Η εκ των ων ουκ άνευ "ιστορικότητα"…

Για τους άπιστους, δηλαδή γι αυτούς που δεν πιστεύουν ότι στον κόσμο υπάρχουν υπερφυσικότητες, η ιστορική ύπαρξη ή η μη ύπαρξη του ΑΝΘΡΏΠΟΥ Ιησού δεν κάνει διαφορά. Στην οικοδόμηση του χριστιανισμού το ίδιο μπορεί να χρησίμευσε ένας υπαρκτός αλλά ιστορικά άσημος ιουδαίος ραβίνος που κάτι νέο πήγε να φέρει στην ιουδαϊκή θρησκεία και ίσως στα πολιτικά της εποχής του αλλά δεν του βγήκε, ή ένας φανταστικός ημίθεος, δανεικός από παλιότερες μυθολογίες, που επινοήθηκε για να υπάρχει ο επιθυμητός ήρωας ιδρυτής της νέας θρησκείας. Γιατί ό,τι υπάρχει ως χριστιανικό αφήγημα είναι ένας υπερφυσικός ΜΥΘΟΣ που ΣΤΗΘΗΚΕ επί έξη αιώνες από τους διαμορφωτές του (με την Καινή Διαθήκη, με τις Οικουμενικές Συνόδους κτλ).

Εκείνο που, περισσότερο από την οποιαδήποτε έλλειψη ιστορικής τεκμηρίωσης, καθιστά την φυσική ύπαρξη του Ιησού αμφίβολη, αλλά και οπωσδήποτε μη γενεσιουργό αιτία του χριστιανισμού, είναι η επίμονη και επί αιώνες ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ της θεότητάς του. Αυτήν ήθελαν.Και την έστησαν. Είτε ολότελα πάνω στο μύθο, συνθέτοντας από θρησκευτικά πρότυπα του παρελθόντος μια ιδεατή ενσάρκωση σε προσωπικότητα που ονομάτισαν Ιησού. Είτε μυθοποίησαν και θεοποίησαν έναν υπάρξαντα Ιησού άσημης ιστορικότητας, που την πήραν και την ανάπτυξαν σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους. Ο άνθρωπος Ιησούς, κι αν υπήρξε, δεν υποχρέωσε αυτός τις ιστορικές δυνάμεις της εποχής του να τον ακολουθήσουν στο "χριστιανισμό" του. Οι ιστορικές δυνάμεις θέλανε τον χριστιανισμό ΤΟΥΣ και εφηύραν έναν ήρωα ιδρυτή ή ξέθαψαν έναν Ιησού που είχε φάει το κεφάλι του για τον δικό του.

Οι πιστοί χριστιανοί όμως, που αντί να σκέφτονται πιστεύουν, έχουν ανάγκη τη ΘΕΪΚΟΤΗΤΑ του Ιησού. Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού ως φυσικό πρόσωπο τους είναι λοιπόν απαραίτητη. Αλλά και τους αρκεί. Γιατί τους ΚΑΛΥΠΤΕΙ για όλο το στημένο μεταφυσικό οικοδόμημά τους περί την διττή υπόστασή του και τα μυθικά του "συμβάντα". Αφού, κατ’ αυτούς, ΥΠΉΡΞΕ, θεωρούν δικαίωμά τους – έτσι λειτουργεί η πίστη - να του αποδίδουν και τις όποιες υπερφυσικές ιδιότητες και θεϊκές λειτουργίες θέλει η προδιάθεσή τους. Ηθελημένη αλλά και καθοδηγούμενη αυτοεξαπάτηση.

Για τους πιστούς χριστιανούς λοιπόν θα ήταν καταστροφικό να αποδείχνονταν τεκμηριωμένα ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος δεν υπήρξε αλλά εφευρέθηκε. Χωρίς το "θεμέλιο της πίστης" το στημένο εποικοδόμημα δεν θα είχε πού να στηριχτεί και θα κατέρρεε. Γι αυτό και οι απεγνωσμένες προσπάθειες να εξυφανθεί η ιστορικότητα. Πλαστογραφίες και παραχαράξεις εγγράφων (τι να κάνουμε αφού οι ιστορικοί της εποχής "παράβλεψαν" τόσα θαύματα και δραματικά γεγονότα), πανάγιος τάφος, τίμια ξύλα, ιερό σεντόνι κλπ δείχνουν την αγωνία να δείξουν τι; Ότι υπήρξε ο άνθρωπος Ιησούς. Γιατί, λογικά, ως εκεί θα μπορούσαν να δείξουν. Τον άνθρωπο Ιησού, όχι τον θεό. Αλλά δεν προβληματίζονται για το παραπέρα, για το αυθαίρετο μεγάλο άλμα της πίστης τους από το ανθρώπινο εφαλτήριο ως τη θεϊκότητα. Όσοι προδιατεθειμένοι "πιστοί" προσέλθετε. Θα σας στήσουμε μια ηρωική ανθρώπινη προσωπικότητα αγάπης και αυτοθυσίας, αλλά επειδή ένας καλός φιλόσοφος δεν σας φτάνει αφού δεν είναι και Θεός να κάνει τα αδύνατα δυνατά, θα του δώσουμε και θεϊκή υπόσταση (ομοούσιος τω πατρί και τω αγίω πνεύματι κλπ), γιατί ως βαθειά ανιμιστές που είστε θέλετε να πιστεύετε να προσκυνάτε και να εκλιπαρείτε έναν τουλάχιστον τρισυπόστατο ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ αχταρμά. Για να συγχωρείται και το να σκοτώνετε γι αυτόν.

Φανταστείτε όμως να μην έχουν ούτε τον άνθρωπο Ιησού, το μαξιλάρι της φαντασίωσής τους! Τι θα έκαναν; Θα οδηγούνταν ίσως σε ένα χωρίς αφήγημα ανεικονικό-πνευματικό φιλοσοφημένο χριστιανισμό;! Σαν θρησκεία ανατολικού τύπου; Φαίνεται να υπήρξαν κάπως/κάποιες τάσεις/φωνές εκλογίκευσης του αφηγήματος κατά τις πρώτες βυζαντινές επαναδιαμορφώσεις του. Αλλά αντιμετωπίστηκαν σαν αιρέσεις, μια και τόσο ο πωλητής όσο και ο αγοραστής, τα ιεραρχία και οι μάζες, ψοφάνε για σήριαλ, παράσταση και εικόνες.

Και έτσι, να ‘μαστε στο σήμερα, ύστερα από τόσους χαμένους αιώνες, ύστερα από τόσο σκοτάδι κι ανθρώπινη οδύνη, να κατηφορίζουμε με την όπισθεν προς την παλαιολιθική μαγεία, με το να ξορκίζουμε αγάλματα τέχνης με "αγιασμό". Χριστιανοταλιμπάν, διακινητές του οπίου του λαού αλλά και χρήστες… Και οι χονδρέμποροι, κάπου αφ’ υψηλού, να βυσσοδομούν για αλλότρια… 

Ο χριστιανισμός  και οι ... Έλληνες

Κατά την Ελληνιστική εποχή στην ανατολική Μεσόγειο και Εγγύς Ανατολή η πνευματική καλλιέργεια ήταν συνδεδεμένη με το ελληνικό πνεύμα και με την διεθνή ελληνική γλώσσα. Και οι καλλιεργημένοι άνθρωποι αποκαλούνταν "έλληνες" άσχετα προς την εθνική καταγωγή τους. Το "έλληνες" ήταν επίθετο, αναγνώριση πνευματικής υπεροχής, αρχαιοελληνικής προέλευσης. Μόνη αντίθετη η ιουδαϊκή θρησκευτική κουλτούρα που έβλεπε στο ελεύθερο ελληνικό πνεύμα έναν απειλητικό καταλύτη της. Ο Ιουδαιοχριστιανισμός λοιπόν από τις απαρχές της εξάπλωσής του στους Εθνικούς (τους διαφόρων εθνικοτήτων πολυθεϊστές κατοίκους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), ως θρησκεία – λαϊκό κίνημα των "πτωχών τω πνεύματι", είχε αντίπαλο δέος τους υπερόπτες και κριτικούς "έλληνες".

Ο Παύλος, παρά τις επίμονες προσπάθειές του, ελάχιστα αποκόμισε στα μορφωμένα κέντρα του ελληνιστικού κόσμου, όπου ο ιουδαϊκός ηθικός συντηρητισμός του και η εμπάθειά του αντιμετωπίζονταν απαξιωτικά. Ήταν που ήταν, ως πεπαιδευμένος φαρισαίος και σκληρός ιουδαϊστής, εχθρός των ελληνικών πνευματικών επιρροών στην εβραϊκή κοινωνία, αλλά και με τις αρνητικές εμπειρίες του με τους "έλληνες" απόγινε ορκισμένος εχθρός τους. Κατά τους πρώτους αιώνες της σιγανής εξάπλωσης κι οργάνωσης του χριστιανισμού οι χειραγωγημένοι από τους επίσκοπους οπαδοί του αποφεύγουν "μετά φόβου" κάθε συναναστροφή αλλά και κάθε ιδεολογική τριβή  με τα εκλεπτυσμένα πνευματικά ρεύματα που διέτρεχαν τον ρωμαϊκό κόσμο ως συνέχειες της κλασσικής ελληνικής φιλοσοφίας. Προτιμούσαν το υποβόσκον μουλωχτό γίγνεσθαι από την όποια αντιπαράθεση.

Τον τέταρτο αιώνα όμως ο Κωνσταντίνος είδε αποφασιστικά αυτό που κάποιοι προγενέστεροί του αυτοκράτορες απλώς διέβλεπαν. Ότι το χριστιανικό κοινωνικό κίνημα-θρησκεία μπορούσε να επιλύσει το πρόβλημα της έλλειψης εθνικής συνείδησης και συνοχής που ενδημούσε στην πολυεθνική αυτοκρατορία. Να κάνει τη θρησκευτική πίστη και συνοχή ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΧΗ. Και να την χρησιμοποιήσει διοικητικά για συνοχή, υποταγή και ηρεμία αλλά και στρατιωτικά για ένα συσπειρωμένο "εμείς οι χριστιανοί" ενάντια στους "άπιστους". Η ανεξιθρησκία που κήρυξε και οι μεγάλες εύνοιες προς το χριστιανικό δίκτυο προώθησαν την εξάπλωση κι ενδυνάμωσή του. Στη συνέχεια ο Θεοδόσιος, επιβάλλοντας αυστηρά τον χριστιανισμό σαν τη μόνη θρησκεία του κράτους επικυρώνει την ίδρυση ενός έθνους με "πατριωτική" εθνική του συνείδηση την ιδεοληψία του χριστιανισμού. Το Έθνος των ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Κι ας λέγονταν Νέα Ρώμη, σε αντίθεση με την βαθμιαία παραπαίουσα παλαιά.

Έπρεπε λοιπόν οι ετεροεθνείς ρωμαίοι υπήκοοι να είναι όλοι Χριστιανοί. Ή να γίνουν με τη βία. Ή να εξανδραποδιστούν. Μαζί με τα έργα του πολιτισμού, της τέχνης και της σοφίας των "ελλήνων". Σχολές, αγάλματα, ιερά, βιβλιοθήκες καταστράφηκαν ξανά και ξανά από φανατικούς οπαδούς επισκόπων αλλά και σαν εφαρμογή κρατικών νόμων και διαταγμάτων. Για να  μπορεί να στηθεί και να σταθεί χωρίς λογική κριτική κι αμφισβήτηση ο νέος παγανισμός της γκρίζας μεταφυσικής ιδεοληψίας, της ακατάσχετης χριστολογίας και των βυζαντινισμών περί τις υποστάσεις των μελών της τριαδικής αρλούμπας, και της συνεπαρμένης παγίδευσης και ΥΠΟΤΑΓΗΣ του κοσμάκη σε αυτά, έπρεπε να ξεριζωθεί κάθε ελεύθερο και κριτικό πνεύμα, ήτοι κάθε "ελληνικό". Και βέβαια οι "έλληνες". Και έγινε η μεγαλύτερη καταστροφή πνεύματος και πνευματικών κατακτήσεων των αιώνων, ο μέγας και αληθινός διωγμός, η Μεγάλη Οπισθοδρόμηση, η είσοδος σε χίλια χρόνια Μεσαίωνα. Με μισαλλόδοξους κομισάριους καθοδηγητές τους αποκαλούμενους "Άγιους Πατέρες".

Και οι Έλληνες; Οι εθνικά Έλληνες; οι αυτόχθονες κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου; Αυτούς τους πήρε άδικα η μπόρα και η καταχνιά. Ο γενικός διωγμός του επιθετικού προσδιορισμού "έλληνες" – ως αρχαιολάτρες, δωδεκαθεϊστές, αντίσταση στη χριστιανική μαυρίλα  – έδιωχνε και το ουσιαστικό, την εθνική τους καταγωγή και ύπαρξη: Έλληνες. Όσοι δεν εξοντώθηκαν, ότι κι αν ήταν, κι αμόρφωτοι χωρικοί και τσοπάνηδες κι άσχετοι με όλα αυτά, έπρεπε για να γλυτώσουν να ξεχάσουν το εθνικό τους και πατρογονικό τους όνομα  και να λέγονται πρώτα-πρώτα Χριστιανοί και μετά ότι ήθελαν, Ρωμιοί, Γραικοί ή άλλα τοπικά. Έτσι πέθαναν οι Έλληνες και η Ελλάδα! Στο πιο παραπεταγμένο κομμάτι της ανατολικής αυτοκρατορίας: στα "Κατωτινά μέρη" για τους Βυζαντινούς. Η λέξη Έλληνας, που μόνο προσβλητικά λεγότανε πια, για να χαρακτηρίσει αποκλειστικά τον ειδωλολάτρη, με την κατάργηση της αρχαίας θρησκείας βαθμιαία εξέλειπε απ’ το βυζαντινό λεξιλόγιο (κι ας ήταν ελληνόφωνο) και έσβησε από τη μνήμη του Βυζαντίου για αιώνες και αιώνες, και στη συνέχεια για τους αιώνες της ορθόδοξης χριστιανικής ΒΟΛΕΨΗΣ υπό την σκέπη του οθωμανικού Ισλάμ. Η Εκκλησία έσβησε την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων. Κι όταν μιλάει για προστασία του γένους εννοεί την "προστασία…" των ορθόδοξων ποιμνίων υπηκόων της.

Μέχρι που κάποιοι μουρλοί δυτικοί του 18ου και 19ου αιώνα, μελετητές της σοφίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, συνεπάρθηκαν τόσο απ’ αυτά που διάβαζαν, τα σωσμένα από τη φωτιά του χριστιανικού μεσαίωνα χάρη σε κάποιους Άραβες μουσουλμάνους, και τους μπήκε η θεότρελη ιδέα να στήσουν ένα νέο κράτος στον ίδιο τόπο και με το όνομα εκείνου που μόνο σε κάποια βιβλία υπήρχε πια. Αλλά και σε μια ΓΛΩΣΣΑ! που έρρεε γάργαρη, αδιάφθορη κι αδιάφορη για τους χρόνους και τα υποκείμενα. Κι από δω κι από κει τα κατάφεραν, μαζί με κάποιους ντόπιους αγνώστων λοιπών στοιχείων, που τους είπαν πως είναι εκείνοι οι ίδιοι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κι αυτοί το πίστεψαν. Και το έβαλαν και στα σχολεία. Και η καημένη η Εκκλησία, τι να κάνει; Υποχρεώθηκε να κολλήσει και προτάξει τη λέξη που βδελύσσονταν επί 1500 χρόνια και να γίνει ελληνο-χριστιανική. Και πάλι βέβαια τα βόλεψε. Για να κυβερνά.

Η απαρχή του χριστιανισμού (μέρος δεύτερο)

Στον πολυεθνικό κόσμο των Εθνικών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του πρώτου αιώνα ένας "χριστιανισμός", διαφορετικός του μεσσιανισμού της Παλαιστίνης και σε άγνοια γι αυτόν, είχε αναδυθεί αρκετά προ του Χριστού. Κεντρική ιδέα αυτής της ιδεολογίας, εξόχως ελκυστική για τις φτωχές και καταπιεσμένες λαϊκές μάζες, ήταν η ιδέα της Βασιλείας του Θεού. Δεν είχε ακόμα ονομαστεί έτσι, αλλά υπονοούσε σαφώς έναν επίγειο κόσμο δικαιοσύνης, ισότητας κι αδελφοσύνης των ανθρώπων υπό την σκέπη ενός μοναδικού και για όλους Θεού. Χωρίς εθνοτικές και άλλες διαιρέσεις και ταξικά χάσματα. Από τη μια ο πολυεθνικός χαρακτήρας της αυτοκρατορίας απάλυνε δραστικά τις επιφυλάξεις συγχρωτισμού και συνεννόησης μεταξύ αλλοεθνών υπηκόων της. Και η κοινή σε όλους ελληνική γλώσσα βοηθούσε καταλυτικά σ’ αυτό. Από την άλλη οι άγρια χτυπητές ταξικές διαιρέσεις και η οικονομική καταπίεση από έναν απρόσωπο και στυγνό κρατικό μηχανισμό (δουλεία, δουλοπαροικία, φοροεισπράκτορες, τελώνες…) εξωθούσαν τις φτωχές μάζες σε επαναστατικά κινήματα και σε εξεγέρσεις των δούλων και γενικά σε underground συσπειρώσεις αλληλοϋποστήριξης κι έμπρακτης εφαρμογής "χριστιανικής" συμπεριφοράς. Έχουμε να κάνουμε με το πρώτο "σοσιαλιστικό" αίτημα, με μεταφυσική στήριξή του στη μονοθεϊστική αντίληψη του κοσμικού μηχανισμού.

Από την εβραϊκή Βασιλεία του Θεού, οι πολυπληθείς κοινότητες των Εβραίων της διασποράς σε όλα τα μεγάλα κέντρα του ρωμαϊκού κόσμου είχαν συνεισφέρει σε αυτό το κίνημα κυρίως τον Θεό. Το μνημειώδες έργο της μετάφρασης "των Εβδομήκοντα" της εβραϊκής Βίβλου στην ελληνική γλώσσα (και όχι στα αραμαϊκά, αφού οι απανταχού οι Εβραίοι ελληνικά μιλούσαν) έναν αιώνα πριν, αποτέλεσε κρίσιμης σημασίας ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ της εξέλιξης της αναζήτησης του θείου στην παγίδα της ιουδαϊκής μυθο-θεολογίας. Η μονοθεϊστική αντίληψη για τον έναν κοινό πατέρα-θεό έπεφτε άλλωστε σ’ ένα ώριμο πια έδαφος για να καρπίσει, καθώς οι ελληνικές και οι ελληνιστικές φιλοσοφίες της ύστερης αρχαιότητας είχαν ήδη προβάλει το εύλογο της διεύθυνσης της λειτουργίας του κόσμου από έναν απόμακρο μοναδικό θεό. Σύμφωνα με τους φιλοσόφους το σύμπαν το κυβερνούσε Ένας Ύψιστος Θεός, άφατος, ανέκφραστος, επομένως "υπεράνω" όλων. Οι αρχαίοι θεοί και οι μύθοι είχε ξεφτίσει σαν πίστη· στέκονταν σαν παράδοση. Οι πανθεϊστικές αρχαίες λατρείες εξακολουθούσαν να εφαρμόζονται, και κάποτε μάλιστα με αυστηρότητα, αλλά κυρίως σαν απόδειξη νομιμοφροσύνης στο κράτος. Η ιδιαίτερη προσωπική σου πίστη ήταν ελεύθερη. Η ρωμαϊκή κυριαρχία εφάρμοζε πολιτική θρησκευτικής ελευθερίας των κατακτημένων λαών. Αρκεί να αποδίδουν τις τυπικές τιμές στους θεούς του ελληνορωμαϊκού πανθέου και στους θεοποιημένους αυτοκράτορες.

Ο Ιησούς εξάγεται στους εθνικούς θεοποιημένος. Κύρια από τον Παύλο. Αυτός καταλάβαινε ότι η "τεκμηρίωση" της θεότητας του Ιησού θα γίνονταν πιο εύκολα πιστευτή όσο απομακρύνονταν από τον τόπο των αληθώς συμβάντων, την Ιουδαία. Ήταν έτοιμοι γι αυτό οι Εθνικοί; Ναι, ήτανε βλέπεις παγανιστές! Ήταν μαθημένοι κι επιθυμούσαν να βλέπουν παντού θεούς να ανακατεύονται στα πάντα. Είχαν βρει το νέο Μύθο τους, που θα στήριζε και θα δυνάμωνε το κοινωνικό τους κίνημα αλληλεγγύης. Τα ευαγγέλια και όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν τότε. Για αυτούς και γι αυτό το σκοπό. Τα ευαγγέλια έδωσαν το Μύθο, την παγανιστική ψευδαίσθηση στα άτομα-πιστούς. Τους παρείχαν ψυχικό όπιο, οδηγούσαν στην εξάρτηση κι απορρόφηση από το μύθο τους. Και έτσι στην πολιτική περιθωριοποίηση. Δηλαδή στόμωσαν, στείρωσαν και κατέστειλαν ότι κοινωνικά γνήσιο πήγαινε να εξελιχθεί. Το ζητούμενο της κοινωνικής και οικονομικής ισότητας εδώ και τώρα έγινε σιγά και μουλωχτά ισότητα μόνον έναντι του Θεού, και καρτερία και υποταγή, αφήνοντας την επίγεια ανισότητα σεβαστή και αλώβητη. Το επαναστατικό μίσος για τη ρωμαϊκή εξουσία η Εκκλησία το εξέτρεψε σε υπακοή και εφάρμοσε το καλόπιασμα της εξουσίας, για τη βαθμιαία δημιουργία του δικού της "κράτους εν κράτει" που κάποτε θα έπαιρνε την εξουσία. Μια επανάληψη του ρόλου του Ιουδαϊκού ιερατείου. Πολύ "λοξά" ιδωμένα, θάλεγε κανείς ότι τα ευαγγέλια και η με ιουδαϊκές ρίζες χριστιανική ιδεολογία λειτούργησαν σαν την εβραϊκή εκδίκηση για την ελληνιστική και ρωμαϊκή κατοχή και την όποια αλλοτρίωση πάνω στην κουλτούρα τους είχε ασκήσει το ελληνικό πνεύμα.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα τι συνέβαινε τότε ας αναλογιστούμε το ανάλογο κοινωνικό φαινόμενο, χαρακτηριστικό του εικοστού αιώνα, των σοσιαλιστικών κινημάτων κι επαναστάσεων ανά την υφήλιο. Τη γοητεία που άσκησαν στις μάζες αλλά και στους διανοούμενους τα ιδανικά της ισότητας, της αδελφοσύνης, του αλτρουισμού. Τις ηρωικές ιστορίες που παρήγαγαν, και με τις οποίες επενδύθηκαν και προβλήθηκαν. Τον ενθουσιασμό και την αυταπάρνηση και την πίστη μέχρι και απανθρωπιάς που προκάλεσαν. Μέχρι να γίνουν καθεστώτα... Και να βρεθούν τότε ενώπιον της ανωριμότητας της ανθρώπινης φύσης για υπέρβαση των καταβολών της. Η εξέλιξη του "χριστιανισμού", από στην ιδανική απαρχή του σαν κοινωνικό αίτημα-κίνημα συντροφικότητας κι αλληλεγγύης για αλλαγή, στην μυθοποίησή και το ψεύτισμά του, την εξάπλωση και την επικράτησή του και μέχρι την μεταμόρφωσή του σε παρα-κρατική εξουσία χειραγώγησης και εξαναγκασμού των λαϊκών μαζών κι εξανδραποδισμού των αντιφρονούντων, είναι παρόμοια.

Ο Παύλος εμφανίζεται μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων ως ο ουσιαστικός διαμορφωτής της νέας θρησκείας. Το ιδανικό του ήταν "να βουλώσει κάθε στόμα και να γίνει όλος ο κόσμος υπόδικος στο Θεό" κι έτσι χειραγωγούμενος από την Εκκλησία. Δεν θεωρούσε ότι το βασικό κήρυγμα της αγάπης προς τον πλησίον επαρκούσε γι αυτό. Πίστευε ότι η φύση του ανθρώπου είναι κατά βάση κακή και ότι είναι απολύτως αναγκαίος ο μηχανισμός του εκφοβισμού και του κολασμού αυτών που αποκλίνουν από τις ορθόδοξες επιταγές. (Παρακαταθήκη δικαιολόγησης για το ιερατείο των επόμενων αιώνων, επισκόπους, πάπες, ιεροεξεταστές, για την μακάβρια καταπίεση που θα ασκούσαν στους λαούς). Πέτυχε με το νόθο χριστιανισμό του την απόλυτη ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ της αυθεντικής αρχικής χριστιανικής θεωρίας, που αποδίδεται στον Ιησού, και το ουσιαστικό ξεδόντιασμα του λαϊκού κινήματος. Το πέτυχε εκτρέποντας το ταξικό μίσος των καταπιεσμένων μαζών σε θρησκευτική μισαλλοδοξία και φανατισμό εναντίων της παγανιστικής ειδωλολατρίας και του αρχαιοελληνικού πνεύματος και πολιτισμού των "Ελλήνων", που τόσο αντιπαθούσε ο Παύλος, ως τον μέγα εχθρό του ιουδαϊσμού του. Ο χριστιανισμός του Παύλου ήταν η αντεπανάσταση στα επαναστατικά πρωτοχριστιανικά κινήματα, ο εκφυλισμός τους σε μια μικρομεσαία αστική νοοτροπία που θέλει να γίνει με το μαλακό πλειοψηφία κι έτσι να αγκαλιάσει την εξουσία καθησυχάζοντάς την.

Τελικά η αυτοκρατορία διείδε στον χριστιανισμό και στις πειθαρχημένες υπό τον έλεγχο της Εκκλησίας λαϊκές μάζες αυτό που ή ίδια δεν είχε μπορέσει να δώσει στους πολυεθνείς υπηκόους της· ένα ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ κοινό ιδεώδες, μια ιδεολογία που δεν ήταν κατ’ αρχήν εθνικιστική αλλά που μπορούσε να αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα – της χριστιανικής αυτοκρατορίας! Ποίμνια υπακοής και ησυχίας στο εσωτερικό και εθνικοχριστιανικός πατριωτισμός προς τα έξωθεν. Τον υιοθέτησε λοιπόν… Από την πλευρά της η Εκκλησία έκανε τα πάντα προς την κατεύθυνση απεμπόλησης των αρχικών ιδεών του χριστιανικού κινήματος και προς τον ασπασμό της κουλτούρας, των βλέψεων και των αναγκών του μέσου εύπορου Ρωμαίου πολίτη, προκειμένου να κερδίζει και τις κυρίαρχες τάξεις και να δέσει αυτή τη συμμαχία. Η υποταγή στις κρατικές αρχές και στα αφεντικά γενικά γίνεται αντικείμενο των νουθεσιών των επισκόπων στους πιστούς. Τα λαϊκά στρώματα έχουνε για καλά μαντρωθεί και οι αρχικές ιδέες για καλά ξεπουληθεί. Αυτό που τελικά έγινε, μέσα από την εξάπλωση και εγκαθίδρυση του χριστιανισμού, δεν ήταν η βασιλεία του Θεού αλλά η βασιλεία της άρχουσας τάξης. Μέσα στην οποία έχει εισχωρήσει και βολευτεί ο Θεός.