Η επίγνωση

Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τα μύρια όσα για τα οποία κατηγορούμε τις εφαρμοσμένες θρησκείες γενικά. Είναι χιλιοειπωμένα. Και τεκμηριώνουν την ενοχή των εκκλησιών στο να κρατούν με την παραμυθία τους τον κόσμο ΕΠΑΝΑΠΑΥΜΕΝΟ στο "θέλημα Θεού" και μακριά από το να σκεφθεί και να αντιμετωπίσει κριτικά και υπεύθυνα τη γνωστική διευθέτηση της πορείας του. Όμως στις μέρες μας πια τα πράγματα αλλάζουν, μ’ ένα τρόπο "αποκαλυπτικό", γίνονται οριακά. Βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό χαοτικό πολιτισμικό κενό που οφείλουμε χωρίς μεταφυσικές αυταπάτες να υπερβούμε. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Φυσιοκράτης ή Δεισιδαίμων":

“Η ανθρωπότητα, στο μεγαλύτερο μέρος της, από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και προχωρώντας στον εικοστό πρώτο, αλλάζει γρήγορα τον συλλογικό της ψυχισμό. Από το παλιό ανεπίγνωστο των θρησκειών, των μυθοποιημένων ιδεολογιών και γενικά των μύθων που κυριαρχούσαν στη ζωή μας – με όση ψευδαίσθηση ευτυχίας μπορούσαν αυτά κατά περίπτωση να παρέχουν – περνά στη γνωστική συνειδητοποίηση της φυσικής υφής του κόσμου μας και της "πεζής" οικονομικο/κοινωνικο/πολιτικής μας πραγματικότητας. Αποκαρδίωση είναι το βίωμα που αποδίδει την πρώτη μας αντίδραση σε αυτή τη "προσγείωση". Ωστόσο, συμβαίνει το δικαιούμενο να συμβεί. Η αύξηση της ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ είναι αναπόδραστη εξέλιξη. Η γνώση κερδίζει. Η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη επιλογή για να βαδίσει στο μέλλον από τη γνώση. Τελεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να δεχτούμε ότι η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ως κριτήριο των θέσεων και της συμπεριφοράς μας, αποτελεί όχι μόνο όρο επιβίωσης στον σημερινό κόσμο και σ’ αυτόν που επέρχεται, αλλά και την έντιμη και δίκαιη φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στην πραγματικότητα. Εναπόκειται στον πολιτισμό μας να δείξει και προβάλει τα νοήματα και τα ψυχικά κίνητρα για μια ζωή μέσα στην αλήθεια. Για να ξεκολλήσουμε κάποτε οριστικά από τις αυταπάτες και να βρει η ανθρωπότητα τα βήματά της· και να μην παραπαίει.

Η ανθρώπινη συνύπαρξη πρέπει να βρει και να αξιοποιήσει ψυχικά κίνητρα που να ξεπερνούν τον εκ της αυτογνωσίας αρχικό πεσιμισμό, φέρνοντας στο προσκήνιο νέα συναρπαστικά ενδιαφέροντα για μια ζωή ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ. Χωρίς ανεπίγνωστους μύθους. (Οι μύθοι στην τέχνη, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία είναι ενσυνείδητοι, δεν είναι ανεπίγνωστοι δηλαδή χωρίς συνειδητοποίηση ότι είναι μύθοι). Είναι ένας πολύ δύσκολος στόχος. Απογυμνωμένη η ανθρωπότητα από τις πολλές και ισχυρές αυταπάτες, με τις οποίες τράφηκε κι αφιονίστηκε κατά τις χιλιετηρίδες της ιστορίας του "πολιτισμού" της, πρέπει να βρει το κουράγιο να αντικρύσει κατάματα την πραγματικότητα της κατάστασης του ΕΙΔΟΥΣ μας πάνω στον πλανήτη. Και πρώτο και σημαντικότερο να συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένα "είδος", και όχι κάτι - με άνωθεν ευλογία - "ανώτερο". Να απαλλαγούμε επιτέλους από αυτή την ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ. Είμαστε ένα ζωικό είδος· που η εξελικτική συγκυρία τού έδωσε αυτά που αποκαλούμε συνείδηση. Και αυτή εξελίχτηκε πολιτισμικά ως εδώ που βρισκόμαστε. Στο - λόγω της συνείδησης – κάτι "ανώτερο". Με χίλιες παρερμηνείες και αυταπάτες στην πορεία. Που τώρα ξεφτίζουν· καθώς η γνώση της πραγματικότητας, της ισχύουσας κι όχι της ηθελημένα φανταστικής, εξαπλώνεται, με προπομπό την επιστήμη. Δεν είμαστε "εξ ουρανού", δεν είμαστε τα καλά ή κακά παιδιά ενός Θεού, είμαστε σαν τα κατσίκια ή τις μαϊμούδες· μόνο που η εξέλιξή μας έτυχε να μπει σε μια ιδιάζουσα πορεία, που μας δίνει το φοβερό προνόμιο να την ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ. Αυτό αποτελεί μοναδικότητα. Αλλά και βάρος ασήκωτο. Δεν γίνεται να πάει άλλο όπως πήγαινε μέχρι τώρα. ΑΝΗΞΕΡΑ. Έχουμε υπερβολική δύναμη. Άρα επωμιζόμαστε μεγάλη ευθύνη. Έναντι του πλανήτη. Αλλά και έναντι του ότι θα ‘ναι ΚΡΙΜΑ με τόση γνώση που συγκεντρώνουμε να απομείνουμε βλάκες. Και να χαθούμε. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουμε μας οδηγούν στο να χαθούμε”.

Πρέπει να γίνουμε ΝΕΟΙ άνθρωποι, με μια νέα ηθική, μια μετα-μυθική, μετα-θρησκευτική ΗΘΙΚΗ, βασισμένη στη γνώση κι όχι σε μύθους που δεν χρειάζονται πια. Αρκεί ο σκοπός της: για την ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΣΥΝΎΠΑΡΞΉ μας. Με έμφαση και στα δύο.