑΣΜΟΥ. Είναι στην αρένα της ανθρώπινης διανόησης και πολιτισμού και ανταγωνίζονται. Και κάποιες «ιδέες βασίλισσες» κατά τον ποιητή «κακογερνάνε».