Η γνώση αποδομεί την πίστη.

Για την διάχυση κι εξάπλωση και στον τόπο μας της ιδέας ότι πρέπει να αφήσουμε επιτέλους πίσω μας την πλαστή πραγματικότητα του θρησκευτικού μύθου και να κοιτάξουμε προς μια καθαρή θέα του κόσμου γύρω μας, για ν’ αποκτήσουμε μια πιο ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ, είναι απαραίτητος ένας συστηματικός ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ. Διαφωτισμός με διαλέξεις φυσιοκρατικής προσέγγισης, με εκδόσεις εντύπων και βέβαια με χρήση των ποικίλων τρόπων επικοινωνίας των χρηστών του διαδικτύου. Αλλά κυρίως πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος μάθησης. Πρέπει να γίνει αποδεκτή η αρχή ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Τουλάχιστον το επιστημονικά καταφανές ψέμα. Ότι δηλαδή ο κόσμος μας ορίζεται από υπερφυσικές οντότητες (θεϊκές) με υπερφυσικές επιρροές (θαύματα).

Μια ριζική επανάσταση στον τρόπο σκέψης μας μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μια μόνο γενιά αν οι γονείς και οι δάσκαλοι δίνουν ΤΙΜΙΕΣ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά. Δηλαδή αυτό που ΞΕΡΟΥΝ ότι είναι η αλήθεια και όχι αυτό που μπορεί να θέλουν να διατηρούν στη συνείδησή τους σαν επιλεγμένη αυταπάτη. Αλλιώς κάνουν ηθικά ανεπίτρεπτη εκμετάλλευση του εξελικτικού δεδομένου ότι τα μικρά παιδιά πιστεύουν, χωρίς αμφισβήτηση, οτιδήποτε τους λένε οι μεγαλύτεροί τους. Σήμερα μπορούμε να ανατρέφουμε τα παιδιά μας μιλώντας τους για πραγματικές οντότητες και συμβάντα και να τονώνουμε τη φαντασία τους με φανταστικές ιστορίες, οι οποίες όμως να μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα. Δεν είναι το υπερφυσικό αναγκαίο στον πλούσιο από ενδιαφέρουσα γνώση κόσμο μας. Υπάρχει πλούτος συναρπαστικών εικόνων, δράσεων, συμβάντων  και ιδεών να καλύψει τις ανάγκες του νου τους. Και πρέπει να επιμένουμε ΣΕ ΜΙΑ ΣΑΦΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ, ανάμεσα στο φανταστικό μεν αλλά συμβατό με την πραγματικότητα και στο ασύμβατο. Πρέπει να σταματήσουμε να τα κάνουμε από μωρά τελεολόγους, ότι δηλαδή τα πάντα στη φύση είναι "για να …", για να εξυπηρετήσουν ένα σκοπό. Η γνώση πρέπει να εξαλείψει την αρχέγονη προδιάθεση/πλάνη για ύπαρξη σκοπού στη φύση. Το δελφίνι δεν πήρε το υδροδυναμικό του σχήμα ΓΙΑ ΝΑ κολυμπά ανετότερα στη θάλασσα· διαμορφώθηκε βαθμιαία έτσι ΕΠΕΙΔΗ η φυσική επιλογή ευνοούσε τις μεταλλάξεις εκείνες που συνέτειναν στο αποτελεσματικό σχήμα. Τα σύννεφα δεν υπάρχουν για να βρέχουν, τα φυσικά δάση δεν έγιναν για να μας δίνουν οξυγόνο και ξύλα. Έγιναν και υπάρχουν ΕΠΕΙΔΗ· δηλαδή από κάποια φυσική αιτία, από την οποία προέκυψαν. Είναι αποτελέσματα· όχι επιδιώξεις. Αυτή είναι η ειδοποιός διάκριση ανάμεσα σε έναν φυσιοκρατικό, ορθολογικό νου και σε έναν με μεταφυσική ροπή. Το σύμπαν υπάρχει αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από την δική μας ύπαρξη, τις πεποιθήσεις και τις ιδεοληψίες μας. Και είναι ΓΝΩΣΙΜΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.

Πρέπει επίσης να γλυτώσουμε επιτέλους τα παιδιά μας από την στρεβλωτική καταπίεση της φυσικής "αμαρτίας". Για αιώνες και αιώνες η εκκλησία συνήθισε τον άνθρωπο στο να μισεί το σώμα του και τη φυσική του προδιάθεση για το σεξ, ταυτίζοντάς το με την αμαρτία και καταπνίγοντας κάθε φυσική συμπεριφορά και χαρά σε μια δεσποτική σεμνοτυφία. Κατάλοιπα αυτής της σκοταδιστικής διαπαιδαγώγησης βαραίνουν και σήμερα τον ψυχισμό των ενήλικων του αναπτυγμένου κόσμου και τους κάνουν αμήχανους  στο να διαχειριστούν με φυσικότητα και χωρίς ενοχές θέματα του σεξ και γεμάτους υπεκφυγές στην αντιμετώπιση σχετικών ερωτημάτων εκ μέρους των ανηλίκων. Αυτή τη ζημιά που μας έχει κάνει η θρησκεία πρέπει να την αποτινάξουμε· κι αν δεν μπορούμε ολότελα για μας τους ίδιους, πάντως για τα παιδιά μας, με μια αληθινή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, φυσική αλλά κι ανθρωπιστική, με ενσυναίσθηση και χωρίς ανόητες ντροπές.

Η εκπαίδευση πρέπει να είναι απόλυτα κοσμική, χωρίς την παραμικρή ανάμειξη της εκκλησίας. Η εκκλησία μπορεί να τελετουργεί και – αν επιμένει – να κατηχεί μέσα στους ναούς της. ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Πρέπει να πάψει η διδασκαλία των παιδιών ότι η πίστη αυτή καθαυτή συνιστά αρετή. Στο σχολείο πρέπει να εμπεδωθεί η φυσιοκρατική αντίληψη του κόσμου και η αντίληψη της ηθικής ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - όχι θρησκευτική - ΑΞΊΑ. Η Εξέλιξη πρέπει να φύγει από τις τελευταίες σελίδες του σχολικού βιβλίου της βιολογίας (που "δεν προλαβαίνουν" - δήθεν - να τις διδάξουν…) και να διαποτίζει με την καταλυτική της επεξηγηματικότητα όλα τα κεφάλαια. Οι θεωρίες του Δημιουργισμού και του "ευφυούς σχεδιασμού" μπορούν ίσως να βρουν μια θέση σε κεφάλαιο της Ιστορίας των Επιστημονικών Θεωριών, στα πανεπιστήμια. Η διδασκαλία των "θρησκευτικών" στα σχολεία δικαιούται να γίνει, ανάλογα με το θέμα, μέρος του μαθήματος της Μυθολογίας ή της Ιστορίας του παρελθόντος καθώς και μέρος της Ιστορίας του Πολιτισμού. Και εκεί βέβαια να εξιστορηθούν ανοικτά και χωρίς αποκρύψεις και εξωραϊσμούς τα "πεπραγμένα" της Εκκλησίας ανά τους αιώνες.

Πάνω στο θέμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς οφείλουμε να αναλογιστούμε και να δεχτούμε ότι για αιώνες και αιώνες, από τη βαθιά αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα σχεδόν, ο κύριος όγκος της τέχνης μας - της ποίησης, της λογοτεχνίας, της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής και της ζωγραφικής, της μουσικής - ήταν αφιερωμένος στο "θείο" και προσπαθούσε να συνδιαλέγεται με το μεταφυσικό. Να το εννοεί και να το δοξάζει. Τι αριστουργήματα! Τα πιο όμορφα λουλούδια του πολιτισμού μας είναι επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας στην ενασχόλησή της με τη θρησκεία. Το διανοείσθε ότι όλος αυτός ο όγκος της καλλιτεχνικής παραγωγής, όλη αυτή η παραδοσιακή αξία στηρίχθηκε στη σχέση με το Ανύπαρκτο;! Από τους ναούς στο Λούξορ και τον Παρθενώνα, στην Αγια Σοφιά και τα ξωκλήσια του Αιγαίου. Από τη Θεογονία, από το Άσμα Ασμάτων, από τα Ινδικά θρησκευτικά έπη, στο Ρωμανό τον Μελωδό, τον Παπαδιαμάντη, τον Έλιοτ. Από τον Τζιότο στον Γκρέκο. Από την βυζαντινή υμνολογία και τα μωαμεθανικά μακάμια, στα μαδριγάλια και στην εκκλησιαστική μουσική του Μπαχ. Η Τέχνη ήταν και είναι πάντα ένας τρόπος (και μια διέξοδος) του ανθρώπου να κυνηγάει το άπιαστο. Κάτι σαν ξόρκι. Το περιεχόμενο της θρησκείας είχε πάντοτε την ιδιότητα του "άπιαστου". Σ’ ένα κόσμο αμάθειας άλλα ενδιαφέροντα θέματα δεν υπήρχαν. Το περιεχόμενο της θρησκείας αποτέλεσε την κεντρική θεματολογία της τέχνης. Η εκκλησία άλλωστε υπήρξε ο κύριος παραγγέλων έργων και χορηγός μεγάλων καλλιτεχνών που έπρεπε να κερδίσουν το ψωμί τους. Αυτή υπήρξε η θετική εισφορά της θρησκείας στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σήμερα αυτή η θρησκευτική τέχνη είναι κλασσική· μουσειακή. Εξόχως σεβαστή. Δείχνει έτσι ένα δρόμο στην Εκκλησία. Να γίνει η θρησκεία σεβαστή ως κλασσικό πολιτιστικό αγαθό. Η θέση της είναι ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ. Αλλά και σε ναούς, με την χρήση τους σαν αίθουσες τέχνης, εκθέσεων, συναυλιών, διαλέξεων, πολιτισμού. Σε κάποιους ναούς σε πρωτεύουσες της Δύσης συμβαίνει ήδη αυτό.