Η εξιλέωση της πίστης

Ο προσηλυτισμός στο μυθικό αφήγημα της θρησκείας, εκτός από την ειδική δικιά του παραμόρφωση που επιφέρει στην κοσμοαντίληψη του ατόμου που γίνεται "φορέας", έχει και μια γενικότερη και άκρως καταστρεπτική παρενέργεια.
ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, σαν τρόπο σκέψης, σαν κριτήριο συμπεριφοράς. Αφού η πίστη στο "θείο" είναι αναγνωρισμένη ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε αγγέλους και λείψανα και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε φανταστική δεισιδαιμονία ή απιθανότητα τους καθίσει; Χωρίς κριτική σκέψη, έλεγχο, απόδειξη. Ποια η διαφορά;
Έτσι, ο προσηλυτισμός και η συγκράτηση των πιστών στη θρησκεία ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ολόκληρο τον τρόπο και μηχανισμό σκέψης τους, ο ορθολογισμός και η αντικειμενικότητα πνίγονται σε αποδοχές απιθανοτήτων που χαϊδεύουν αδυναμίες. Ο άνθρωπος γίνεται επιρρεπές έρμαιο αποπλανήσεων κάθε είδους. Από τα πιο ασήμαντα κι απαρατήρητα μέχρι σοβαρές και επικίνδυνες οπαδοποιήσεις και φανατισμούς. Αφού πιστεύει σε ένα σεβαστό ανύπαρκτο ως αληθινό γιατί να αμφισβητεί άλλα παράλογα, λιγότερο απίθανα; Η κατασκευασμένη από τα ιερατεία αίγλη του θρησκευτικού μύθου ΔΙΑΧΕΕΙ την πίστη στην ανθρώπινη ψυχολογία γενικά, την ευπιστία σε οτιδήποτε. Γαλουχεί πρόβατα.
Έτσι, να είστε βέβαιοι πως μια δειγματοληπτική καταγραφή του σκέπτεσθαι μιας μεγάλης κι αντιπροσωπευτικής μερίδας ατόμων μιας κοινωνίας για ένα χρονικό διάστημα, αν ήταν δυνατόν να γίνει, θα αποκάλυπτε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό εξωπραγματικών διαλογισμών βασισμένων σε πίστη σε ανυπόστατα πράγματα, σαν να ήταν αντικειμενικά δεδομένα. Πίστη περισσότερη από τη γνώση. Με ότι, αρνητικό έως επικίνδυνο, μπορεί να σημαίνει αυτό…