Με αφορμή τις ‘αγκαλιές’ της αριστερής μας κυβέρνησης με το ιερατείο.

Η δια μέσου της ιστορίας αμοιβαία σχέση στήριξης/ανταγωνισμού μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας:

Η Εκκλησία είναι αυτή που κάνει τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - "πιστούς", δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Που δεν τα θεωρούν δεσμά αλλά νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις της Εκκλησίας και των πιστών της είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός της θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της Εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Η Εκκλησία λοιπόν φέρνει στην πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τα φέρνει και τα διατηρεί σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλει το μερτικό της από την εκμετάλλευσή τους. Στην πορεία της ιστορίας των κοινωνιών η μοιρασιά άλλοτε γίνεται χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας, όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Αυτή η σχέση Εκκλησίας – Κράτους λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας την αίγλη και την αυθεντία μου. Και βέβαια θα αρμέγω πρώτη εγώ και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις μέσα από την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου. Όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα…".

Από το βιβλίο: Φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων;