Η θρησκεία είναι ψέμα· υπήρξε άχρηστο ψέμα· είναι βλαβερό ψέμα.

3. Είναι βλαβερό ψέμα

Η μεγαλύτερη και πιο διαχρονική ζημιά που έκανε ο θρησκευτικός μύθος στην πολιτισμική μας εξέλιξη είναι ότι έδινε πάντα μια ψευτοδικαιολογία στην ανθρωπότητα να αναβάλει επί αιώνες τη ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ της ύπαρξής της. Προτιμήθηκαν πάντα τα παραμυθιάσματα από το αντίκρισμα της φυσικής αλήθειας, η εθελοτυφλία από την γυμνή επίγνωση, το μετά φόβου κι άγνοιας βόλεμα στην ανευθυνότητα από την γενναία προσαρμογή στις δυνατότητες της πραγματικότητας.

Και η ύπαρξη της θρησκείας συνεχίζει να διατηρεί αυτό το κακό. Να αποτρέπει την αποποιμνίωσή μας. Για να μην τά βρει σκούρα ο τσοπάνης…

Η εγκαθίδρυση και κυριαρχία της άλογης και άμετρης ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ που εισήγαγε ο θρησκευτικός μύθος υπήρξε άκρως ΒΛΑΒΕΡΗ για την εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχολογίας. Ο παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώστης και φιλεύσπλαχνος Θεός δεν άφησε τίποτα στη δικαιοδοσία του ανθρώπου. Άρα του πήρε και την ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ. Του αφαίρεσε την ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στον εαυτό του, στις πράξεις του και στους άλλους και να κοιτάξει να βρει ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ και ΚΟΣΜΙΚΕΣ λύσεις στα προβλήματά του. Η πίστη στην θεϊκή παντοδυναμία ήρθε να πείσει τον καταπιεσμένο άνθρωπο ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά για να καλυτερεύσει την τύχη του, παρά να υπομένει περιμένοντας μια υπεσχημένη καλύτερη τύχη στον άλλο κόσμο. Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ με το μύθο για καλύτερη μετά θάνατον ζωή (υπό τον όρο της υποταγής κατά την τρέχουσα) εξουθένωσε τον άνθρωπο. Τον παραίτησε. Τον έκανε ανεύθυνο, παθητικό τεμπέλη. Αφού όλα ήταν "γραμμένα", αφού όλα ήταν "θέλημά Του"… Βέβαια, το θέλημά Του το κατείχε και το διαχειρίζονταν το ιερατείο, σε συνεργασία με την κοσμική εξουσία. Αυτοί δεν παραιτήθηκαν, κυβερνούσαν. Δεν πίστευαν καθώς φαίνεται στο "θέλημά Του", πίστευαν στο θέλημά ΤΟΥΣ.

Η ανθρώπινη ψυχολογία βούλιαξε στη μεσαιωνική λάσπη για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα αφασίας κι έλλειψης κάθε φυσικής αντικειμενικότητας· χωρίς εξέλιξη, μέσα στην επιβληθείσα αμάθεια, τη δεισιδαιμονία, το σκοτάδι, τους φανατισμούς, τους πολέμους, τις σταυροφορίες, τα εγκλήματα, την τρομοκράτηση, την καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου από την οικονομικο-πολιτική δεσποτεία της Εκκλησίας. Ένα χαμένο διάστημα δυο χιλιάδων χρόνων (!) ανάμεσα στην τελευταία λάμψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, τον φωτεινό Επίκουρο, και στον Διαφωτισμό. Οπότε αρχίζουν οι κοσμικοί νόμοι να ορίζουν την ηθική των ανθρώπων και η επιστήμη να αποκτά φωνή. Η ανθρωπότητα έχασε δυο χιλιάδες χρόνια. Σκεφτείτε να μην είχε υπάρξει αυτό το μαύρο κενό. Κι απ’ τον Επικουρισμό να συνεχίζαμε στον Διαφωτισμό. Που θα μπορούσε να είχε αρχίσει την εποχή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Και τώρα να είμαστε τουλάχιστον χίλια χρόνια πιο μπροστά. Το διανοείστε; Χίλια χρόνια πιο μπροστά από το σήμερα! Αντ’ αυτού ήρθε ο Χριστιανισμός. Μετά την Επικούρεια απελευθέρωση του ανθρώπου ήλθε ένας θρησκευτικός κόσμος, ανελεύθερος και πιο τρομακτικός από ένα κόσμο δίχως υπερφυσική παρέμβαση. Ήρθε να συνθλίψει τον άνθρωπο. Με ενοχή, καταπίεση, αγωνία, φόβο, απαγόρευση, τιμωρία και θλίψη.

Με την ανακήρυξη από τον Κωνσταντίνο (τον Μέγα) του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και την εξ αυτού του λόγου προσχώρηση σε αυτόν των λαϊκών μαζών, οι ζηλωτές του χριστιανισμού δεν είχαν πλέον ανάγκη από επιχειρήματα για λογική αντιπαράθεση· είχαν την εξουσία και αντιμετώπιζαν τους εκπροσώπους της αρχαίας σκέψης με άγρια αδιαλλαξία. Το 415 ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος εξαπολύει εναντίον της χαρισματικής Υπατίας, που δίδασκε ελληνική φιλοσοφία και μαθηματικά, τους φανατισμένους ανθρώπους του (ιερωμένους και μοναχούς) για να την δολοφονήσουν και κατακρεουργήσουν  μέσα στο ναό. Μέχρι και σήμερα λατρεύεται σαν άγιος. Προηγουμένως το 391 το Σεράπειο, όπου φυλάσσονταν και αναβίωναν όσα διασώθηκαν από την καταστροφή  της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου της Αλεξάνδρειας επί Διοκλητιανού, λεηλατήθηκε από τον χριστιανικό όχλο, που παρέδωσε στην πυρά τη μεγαλύτερη στον κόσμο συλλογή έργων της ελληνικής γραμματείας. Είναι γνωστή αλλά και αδιανόητη η μισαλλοδοξία και η αδίσταχτη χυδαία ψευδολόγος προπαγάνδα των "Πατέρων της Εκκλησίας" ενάντια σε κάθε στοιχείο του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος κατά τους αιώνες εγκαθίδρυσης  του χριστιανισμού. Τέλος το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με διάταγμα έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών, σβήνοντας και τα τελευταία υπολείμματα της πνευματικής ελευθερίας.  Αντί αυτοί οι ΑΧΡΕΙΟΙ να έχουν καταγγελθεί σαν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ κατά της ανθρωπότητας δοξάζονται ακόμα και σήμερα στα σχολικά μας βιβλία των θρησκευτικών και της ιστορίας… Κατάλοιπα της πνευματικής μας εξαθλίωσης που μάς επέβαλε η θρησκεία για δεκαέξι αιώνες.

Ο Διαφωτισμός του 17^ου και 18^ου αιώνα είναι η εποχή όπου ο δυνάστης θρησκευτικός σκοταδισμός, η καπηλεία της πίστης και οι δοξασίες περί θείας τάξης του κόσμου αρχίζουν να παραμερίζονται, για να ανοίξει ο δρόμος για την πνευματική και πολιτική ελευθερία και τη σύγχρονη επιστήμη. Επιστρέφουμε  δηλαδή δυο χιλιάδες χρόνια  πίσω, στον 3^ο π.Χ. αιώνα, όπου βλέπουμε να έχουν ειπωθεί με απαράμιλλη καθαρότητα από την επικούρεια διδασκαλία και από άλλους όλα όσα η ανθρωπότητα αγκομαχάει τους λίγους τελευταίους αιώνες να ξαναανακαλύψει και εμπεδώσει τόσο στον τομέα της φυσικής φιλοσοφίας όσο και κυρίως σε αυτόν της ηθικής. Επιστρέφουμε σε μια εποχή όπου αυτές οι αξίες είχαν ήδη κατακτηθεί, οι άνθρωποι ζούσαν με αυτές. Σε μια εποχή όπου οι χαρακτηρισμοί Έλληνας και Ελληνικό ήταν τίτλοι πνευματικής υπεροχής και ευγένειας και όχι οι υβριστικοί και απειλητικοί χαρακτηρισμοί της χριστιανοσύνης για τους μη χριστιανούς, χαρακτηρισμοί που έκαναν να λησμονηθεί για πολλούς αιώνες η λέξη Έλληνας και το περιεχόμενό της. Είναι αδιανόητη ή ζημιά, ο τεράστιος χαμένος χρόνος κατά τον οποίο η Ευρώπη βολόδερνε  μέσα στην επιβεβλημένη από τη θρησκεία τρομοκρατία που καταβασάνισε στο έπακρο γενιές και γενιές. Ο θρησκευτικός μύθος ασκούσε κοσμική εξουσία καταβροχθίζοντας αγαθά και ζωές.

Ο βλαβερός μύθος βασανίζει ακόμα. Κι αν υποχωρεί τα τελευταία χρόνια, περισσότερο σε κάποιες κοινωνίες της Δύσης με ελεύθερη παιδεία, γνώση και τόλμη αξιολόγησης, συμβιβαζόμενος με τις κοσμικές τους νομοθεσίες, ή και λιγότερο σε κοινωνίες που, ως Ορθόδοξες, δεν θέλουν να σκέφτονται…, δείτε τι γίνεται στον άλλο μύθο, του Ισλάμ. Κάποιοι έξαλλοι ζηλωτές του πάνε πίσω σε εκείνη την εποχή και φέρονται όπως οι "πιστοί" που κομμάτιασαν την Υπατία.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")