Η Απομυθοποίηση (μέρος δεύτερο)

Η αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση της θρησκείας και των πρακτικών των εκκλησιών της αποτελεί ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ.

Το πρωτο και άμεσο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάψουμε πια να αποδεχόμαστε το "απυρόβλητο" που προσπαθούν να διατηρήσουν, και να αρχίσουμε να "πυροβολούμε". Όχι βέβαια με τρόπους τζιχάντ. Χωρίς λιθοβολισμούς, αποκεφαλισμούς, πυρπολήσεις, βόμβες σε άμαχους κι αεροπλάνα σε ουρανοξύστες. Ούτε με βία και ύβρεις. Αλλά ασκώντας ΔΙΑΥΓΕΙΑ. ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ όμως διαύγεια. Οι φορείς της επιστήμης και γενικά της φυσιοκρατικής αντίληψης του κόσμου πρέπει να αλλάξουν την για αιώνες στάση τους της αδιαφορίας ή ανοχής για τη θρησκεία, στάση που συνιστά ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, και να σταθούν απέναντί της ειλικρινά με βάση τη γνώση τους. Τη γνώση που καθιστά ασύμβατα με την πραγματικότητα τα θρησκευτικά μυθεύματα.

Η πίστη, φρόντισε να κρατήσει ένα θετικό όρο για τον εαυτό της και να δώσει τον αρνητικό στην α-πιστία. Έτσι ο άθεος που αποκαλεί τον εαυτό του άθεο μπαίνει στο παιχνίδι των θεϊστών. Σαν δηλαδή να αρνείται κάτι που υπάρχει. Ο σωστός όρος είναι "φυσιοκράτης" που υποδηλώνει αυτόν που θεωρεί τον κόσμο φυσικό χώρο που διέπεται από φυσικούς νόμους και δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό. Και μπορεί αντίστοιχα να αποκαλεί τους θεϊστές "δεισιδαίμονες" ή "υπερφυσικιστές". Για να έχουν αυτοί την υποχρέωση να ανασκευάσουν τα ευρήματα της επιστήμης και να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε και ελέγχεται από υπερφυσικά όντα. Ή, τουλάχιστον, να εκθέσουν ΠΏΣ γνωρίζουν αυτά που ισχυρίζονται ότι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ για το περιεχόμενο της πίστης τους. Με ποια τεκμηρίωση;

Βέβαια το να δηλώνει κανείς ότι είναι άθεος, ή γενικότερα φυσιοκράτης, δεν αντιστοιχεί σε μια κατηγορία θρησκεύματος· αντίθετα είναι η άρνηση κάθε υπερφυσικότητας. Είναι μια πράξη που υποδεικνύει μια  ανεξαρτησία του νου και μάλιστα ενός υγιούς νου. Όσο περισσότεροι άθεοι (φυσιοκράτες, κοσμικοί, ορθολογιστές) "αποκαλυφθούν" τόσο ευκολότερο θα είναι για άλλους να ενθαρρυνθούν να τους μιμηθούν· ώστε να σχηματισθεί μια ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ που θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση προς την κατεύθυνση της απαλλαγής του σκεπτικού των κοινωνιών από την ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ και θα προάγει την εμπιστοσύνη στην κοσμική διευθέτηση των ζητημάτων.

Στην πραγματικότητα αυτή η κρίσιμη μάζα υπάρχει αριθμητικά, και με το παραπάνω. Οι στατιστικές (του 2014) για τον αριθμό και τα ποσοστά των οπαδών των θρησκειών δίνουν: Χριστιανοί 2,2 δισεκατομμύρια – 31,50%, Μουσουλμάνοι 1,6 δις – 22,32%, Άθρησκοι (άθεοι, κοσμικοί, αγνωστικιστές, ουμανιστές κτλ) 1,1δις – 15,35%, Ινδουιστές 1,0 δις – 13,95%, όλες οι άλλες θρησκείες 1,2δις – 16,9% (με τους Ιουδαίους στα 14 εκατομμύρια – 0,2%). Είναι λοιπόν οι "άπιστοι"  τρίτοι σε αριθμό, κι αυξάνουν ραγδαία στον σύγχρονο κόσμο της πληροφορίας και του internet· μόνο που είναι διεσπαρμένοι παντού σχεδόν, ασυσπείρωτοι, κι έτσι δεν εμφανίζουν τη χαρακτηριστική μαζικότητα των θρησκευτικών ποιμνίων.  Αν σκεφθείτε και το ότι ένα μεγάλο ποσοστό των διάφορων πιστών είναι "κατά συνθήκη" πιστοί, ο αριθμός και το ποσοστό των ουσιαστικά απίστων  αυξάνεται σημαντικά.

Η στράτευση των πανεπιστημίων στον ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, όχι μόνο των σπουδαστών τους αλλά του κοινού γενικότερα, σχετικά με τον θρησκευτικό μύθο, είναι ακρογωνιαίος λίθος για τη διαμόρφωση της επόμενης γενιάς ηγετών και πολιτών με ελεύθερη κριτική σκέψη. Οι επιστήμονες, σαν πράξη εντιμότητας, θα πρέπει θαρρετά κι ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ να προωθούν την κατανόηση και την υιοθέτηση  από τους πολίτες και την κοινωνία συνολικά της φυσιοκρατικής θεώρησης  του κόσμου μας, χωρίς καθόλου υπερφυσικά και μυστικιστικά στοιχεία, θεούς, δυνάμεις, επιρροές. Και να διακηρύττουν ότι οι ανθρώπινες πράξεις που απορρέουν από την νατουραλιστική κοσμοθεώρηση δεν υστερούν αλλά υπερέχουν από ηθική άποψη. Και ότι πρόσωπα με αυτή την προσέγγιση των πραγμάτων μπορούν έντιμα και με αρχές να διαχειρισθούν θέματα πολιτικοκοινωνικής σημασίας. Και να εκπαιδεύσουν την κοινωνία να αποδεχτεί την πλήρη και ισότιμη συμμετοχή τέτοιων προσώπων στα κοινά. 

Για να μην μένουν όμως αυτές οι προτάσεις απλώς προτάσεις απαιτείται να αποκτήσουν δραστήριους ΦΟΡΕΙΣ υλοποίησής τους. Οι ανά τον κόσμο οργανώσεις "αθεΐας" πρέπει να σχηματίσουν ΔΙΚΤΥΑ που να συντονίζουν τη δράση τους, να προβάλουν θαρραλέα τις θέσεις τους με εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους. Η θρησκευτική κριτική και ο διαφωτισμός να μην περιορίζονται σε συζητήσεις μεταξύ "φίλων" στο Facebook, σε ιστοσελίδες και αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Όχι ότι είναι λίγη η δουλειά που γίνεται εκεί, η διάδοση και το αποτέλεσμα. Κάθε άλλο. Αλλά να βγει ο διαφωτισμός στους δρόμους, στη μέση της καθημερινότητας, να γίνει μέρος της. Να υπάρχουν όλο και συχνότερα δράσεις με ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ μέσα στην κοινωνία. Να γίνουν παράγοντες καθημερινής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Αντί ν’ αφήνεται αυτή στην επιρροή της Εκκλησίας. Να υπάρξει επιτέλους και η "Eκκλησία" της φυσιοκρατίας. Με τους "πιστούς" της· σε φανερές πολυπληθείς συναθροίσεις.

Οι αιώνες της πίστης σε πνεύματα, δαίμονες, θεούς και Θεό ήταν η παρορμητική αλλά και ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΜΕΝΗ από τα ιερατεία αντίδραση του είδους μας στην άγνοιά του, στην πίεση που του ασκούσε αυτή η άγνοια, η αντιστάθμισή της. Υπήρξε μια επαχθής κληρονομιά συνεχώς από γενιά σε γενιά, που πρέπει πια να προχωρήσουμε στην "ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ" της.

(Απόσπασμα από το βιβλίο: "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")