Εκδόθηκε το βιβλίο του Πέτρου Παπαγεωργίου "Φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων"

από τις εκδόσεις " IWrite Publications".

http://iwrite.gr/bookstore/phisiokratis-deisidaimon/

Μια ιδέα για το περιεχόμενό του:

Φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων;
Πρέπει κάποτε να ξεδιαλύνουμε τι είμαστε. 
Μέτοχοι του ορθού λόγου ή της θρησκευτικής αυταπάτης. 
Προπάντων ας μη βολευόμαστε κάπου στη μέση: 
επιστήμονες μ’ ένα καντηλάκι στα εικονίσματα…
Το βιβλίο αυτό εξιστορεί:
Στο πρώτο μέρος: (Ανθρωπολογικό) Το πώς μας συνέβη εξελικτικά 
και ο υπερφυσικός μύθος εισέβαλε στον ανθρώπινο ψυχισμό 
και θρονιάστηκε για καλά, εμποδίζοντας την ανθρωπότητα 
να διευθετήσει γνωστικά και λογικά την ύπαρξή της.
Στο δεύτερο μέρος: (Ιστορικό) Ποιες υπήρξαν οι σκοτεινές συνέπειες 
της κυριαρχίας των θρησκειών – ιδιαίτερα των μονοθεϊστικών – 
για αιώνες και αιώνες. Για την καταστολή της ανάδυσης 
του ελεύθερου ανθρώπινου πνεύματος.
Στο τρίτο μέρος: (Κριτικό) Και σήμερα πια, με τόση γνώση που διαθέτουμε, 
τι πρέπει να κάνουμε για να σταθούμε τίμια 
και χωρίς μεταφυσικές υπεκφυγές απέναντι στη γνώση μας 
και τους εαυτούς μας. Κι απέναντι στα παιδιά μας.
Οι αιώνες της πίστης σε πνεύματα, δαίμονες, θεούς και Θεό
ήταν η παρορμητική, ψυχικά αδύναμη και πολύ χειραγωγημένη
αντίδραση του είδους μας στην άγνοιά του. 
Μια διευκόλυνση για την αντιστάθμισή της. 
Ήταν όμως μια επαχθής κληρονομιά συνεχώς από γενιά σε γενιά, 
που πρέπει, τώρα που ξέρουμε πια, 
να προχωρήσουμε στην "αποποίησή" της. 

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Πέτρος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα.

Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Από το 1975 και για πάνω από είκοσι χρόνια έζησε στη Δυτική Αφρική

όπου εργάστηκε σε κατασκευές δηµόσιων έργων.

Έχει ταξιδέψει και δει.

Το 2002 εξέδωσε το βιβλίο του «Το δεύτερο µήλο της γνώσης» από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

Ζει στη Μήλο, µε τη θάλασσα, το διάβασµα, το γράψιµο

και τα καθηµερινά µιας οικογένειας που µεγαλώνει µια κόρη.

"ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΗΣ   Ή  ΔΕΙΣΙΔAIΜΩΝ;"

Η ιδέα του Θεού δεν εγείρεται αντικειμενικά, από την φυσική πραγματικότητα· είναι μια παρενέργεια του τρόπου που εμείς, από πολύ παλιά αλλά και ακόμα, αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, του τρόπου που σκεπτόμαστε. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξελίχθηκε μέσα σε περιοχές συχνοτήτων και διαστάσεων του φυσικού κόσμου τέτοιες που τον δίδαξαν να αναζητά μια αιτιοκρατική συσχέτιση των πραγμάτων και των συμβαινόντων. Όμως μια αιτιοκρατική συσχέτιση απλώς επαρκή για την επιβίωσή του, η εξέλιξη δεν "ενδιαφέρονταν" να μας μάθει κάτι περισσότερο, δεν ευνόησε τη μάθηση για τη μάθηση. Έτσι το μοντέλο του κόσμου στο νου μας, βάσει του οποίου συνδιαλεγόμαστε με τον πραγματικό κόσμο και δρούμε μέσα σ' αυτόν, είναι απλοϊκά αιτιοκρατικό. Η λογική μας θέλει να είναι αιτιοκρατική· θέλει μία ή περισσότερες αιτίες για το κάθε τι. Ο κάθε άνθρωπος αναζητά τις αιτίες των πραγμάτων και των συμβαινόντων μέσα από το μοντέλο του για τον κόσμο. Στο κοσμοείδωλο των προγόνων μας, μακρινών και πρόσφατων, λόγω εκτεταμένης άγνοιας, στη θέση της άγνωστης αιτίας μπήκε και κυριάρχησε ο Μύθος. Η αιτιοκρατική σχέση ικανοποιούταν με μυθικές αιτίες, και βολεύονταν μ' αυτές. Σήμερα όμως; Ύστερα από τη συσσώρευση τόσης γνώσης; Το μοντέλο ενός σημερινού ανθρώπου, το κοσμοείδωλό του, ή αποκλείει μη φυσικές οντότητες και δράσεις (φυσιοκρατικό μοντέλο) ή περιέχει και την πίστη ότι υπάρχουν και κάποιες οντότητες και επιρροές που δεν υποτάσσονται στους φυσικούς νόμους και δρουν καθ' υπέρβασή τους (δεισιδαίμον μοντέλο). Αυτή είναι η γενική και κεφαλαιώδης διάκριση μεταξύ των δύο προσεγγίσεων του κόσμου. Που είναι ατέλεια να συνυπάρχουν σ’ ένα άτομο. Είσαι ή φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων. Τα άθεος ή θρήσκος, άπιστος ή πιστός, υλιστής ή ιδεαλιστής κττ αποτελούν υποπεριπτώσεις τους. Φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων είναι η καίρια αντιδιαστολή. Και ο πραγματικός πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία. Ο ορθολογισμός είναι πρόθυμος να αναθεωρήσει εφόσον του δοθούν επαρκείς αποδείξεις, ο "λογισμός" της πίστης είναι καταρχήν αρνητικός σε αναθεώρηση. Η νοοτροπία της πίστης είναι το εμπόδιό μας να αντιληφθούμε πραγματιστικά την πραγματικότητα.

Επίγνωση

Η ανθρωπότητα, στο μεγαλύτερο μέρος της, από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο, αλλάζει γρήγορα τον συλλογικό της ψυχισμό. Από το παλιό ανεπίγνωστο των θρησκειών, των μυθοποιημένων ιδεολογιών και γενικά των μύθων  που κυριαρχούσαν στη ζωή μας – με όση ψευδαίσθηση ευτυχίας μπορούσαν αυτά κατά περίπτωση να παρέχουν – περνά στη γνωστική συνειδητοποίηση της φυσικής υφής του κόσμου μας και της "πεζής" οικονομικο/κοινωνικο/πολιτικής μας πραγματικότητας. Αποκαρδίωση είναι το βίωμα που αποδίδει την πρώτη μας αντίδραση σε αυτή τη "προσγείωση". Ωστόσο, συμβαίνει το δικαιούμενο να συμβεί. Η αύξηση της επίγνωσης είναι αναπόδραστη εξέλιξη. Η γνώση κερδίζει. Η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη επιλογή, για να βαδίσει στο μέλλον, από τη γνώση. Τελεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να δεχτούμε ότι η αποδοχή της αντικειμενικής αλήθειας, ως κριτήριο των θέσεων και της συμπεριφοράς μας, αποτελεί όχι μόνο όρο επιβίωσης στον σημερινό κόσμο και σ’ αυτόν που επέρχεται, αλλά και την έντιμη και δίκαιη φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στην πραγματικότητα. Εναπόκειται στον πολιτισμό μας να δείξει και προβάλει τα νοήματα και τα ψυχικά κίνητρα για μια ζωή μέσα στην αλήθεια. Για να ξεκολλήσουμε κάποτε οριστικά από τις αυταπάτες και να βρει η ανθρωπότητα τα βήματά της· και να μην παραπαίει. 

Οι Φυσιοκράτες

Είναι ενάντιοι στην αποπλάνηση των ανθρώπων από τους ανεπίγνωστους μύθους, αυτούς που οι άνθρωποι τους πιστεύουν για αληθινούς ενώ, απλά, είναι ψέματα.

Κυριότεροι: οι θρησκείες.

Οι Φυσιοκράτες

Ασκούν την κριτική τους από νατουραλιστική σκοπιά, στους παραμυθάδες του υπερφυσικού, τεκμηριώνουν την πραγματικότητα του κόσμου, και προβάλλουν τις αξίες και τα ψυχικά κίνητρα για μια ανθρώπινη ζωή βασισμένη στην αλήθεια, και όχι παραμυθιασμένη από τους επαγγελματίες χειραγωγούς της.