Κατά του μαθήματος των θρησκευτικών κατηγορητήριο

Οι Εκκλησίες, τα ιερατεία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ΠΑΡΉΓΑΓΑΝ τη θεωρία της θρησκείας που το καθένα τους έστηνε και με αυτήν ΧΕΙΡΊΖΟΝΤΑΝ τους λαούς. Η κάθε θρησκεία λοιπόν αποτελείται από δύο μέρη: από τη ΘΕΩΡΙΑ της και από την πράξη της, το ΠΟΙÒΝ της, μέσω της Εκκλησίας της.

Εμείς που θεωρούμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει πια να απαλλαγεί από τις θρησκείες για ν’ αντικρύσει κατάματα και χωρίς υπεκφυγές την πραγματικότητά της, και να αυτοδιευθετηθεί γνωστικά και υπεύθυνα, εμείς οι φυσιοκράτες ανθρωπιστές ασκούμε συνήθως την κριτική μας στο δεύτερο μέρος των θρησκειών, στο ΠΟΙÒΝ τους, τα πεπραγμένα, κυρίως των μονοθεϊστικών θρησκειών. Ένα ΠΟΙÒΝ γεμάτο φανατισμό, μίσος και μισαλλοδοξία, διαστροφή, φόβο και σκοταδισμό, με καταστροφές πολιτισμών, με πασίγνωστα εγκλήματα πάνω σε άτομα και λαούς, με πολέμους, γενοκτονίες, ένα  ΠΟΙÒΝ που είναι γενικά γεμάτο ενοχή ή συνενοχή στήριξης στην καταπίεση κι εκμετάλλευση των ανθρώπων από εξουσίες. Πρόκειται για μια πολεμική με αναρίθμητους εύκολους στόχους. Δεν είναι άχρηστη, δεν είναι χωρίς αποτέλεσμα. Σιγά-σιγά κάνει τη δουλειά της. Προβληματίζει και κάποτε αφυπνίζει. Όμως η Εκκλησία είναι συνηθισμένη σε αυτήν. Την αντιμετωπίζει με τον λαϊκίστικο τρόπο της. Και οι δέσμιοι πιστοί αλλά και οι πιο πολλοί αδιάφορα ακολουθούντες αντιπαρέρχονται τις καταγγελίες ως ατυχή συμβάντα, σαν πταίσματα, σαν ατομικές εξαιρέσεις μέσα σε μια υπερκείμενη απρόσβλητη αγιοσύνη.

Γι αυτό θεωρώ ότι πολύ λιγότερες άμυνες θα έχει η Εκκλησία αν προσβάλουμε τη ρίζα, τη ΘΕΩΡΙΑ της. Το ότι προβάλει ΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑ το ψεύδος της, το σύνολο του τεράστιου μυθεύματός της που συνίσταται και αποτελείται από υπερφυσικότητες. Από τεκμηριωμένα αδύνατες, ανυπόστατες οντότητες κι επιρροές. Και επιδιώκει ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΟΥΝ ανήλικοι και ενήλικες σε αυτές τις υπερφυσικότητες, αυτά τα ψεύδη, ως αληθινά υφιστάμενα στον κόσμο μας. Και να πιστεύσουν επιπλέον ότι αυτές οι υπερφυσικές οντότητες και επιρροές ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Επιδιώκει την ΕΞΆΡΤΗΣΉ τους από αυτή την δοξασία, ώστε η πίστη σε αυτήν να χρησιμοποιείται για τον έλεγχό τους.

Καταστρεπτική συνέπεια της επιδίωξης της πίστης στη θρησκεία είναι ότι εξιλεώνει και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε αναπόδεικτα πράγματα, χωρίς κριτική, έλεγχο, τεκμηρίωση. Καθιστά την πίστη τρόπο σκέψης και αντίληψης του παιδιού και αργότερα του ενήλικα. Αφού η πίστη στο "θείο" συνιστάται ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε αγγέλους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε άλλη απιθανότητα ή δεισιδαιμονία που εντέχνως θα τους παρουσιαστεί;

Επίσης, καταστρεπτική συνέπεια της αντιφατικής διδασκαλίας στο σχολείο από τη μια επιστημονικών γνώσεων και από την άλλη θρησκευτικών δοξασιών, για τον ψυχισμό των μαθητών και αργότερα ενηλίκων, είναι η σύγχυση που επιφέρει στη συνείδησή τους η συνύπαρξη του πραγματιστικού και του ανυπόστατου, που τους ακολουθεί στη ζωή τους και τους κάνει ευκολόπιστους ασταθείς σε σύγχυση κι επιρρεπείς σε κάθε είδους προπαγάνδες.

Όλα αυτά συνιστούν ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ, ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ ΣΕ ΨΕΎΔΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ, ΣΤΕΡΗΣΗ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ κλπ. Ήτοι εγκλήματα που πρέπει και μπορεί να διωχθούν. Οι αναφορές και τα παραδείγματα που μπορούν να στηρίξουν το παραπάνω κατηγορητήριο προφανώς αφθονούν. Είναι προφανή φυσικά και αναμφισβήτητα λογικά επιχειρήματα που θα πρέπει να αποκτήσουν και ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.

 Η αμοιβαία σχέση στήριξης/ανταγωνισμού μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας. 

Η Εκκλησία επιδιώκει όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της εξουσίας - των απολαβών και των προνομίων της - στηρίζοντας τη δύναμή της στη λαϊκή της βάση, στους πολυάριθμους δέσμιους και ελεγχόμενους πιστούς της. Είναι αυτή που κάνει τους υπηκόους μιας πολιτικής αρχής - που μπορεί να είναι σπάνια ευνοϊκοί, συνήθως αδιάφοροι και συνηθέστερα αρνητικοί ή και εχθρικοί απέναντί της - "πιστούς", δέσμιους με τα μεταφυσικά δεσμά της πίστης στην αποπλάνηση που τους επιβάλει. Που δεν τα θεωρούν δεσμά αλλά νομίζουν ότι πιστεύουν από ελεύθερη επιλογή τους το αληθινό και σωστό. Και έτσι χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που το ευχαριστημένο ή δυσαρεστημένο με την πολιτική αρχή ιερατείο ανάλογα επιλέγει. Η σχέση βλέπεις της Εκκλησίας και των πιστών της είναι αδιάρρηκτη, ο πιστός της θρησκείας είναι αυτόματα "ποίμνιο" της Εκκλησίας της. Χωρίς κριτική σκέψη. Ενώ η σχέση κυβερνήτη - υπηκόου υπόκειται στην κριτική σκέψη του δευτέρου, στον ισολογισμό του συμφέροντός του. 

Οι διάφορες Εκκλησίες λοιπόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους έφερναν κι ακόμα φέρνουν στην αντίστοιχη  πολιτική εξουσία τους πολίτες-αρνιά. Και επειδή τους φέρνουν και τους διατηρούν σε "αρνίσια" κατάσταση, θέλουν το μερτικό τους από την εκμετάλλευσή τους. Η μοιρασιά άλλοτε γίνεται χωρίς τριβές κι άλλοτε με τριβές μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας, όπου τριβές μπορεί να σημαίνει ίντριγκες, δολοπλοκίες, αφορισμούς, δολοφονίες, πολέμους με αθώα θύματα και ότι πιο βρώμικο και βλαβερό για τον κοσμάκη μπορεί να βάλει ο νους σας. Αυτή η σχέση Εκκλησίας – Κράτους λέει: "Εγώ θα σου τους έχω μαντρωμένους μέσα στο μαντρί του μεταφυσικού φόβου και διαθέσιμους για άρμεγμα, κι εσύ θα με τιμάς τα μέγιστα επιβεβαιώνοντας την αίγλη και την αυθεντία μου, και βέβαια θα αρμέγω πρώτη εγώ και θα πλουταίνω την οργάνωση και τα στελέχη μου, ενώ εσύ θα έχεις την ησυχία σου από λαϊκές αναταράξεις μέσα από την ευλογία μου των πράξεών σου, και έτσι θα έχεις τους φόρους σου και τις απολαβές σου· όσο βέβαια τηρείς αυτόν τον κανόνα". Αυτή η σχέση αποτέλεσε κεντρικό πόλο της όποιας κοινωνικής εξέλιξης συντελέστηκε κατά τους αιώνες της κυριαρχίας των μονοθεϊστικών θρησκειών. Με τοπικές και χρονικές διαφοροποιήσεις, που όμως δεν αλλάζουν αυτή τη βασική αντίληψη. Η οποία φτάνει μέχρι και τις μέρες μας, παρά τον νομικό διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους σε κάποιες προηγμένες κοινωνίες και την γενική εξάπλωση της χρήσης της επιστήμης και την κάποια – λίγη - εξοικείωση του σύγχρονου ανθρώπου με τη φυσιοκρατική σκέψη.