Η θρησκεία είναι ψέμα· υπήρξε άχρηστο ψέμα· είναι βλαβερό ψέμα.

2.      Υπήρξε άχρηστο ψέμα (Δεύτερο μέρος).

Το δεύτερο επιχείρημα των υπερασπιστών της θρησκείας ότι δηλαδή αυτή αποτέλεσε, μέσω της Εκκλησίας, και επί πολλούς αιώνες, ισχυρό παράγοντα ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής είναι αληθές. Το κακό όμως είναι ότι αυτό το πετύχαινε μέσα από την υποκατάσταση κοινωνικών αξιών και ιδεωδών με θρησκευτικές επιταγές· μέσα από την άσκηση του θείου εκφοβισμού και της θείας συναλλαγής. Και με τελετουργίες ψυχαναγκαστικά δεσμευτικές. Αυτό κράτησε τους λαούς σκλάβους της Εκκλησίας στο μεσαιωνικό σκοτάδι, εμπόδισε την πολιτισμική εξέλιξη, στόμωσε την ελεύθερη σκέψη, ήταν μια δικτατορία καταπίεσης κι εγκλημάτων ιεροεξεταστικού τύπου που επέβαλε την αναγκαστική συνοχή. Μια ομαδική ταυτότητα ΠΟΙΜΝΊΟΥ. Τη συνοχή υπό ΚΑΤΟΧΗ. Αυτή ή συνοχή, και η κάποια αίσθηση ασφάλειας εκ του ότι ανήκεις σ’ ένα σύνολο, και ο συνεπακόλουθος εφησυχασμός της κρίσης σου, και η διάθεση να υποστηρίζεις άκριτα τις απόψεις και τις πρακτικές αυτού του συνόλου, και να διαδίδεις τα δόγματά του, είναι που σε μετατρέπει από ελεύθερο σε ΟΠΑΔΌ. Ο θρησκευόμενος πιστός έχει τη χαρακτηριστική αντίληψη και συμπεριφορά του οπαδού. Ακρισία και φανατισμός. Αναβίωση και διατήρηση του αρχέγονου προ-ανθρώπινου, χωροκρατικού κι επιθετικού ενστίκτου τού "Εμείς κι αυτοί". Το Εμείς κάνει αυτόματα τους άλλους ξένους, διαφορετικούς, εχθρούς. Στην περίπτωση της θρησκείας "άπιστους" ή αλλόθρησκους, ήτοι ισοδύναμα με εχθρούς.

Τι να την κάνουμε λοιπόν την εσωτερική συνοχή ενός ανθρώπινου συνόλου όταν, προκειμένου να συντηρείται υποκαθιστά την ανεξάρτητη σκέψη με μια εθελοτυφλία με παρωπίδες και, κυρίως, με τη θέσπιση δογματικών θεσφάτων, αυθαίρετων συνόρων, με συνέπεια εχθρότητες, πολέμους, γενοκτονίες και όλο το αίμα και το άδικο  που κυριαρχεί στην ιστορία της "ανθρωπότητας". Είμαστε ο χιμπατζής που εφοδιάστηκε με "ιερή" ιδεολογική κάλυψη της γύμνιας των επιθετικών ορμέμφυτών του προς άλλες ομάδες. Η κάθε θρησκεία θέλει να αγνοεί ότι υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο που δεν την αποδέχονται από αυτούς που την αποδέχονται. Και, σήμερα ακόμη, λέξεις όπως "Θεός" και "Αλλάχ" χωρίζουν τον κόσμο σε επικίνδυνα στρατόπεδα, ενώ είναι σίγουρο ότι οι απόγονοί μας θα τις έχουν κατατάξει στον ίδιο χώρο με τις λέξεις "Απόλλων" και "Βάαλ". Η ομαδοποίηση που επέφεραν οι θρησκείες, με το να διακηρύσσουν ότι όλες οι άλλες θρησκείες είναι απλώς φορείς πλάνης, έδρασε περισσότερο σαν διαχωρισμός των ανθρώπων σε πιστούς οπαδούς της μιας και της άλλης δοξασίας, με αποτέλεσμα τη εγγενή μισαλλοδοξία και αντιπαλότητες εξόντωσης, φρίκης, παράνοιας. Με αναρίθμητα θύματα για αιώνες και αιώνες, με δυστυχία και θάνατο, με μίσος και σκοτάδι. Μέχρι και μέσα στο πρόσφατο παρελθόν και στο υποτίθεται πολιτισμένο σήμερα, σε πολλά μέρη της υφηλίου, έχουμε συνεχώς να κάνουμε με θρησκευτικούς πολέμους, εγκλήματα, γενοκτονίες, με απίστευτης αγριότητας τυφλές συμπεριφορές. Δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει μέσα στον θρησκευτικό φανατισμό ηθική, όπως πρέπει να την καταλαβαίνουμε, με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Υπήρξε μια βάρβαρη κι απίστευτα απάνθρωπη ιδεοληψία. Λέει ο νομπελίστας Steven Weinberg: «Η θρησκεία αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με ή χωρίς αυτήν θα υπάρχουν καλοί άνθρωποι που θα πράττουν το καλό και κακοί άνθρωποι που θα πράττουν το κακό. Αλλά για να πράξουν καλοί άνθρωποι το κακό, χρειάζεται η θρησκεία».

Ο παραλογισμός της ηθικολογίας είναι εμφανέστατος στις αποκαλυπτικές Γραφές όπως η Βίβλος και το Κοράνι που βρίθουν από απαιτητικούς κανόνες κοντόφθαλμους, απαρχαιωμένους και βάρβαρους, που εκφράζουν τον φόβο και τις εξ αυτού του φόβου απόψεις πανάρχαιων ή μεσαιωνικών αμαθών βουκολικών ή αγροτικών φυλών. Η Παλαιά Διαθήκη περιγράφει ιστορικά έναν πρωτόγονο λαό άγριο και θηριώδη με επικεφαλής έναν εξίσου άγριο και έξαλλο θεό και το Κοράνι είναι μια παρότρυνση για τον εξανδραποδισμό των μη συντασσόμενων υπό τις επιταγές του. Πού είναι αυτά που αντιλαμβανόμαστε σαν ηθική στάση και συμπεριφορά προς τους κάθε "άλλους";

Αλλά και οι πιο ανθρωπιστικές στιγμές της θρησκευτικής διδασκαλίας που, αν είναι αληθινές, ανήκουν στον Ιησού, παραμορφώθηκαν μέσα στη μεταγενέστερη ιστορία των χριστιανικών εκκλησιών με προσθήκη ελεεινών στοιχείων, όπως η εχθρότητα για το σεξ με στόχο τον στραγγαλισμό της ανθρώπινης φυσικότητας, και πολλών άλλων στοιχείων που καθιστούσαν την ηθική πεδίο έπακρης καταδυνάστευσης των ατόμων από την Εκκλησία. Γενικά στον χριστιανισμό δεν είχαμε ποτέ έλλειψη ηθικών επιταγών και διδαχών. Μόνο που εξ ίσου δεν είχαμε και μια ειλικρινή φροντίδα για την επίτευξη κοινωνικών συνθηκών που θα στήριζαν την αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων και κατά συνέπεια την ηθική τους. Είχαμε λίγη ελεημοσύνη, πολλή εκμετάλλευση, εκφοβισμό και καταπίεση και ανίερες συμμαχίες της θρησκευτικής με την πολιτική δεσποτεία. Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη κατάργησαν τη δουλεία η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξακολούθησε να έχει σκλάβους και ενθάρρυνε τους πιστούς της να εμπορεύονται σκλάβους με την κάλυψη ότι εφάρμοζε πιστά αυτό που έλεγε η Βίβλος. Πράγματι έτσι λέει η Βίβλος· μόνο που ο κόσμος κάποια στιγμή προηγήθηκε στο να το διορθώσει στην πράξη. Ο άμβωνας υπέκυψε τελευταίος.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων")