Για το υπό κρίση μάθημα των θρησκευτικών

Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει αυτό τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. 

Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο  δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός, αφού επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους  ισχυρισμούς.

Αντικειμενικό είναι όταν περιγράφεις έναν μύθο να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, "πλουραλιστική".

Μια πολιτική ηγεσία που θα ήθελε να καθοδηγεί τον λαό της προς περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας αναλαμβάνει να καταστρώσει το ειδικό μάθημα των θρησκευτικών έτσι που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και να ‘ναι έτσι ένα υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης. Μια συμβιβασμένη πολιτική ηγεσία, που αντί να καθοδηγεί ακολουθεί τις μάζες, καλοπιάνοντας τες για τα ψηφάκια τους, τις αφήνει στη βόλεψή τους με τις ψεύτικες δοξασίες και παραμυθίες αιώνων, με το αποστεωμένο εκκλησιαστικό λείψανο του ομολογιακού "μαθήματος". Και άντε, για τους κάποιους ανήσυχους μια συγκατάνευση αποχής υπό τον όρο όμως του σταμπαρίσματός τους.

Εδώ βρισκόμαστε. Και τι κάνει κανείς; Επιστρατεύει έννοιες όπως συνταγματικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα και προσφεύγει στη δικαιοσύνη, μπας και βρει εκεί μια όχι εξαρτημένη από τη λαϊκιστική σκοπιμότητα κρίση. Ίδωμεν…

Η ομολογιακή συνεύρεση ΔΕΝ είναι μάθημα και μόνο αυτόβουλα και προαιρετικά μπορεί κανείς να μετέχει εφόσον το επιθυμεί. Το παραδέχεται άλλωστε και η απόφαση 660/18 του ΣτΕ όταν λέει ότι αυτή πρέπει να απευθύνεται  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ένθεους ΧΟ. Για όλους όσους δεν είναι, ένα ΑΛΗΘΙΝΑ πλουραλιστικό μάθημα γνώσης της ιστορίας των θρησκειών και του ρόλου τους στον πολιτισμό και την τέχνη θα ήταν αντικειμενικά υποχρεωτικό. Αλλά όσο το "μάθημα" των θρησκευτικών - χρονικά και ποσοτικά - δεν είναι αντικειμενικό μάθημα Γνώσης οφείλει να είναι για όλους προαιρετικό.