Οι Άθεοι αντιμετωπίζουν τη θρησκεία σε τρία επίπεδα

Σε θεωρητικό επίπεδο

Υποστηρίζουν ότι η απάντηση που θα εξαλείψει το αρχαίο ανθρώπινο ιδεολόγημα Θεός

θα είναι από τη φυσική του κόσμου τούτου, του υπαρκτού. Όχι υπερφυσικότητες.

Σε επίπεδο πράξης και ιστορίας

Ασκούν έντιμα μια αποκαλυπτική κριτική στις "εξ αποκαλύψεως" θρησκείες.

Από φυσιοκρατική σκοπιά για το μέγα ψεύδος τους 

και από ανθρωπιστική σκοπιά  για το μαύρο ποιόν τους.

Στο τοπικό μας επίπεδο

Απαιτούν την εκκοσμίκευση. Η θρησκεία να περιοριστεί από συστημικά επιβαλλόμενη 

σε σεβαστή ιδιωτική δυνατότητα, με τα δικά της μέσα και στους χώρους της.

Το θρησκεύεσθαι μπορεί να διακριθεί σε τρία επίπεδα:

Πάνω-πάνω και πιο μακριά στέκει το ερώτημα αν η πολυποίκιλα εννοούμενη ανθρώπινη ιδέα "Θεός" μπορεί να εκφράζει ένα "κάτι" με αντικειμενική ύπαρξη ή πρόκειται απλά και μόνον για ιδέα. Αν στην απώτατη άκρη της επιστημονικής έρευνας και της ανθρώπινης διανόησης για την ύπαρξη θα ανακαλυφθεί ή ο Θεός ή το Ανταυτού. Ως Θεό εννοούμε μια ΕΜΠΡΟΘΕΤΗ οντότητα ως αιτία της ύπαρξης. Ως το Ανταυτού εννοούμε μια ΦΥΣΙΚΗ εξήγηση της ύπαρξης. Μια και δεν μπορούμε να το ξεδιαλύνουμε τώρα, αφήνουμε τον ένθεο με τον Θεό του και τον φυσιοκράτη με τη Φυσική του.

Πιο κοντά μας το ζήτημα της θρησκείας. Εδώ η ανθρωπολογία, η ιστορία, η ψυχολογία έχουν ξεδιαλύνει το ιστορικό, το ποιόν και τον ρόλο των θρησκειών. Συμπέρασμα: Η αυθόρμητη αναγκαιότητά τους στο βαθύτερο παρελθόν της άγνοιας σφόδρα υπολείπεται της αιματηρής εγκληματικής εκμετάλλευσης που έχουν επιβάλει τα ιερατεία στους λαούς για αιώνες και αιώνες. Οι θρησκείες κρίνονται πια ως το χοντρό, το περιττό και βλαβερό ψέμα που σιγοντάρει τους λαούς στο να αναβάλουν τη λογική και γνωστική διευθέτηση της ύπαρξής τους. Μπορείς - και οφείλεις - να φωτίζεις τεκμηριωμένα τα ψέματά τους και τους αθέμιτους τρόπους των εκκλησιών τους για επιρροή και για το μάντρωμα των αιχμαλώτων τους. Δεν μπορείς να τις καταργήσεις, όμως η γνώση της πραγματικότητας μέσα από την επιστημονική παιδεία και την τεχνολογία τις ξεφτίζει όλο και ταχύτερα. Ας βουρλίζονται λοιπόν με τους πιστούς τους, αλλά στο χώρο τους.

Όμως, άμεσα κοντά μας, μας ακουμπάει η συστημική επιβολή και παρέμβαση της Εκκλησίας στη ζωή μας. Σε πολλά, αλλά κυρίως στην εκπαιδευτική αποπλάνηση των παιδιών μας. Έτσι απαιτούμε την ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Που θα πει: Η θρησκεία να υποχωρήσει από συστημικά επιβαλλόμενη σε απόλυτα σεβαστή ιδιωτική δυνατότητα. Όχι μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία αλλά η πολιτεία να εντάξει αναφορές στην ιστορία και το περιεχόμενο της θρησκείας (ών) στα μαθήματα της ιστορίας του πολιτισμού και της φιλοσοφίας (με σχετικές εισηγήσεις από την Εκκλησία (ών) ως ειδικού φορέως). Η Εκκλησία να δρα σαν οργάνωση ιδιωτικού δικαίου, με ίδια οικονομικά μέσα, υποκείμενη στην κρατική νομοθεσία και έλεγχο. Έτσι ούτε θα μας πειράζουν ούτε θα παραπονιούνται ότι τους πειράζουμε.

Σε τι (συγκεκριμένα, και παρακαλώ εντός του θέματος) διαφωνείτε;

Η απαλλαγή είναι υπεκφυγή

Δεν είμαστε εναντίον της απαλλαγής. Είναι και αυτή μια ακόμη δήλωση-εναντίωση στην κατήχηση του μαθήματος των θρησκευτικών. Και ο τρόπος για την αποφυγή της "μόλυνσης" στα μικρά παιδιά του δημοτικού και ίσως και του γυμνασίου. Όμως, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι γενικά η καλύτερη αντίδραση. Γιατί και σου γυρεύουν – με ποιο δικαίωμα; - να προσδιοριστείς και γιατί είναι ΣΑΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ το κατεστημένο τους και απλώς σου επιτρέπουν να διαφοροποιείσαι ατομικά εσύ ο ενοχλητικός και να τους αφήνεις το πεδίο ελεύθερο. Και την κατήχηση ακέραιη κι ανενόχλητη, χωρίς αντίλογο, να φλομώνει και τους προδιατεθειμένους γι αυτήν αλλά και τους αδιάφορους. Μπορεί και να τους βολεύουμε με την απουσία μας, με το να φεύγουμε από την αρένα εμείς οι αντιτιθέμενοι, που επιδιώκουμε την διαφοροποίηση και περιορισμό των θρησκευτικών σε (άξιες) ιστορικο-πολιτιστικές αναφορές μέσα σε άλλα μαθήματα. Θεωρούμε λοιπόν ότι  η συμμετοχή στο μάθημα του "διαφωτισμένου" από τους γονείς παιδιού του λυκείου (και ίσως και του γυμνασίου σε κάποιες περιπτώσεις), με επίμονες κριτικές αντιδράσεις στην κατήχηση, με αντιπαραβολή της επιστημονικής γνώσης στα θρησκευτικά παραμυθιάσματα, είναι αυτό που πρέπει να στηρίξουμε τα παιδιά μας να κάνουν στην τάξη. Ξέρω πως είναι δύσκολο αλλά έτσι θα ξυπνήσουν και άλλα παιδιά.

Το μάθημα των θρησκευτικών δεν λέει στα παιδιά ότι τα αφηγήματά του είναι απλώς στοιχεία της πολιτιστικής μας παράδοσης, αλλά τους ΜΑΘΑΙΝΕΙ ότι στον κόσμο μας υφίστανται ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό το ψεύδος έρχεται σε εμφανώς κατάφορη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος. Επιφέρει στη συνείδησή τους ευπιστία και σύγχυση μεταξύ του πραγματιστικού και του ανυπόστατου. Η διδασκαλία ψευδών ως αληθινά και υφιστάμενα και η επιδίωξη του μαθήματος ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΟΥΝ οι ανήλικοι αυτά τα ψεύδη συνιστά ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ ανηλίκων. Προσηλυτισμό σε ψεύδος. Περαιτέρω το μάθημα των θρησκευτικών ισχυρίζεται και ΜΑΘΑΙΝΕΙ στα παιδιά ότι οι υπερφυσικές οντότητες και επιρροές όχι απλώς υπάρχουν αλλά ότι ΕΛΕΓΧΟΥΝ και μπορεί να ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ στη ζωή τους. Επιδιώκει την ΕΞΑΡΤΗΣΗ τους από αυτή την δοξασία, ώστε η πίστη σε αυτήν να χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της ζωής τους από το ιερατείο. Αυτό είναι πνευματική αιχμαλωσία, στέρηση ατομικής ελευθερίας. Όλα αυτά είναι εγκλήματα που πρέπει να τιμωρούνται.

Αν η αντιπαράθεση στην τάξη πάει σε αδιέξοδα να καταγγείλουμε – νομικά - τους διδάσκοντες και το σύστημα, το υπουργείο που τους προγραμματίζει την διδασκαλία των ψευδών. Γιατί όλα τα παραπάνω εγκλήματα πρέπει να διώκονται. Και να το τραβήξουμε – νομικά - όσο πάει. Μην περιμένετε από τους πολιτικούς μας, εμείς πρέπει να ταρακουνήσουμε το κατεστημένο. Όσον αφορά τον τρόπο για να πιέσουμε για την κατάργηση της κατήχησης στα σχολεία είναι πολλές προσφυγές στη δικαιοσύνη κατά του κράτους με κατηγορητήρια περί εγκλημάτων σαν τα αναφερόμενα σε αυτή την δημοσίευση και σε συνδυασμό με εμφανείς παραβιάσεις του Συντάγματος και των ατομικών ελευθεριών.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ: ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ

1.Το αν η πολυποίκιλα εννοούμενη ανθρώπινη ιδέα "Θεός" μπορεί να εκφράζει ένα "κάτι" με αντικειμενική ύπαρξη ή πρόκειται απλά και μόνον για ιδέα, είναι ένα ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΜΑ, αντικείμενο πια των πιο προωθημένων πτυχών της ανθρώπινης διανόησης. Δεν γνωρίζουμε αν αντικειμενικά υπάρχει ή δεν υπάρχει ένα "κάτι" που θα μπορούσε να αποκληθεί με τον όρο "Θεός".   Αυτό επιτρέπει στον καθένα να πιστεύει ελεύθερα ότι θέλει.

2. Για τους ορθολογιστές/φυσιοκράτες αυτό το "κάτι" έχει εξαλειφθεί  από τον φυσικό μας περίγυρο χάρη στην ανάπτυξη της επιστήμης και της ερμηνευτικότητάς της. Και η ύπαρξη ενός "κάτι" ή η αντ’ αυτού "φυσική" εξήγηση των απαρχών της ύπαρξης και άλλων απομενόντων ερωτημάτων εναπόκειται στην πρόοδο της φυσικής, της κοσμολογίας και των φιλοσοφικών τους συνεπακόλουθων. Αυτό συντελείται ήρεμα, με ενδιαφέρον και με εμπιστοσύνη.  

3. Για την χριστιανική Εκκλησία όμως αυτό το ανοιχτό θέμα είναι το έσχατο αποκούμπι από το οποίο αρπάζεται για να δικαιολογεί τη διατήρηση της θρησκείας της. Αφού περάσαμε τους αιώνες της χριστιανικής τυραννίδας με την καταστολή του ανθρώπινου πνεύματος με την βία και την πυρά, και αφού η ανάπτυξη της επιστήμης κατά τους τελευταίους αιώνες γέμισε κι ερμήνευσε τα κενά της γνώσης όπου ήταν τρυπωμένος ο Θεός, κι αφού το "πάνω χέρι" απωλέστηκε από την Εκκλησία και περιήλθε στην πολιτική οργάνωση του κάθε κοσμικού κράτους, η χριστιανική Εκκλησία παίζει το τελευταίο της κόλπο. Γιατί για κόλπο πρόκειται, και μάλιστα ακολουθούμενο από εξαπάτηση.

4. Το ΚΟΛΠΟ έγκειται στην εκμετάλλευση του ανοιχτού θέματος. Οι διάφοροι εκπρόσωποι της χριστιανικής εκκλησίας, από τον Πάπα μέχρι και τον ημι-σπουδαγμένο ορθόδοξο παπά, κάνοντας μια στροφή 180 μοιρών από το "πυρ το εξώτερον", που πριν επεφύλασσαν στην επιστήμη, μπαίνουν τώρα ως λαθρεπιβάτες στο καράβι της και καταπιάνονται με ζέση σε αφελή ή εσκεμμένη παρανόηση/παραποίηση των προχωρημένων αναζητήσεων της μικροφυσικής και της κοσμολογίας, για να στηρίξουν την ιδέα ότι όσο κάτι απροσδιόριστο φαίνεται να υπάρχει, έ εκεί βρίσκεται ο Θεός, η αιτία της δημιουργίας, η άυλη αθάνατη ψυχή, και όλα όσα μπορέσουνε να χωρέσουνε. Μας λένε δηλαδή ότι όσο θα υπάρχει ένα περιθώριο αγνώστου θα το γεμίζουν με τον περί Θεού ισχυρισμό τους. Αυτό εννοούν όταν μας προκαλούν με τη σοφιστεία: "Αποδείξτε ότι ο ισχυρισμός μας, ο Θεός, δεν υπάρχει". Ενώ, προφανώς, ή υποχρέωση απόδειξης βαρύνει τον ισχυριζόμενο… Πρόκειται για ιδεολογική μπαγαποντιά.

5. Και η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ έγκειται στο ότι χρησιμοποιούν αυτό το επιστημονικοφιλοσοφικό σωσίβιο για να διατηρούν και κουβαλούν επάνω του την, προφανώς και παντελώς ΑΣΧΕΤΗ με αυτό, πεπαλαιωμένη πραμάτεια τους. Τη θρησκεία του Γιαχβέ και τη συμπαρομαρτούσα κακή και άβολη μυθολογία των Εβραίων μαζί με τις μετέπειτα χριστιανικές ιστορικές πλαστογραφήσεις και δογματισμούς. Κάνουν ένα αριβίστικο άλμα. Συνδέουν και στηρίζουν σε ένα σεβαστό σύγχρονο φιλοσοφικό ζητούμενο μια συσσώρευση θεολογικού ψεύδους και παραμυθιάσματος διάρκειας τριών χιλιάδων χρόνων. Όλον τον ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ (εικόνες, λείψανα, φυλαχτά κλπ) ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟ τους (πατήρ, υιός, παρθένα μητέρα, άγιοι με ειδικότητες κλπ). Διότι αυτόν ασκούν, επιβάλουν και εμπορεύονται. Ο ζητούμενος "Θεός" δεν προσφέρεται για την πρακτική της θρησκείας. Αυτοί θέλουν ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ για να κανοναρχούν συστημικά τη ζωή των ανθρώπων και να τους διαμορφώνουν σε πιστούς του εκμαυλισμού τους τους μέσω της κατήχησης στην παιδεία.

6. Γιαυτό ζητάμε ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ: Η θρησκεία να υποχωρήσει από συστημικά επιβαλλόμενη σε απόλυτα σεβαστή ιδιωτική δυνατότητα. Όχι μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία αλλά η πολιτεία να εντάξει αναφορές στην ιστορία και το περιεχόμενο της θρησκείας (ών) στα μαθήματα της ιστορίας του πολιτισμού και της φιλοσοφίας (με σχετικές εισηγήσεις από την Εκκλησία (ών) ως ειδικού φορέως). Η Εκκλησία να δρα σαν οργάνωση ιδιωτικού δικαίου, με ίδια μέσα, υποκείμενη στην κρατική νομοθεσία και έλεγχο.

Πέραν του αιτήματος, μια γνώμη: Σε ένα εκκοσμικευμένο περιβάλλον θα δοθεί περισσότερος και αληθέστερος σεβασμός στην Εκκλησία αν αυτή αποτραβηχτεί από το λαϊκιστικό προσκήνιο και να προσπαθήσει να αναβαθμίσει με λιτότητα και σοβαρότητα το περιεχόμενο της θρησκείας που ποιεί προς μια ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ, χρησιμοποιώντας το τεράστιο κεφάλαιο της υψηλής κατανυκτικής τέχνης, εικαστικής και μουσικής και λογοτεχνίας, που επί αιώνες έχει συσσωρεύσει. Αλλά αυτό προαπαιτεί ηγέτες με όραμα, ευθύνη και τόλμη…