Ο θεός που "ανακατεύεται…"

Oι θρησκείες προσπαθούν να στηρίξουν και να διατηρούν την πίστη των πιστών στην ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του θεού. Αυτό είναι το εργαλείο εξουσίασης και χειραγώγησης των εύπιστων από τους επαγγελματίες της θρησκείας. Ο θεός "ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ" στη ζωή - την τωρινή και τη "μέλλουσα" - των ανθρώπων και στα συναφή με αυτήν. Αυτό είναι το ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για τη θρησκεία χαρακτηριστικό του θεού. Να ανακατεύεται. Ο πιστός να βρίσκεται σε κάποια σχέση εξάρτησης από αυτόν. Έτσι μόνον της είναι χρήσιμος ο θεός. Αλλιώς τι να τον κάνει; Σε τι χρησιμεύει ένας θεός που δεν απαντά σε προσευχές και δεν επεμβαίνει με θαύματα; Ένας θεός που δεν ανακατεύεται είναι μια έννοια άχρηστη κι αδιάφορη για τη θρησκεία, ίσως αντικείμενο διερεύνησης από την φιλοσοφία και τελικά από την επιστήμη. Ωστόσο, ακόμα και για τον πιο απλοϊκό και ανεπηρέαστο από επιστημονική γνώση πιστό, η παραδοχή ότι ο θεός του δε γίνεται να ανακατεύεται στα ανθρώπινα είναι η μόνη συμβατή με το χάλι που αυτά παρουσιάζουν επί αιώνες και αιώνες. Αυτό, και μόνο του, θα έπρεπε να του είναι επαρκώς πειστικό αν αποφάσιζε να κάνει χρήση της απλής λογικής του και σε αυτόν τον τομέα.

Οι ντεϊστές, που θέλουν να βλέπουν μια εμπρόθετη δημιουργία για αρχή του σύμπαντος, θεωρούν ότι ο "θεός" έστησε το σύμπαν με τους φυσικούς του νόμους, πάτησε το κουμπί της Έναρξης και απεσύρθη από κάθε παρέμβαση. Για τους πανθεϊστές ο "θεός" ταυτίζεται με το σύμπαν, είναι το ίδιο το σύμπαν, είναι οι νόμοι του, η ύλη του, οι λειτουργίες· δεν είναι προσωποποιημένος και καθόλου με οποιαδήποτε επεμβατική πρόθεση. Ακόμα και οι δύο αυτές εκδοχές αντίληψης του θεού είναι τελείως άχρηστες για τους θεϊστές. Για αυτούς νόημα και αξία έχει μόνον ένας ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΩΝ θεός. Γι αυτό επιμένουν οι απολογητές της θρησκείας ("δημιουργηστές" και άλλοι) να αρπάζονται από την ΥΠΟΘΕΣΗ της δημιουργίας. Υπόθεση όμως χωρίς νόημα και αξία για την πραγματικότητά μας αφού μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα ΔΕΝ υπάρχει παρέμβαση.

Πρόκειται για ένα απεγνωσμένο άρπαγμα από μία ουσιαστικά ΑΧΡΗΣΤΗ γι αυτούς πιθανολόγηση. Τι να την κάνουν την εκδοχή ύπαρξης ενός αρχικού Κάτι που δεν ανακατεύεται; Είναι τελικά ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ Ο ΚΑΥΓΑΣ για το αν υπάρχει κάποιος δημιουργός (άρα Θεός) ή όχι. Γιατί, κι αν υποθέταμε ότι έστω υπήρξε αρχικά ένα "υπέρ-κόσμιο" εμπρόθετο Κάτι, έξω από αυτό το σύμπαν και τη φυσική του – κάτι αντίστοιχο προς αυτό που οι άνθρωποι επινόησαν από πολύ παλιά ως θεό - αλλά αυτό το Κάτι δεν έχει στις "προδιαγραφές" του, στους νόμους του, την επέμβασή του στα ανθρώπινα και δη στα ατομικά, όπως πέραν πάσης αμφιβολίας συμβαίνει, τι αξία μπορεί να έχει η θρησκευτικότητα και η πίστη σ’ αυτό; Καμία. Είναι μια απελπισμένη ελπίδα; Μια εμμονή ότι ένα υπερφυσικό Κάτι, που δεν διαπιστώνεται η ύπαρξή του, μπορεί, αν υπάρχει, να ανακατευτεί και καμιά φορά, όταν το παρα-παρακαλέσει κάποιος, ή να αποφασίσει κάποτε στο μέλλον να ανακατευτεί γενικώς; Η θρησκευτική πίστη στο υπερφυσικό και οι πρακτικές της για αιώνες και αιώνες δεν πέτυχαν, πέραν των εκστατικών αυθυποβολών, καμιά πραγματική προσέγγιση κι επικοινωνία με το υποτιθέμενο Κάτι. Η Αποκάλυψη δεν υπήρξε ποτέ. Τι σχέση (και τι δικαίωση) έχει η θρησκεία με το τελικά κι αποκλειστικά επιστημονικό ερώτημα περί ύπαρξης ή μη ενός κάποιου Κάτι; Και πάλι, ΚΑΜΙΑ. Είναι προφανές ότι η όλη υπόθεση είναι μια λογική εκτροπή, μια παραπλανητική επιμονή εκ μέρους των υπερασπιστών της θρησκείας, ίσα-ίσα για να διατηρείται ένα έσχατο στοιχείο μεταφυσικής στις συνειδήσεις των ανθρώπων και έτσι η επιρρέπειά τους στη θρησκευτικότητα. Και βέβαια η παραμονή τους στο πελατολόγιο. Όλοι όσοι κερδίζουν τα προς το ζην διδάσκοντας, κηρύσσοντας ή συντηρώντας θρησκευτικά δόγματα επιμένουν. Γιατί ξέρουν ότι μια αδέσμευτη κριτική προσέγγιση της θρησκείας αποτελεί απειλή για τα συμφέροντά τους.

Επιπλέον, ο προσηλυτισμός και η συγκράτηση των πιστών στη θρησκεία, ως κάτι γενικά επιτρεπόμενο και αποδεκτό, έχει μια άκρως καταστρεπτική συνέπεια για την ανθρώπινη ψυχολογία συνολικά: ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε οτιδήποτε, χωρίς κριτική, έλεγχο, απόδειξη. Καθιστά την πίστη τρόπο σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Αφού η πίστη στο "θείο" είναι αναγνωρισμένη και παραδεκτή ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε άγγελους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε άλλη δεισιδαιμονία ή απιθανότητα τους αρέσει; Έτσι, να είστε βέβαιοι πως μια δειγματοληπτική καταγραφή του σκέπτεσθαι μιας μεγάλης κι αντιπροσωπευτικής μερίδας ατόμων μιας κοινωνίας για ένα χρονικό διάστημα, αν ήταν δυνατόν να γίνει, θα αποκάλυπτε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό εξωπραγματικών διαλογισμών βασισμένων σε πίστη σε ανυπόστατα πράγματα, σαν να ήταν αντικειμενικά δεδομένα. Πίστη περισσότερη από τη γνώση. Οι άνθρωποι πάνε στην πίστη για να γλυτώσουν από τη γνώση, υποκαθιστούν με πίστη τη γνώση γιατί τη φοβούνται. Και η θρησκευτική πίστη δικαιώνει την αυταπάτη, νομιμοποιεί το παραμύθιασμα.