Απέναντι στη θρησκεία.  Ανακεφαλαίωση.

1. Η αιτία και αρχή των θρησκειών:

Η πίστη σε φανταστικές οντότητες ακολούθησε την εξέλιξη της νόησης των πρωτόγονων ανθρώπων. Ο φόβος, οι ανεκπλήρωτες ανάγκες τους και η ανημπόρια να κατανοήσουν "επιστημονικά" τα συμβαίνοντα στους ίδιους και γύρω τους τούς εξωθούσε σε επινόηση μαγικών οντοτήτων και τρόπων με τους οποίους έλπιζαν/πίστευαν ότι θα παρακάμπτουν την ανελέητη φυσική πραγματικότητα. Την μαγεία την ακολούθησε ή πρωτόγονη ανιμιστική θρησκεία και μετά, καθώς σχηματίζονταν οι κρατικές δομές, η πρωτόγονη θρησκεία εξελίχθηκε σε οργανωμένη από τη σύμπραξη των επαγγελματικών ιερατείων με τους κοσμικούς ηγεμόνες για να χαλιναγωγούν κι ελέγχουν τους λαούς τους. Έτσι είναι απολύτως φανερό ότι οι θρησκείες, και το κατά την εξέλιξή τους αντικείμενό τους - οι παλιές θεότητες και στη συνέχεια ο μονοθεϊστικός Θεός  - είναι ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ απλώς ανθρώπινες επινοήσεις.

2. Σήμερα πια το ζήτημα που μπαίνει είναι:

- αν στην ανθρώπινη επινόηση του Θεού μπορεί να αντιστοιχεί μία αντικειμενικά υπαρκτή ΕΜΠΡΟΘΕΤΗ υπερκόσμια οντότητα, που είναι ο Δημιουργός του κόσμου, που προϋπήρχε της δημιουργίας του, και που δεν είναι μέρος του κόσμου, για να τον κατανοήσουμε με την διαθέσιμη ανθρώπινη λογική,

- ή εάν πρόκειται μια ΦΥΣΙΚΗ εξήγηση της αιτίας και αρχής του κόσμου να μας δείξει κάποτε ότι αυτή η ανθρώπινη επινόηση ήταν απλώς μια ιδέα χωρίς υπαρκτό αντίκρισμα.

Η ένθρησκη πλευρά ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, αξιωματικά και χωρίς τεκμηρίωση, ότι έχει δίκιο. Η άθρησκη πλευρά έχει την ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ότι το σύμπαν εμπεριέχει την φυσική του εξήγηση χωρίς την ανάγκη εξωκοσμικού χειριστή. Είναι λοιπόν ένα ανοιχτό ζήτημα, η συζήτηση καλά κρατεί, και καλά κάνει. Οι άθρησκοι δεν ενδιαφέρονται να "αποδείξουν" κάτι που δεν μπορούν να γνωρίζουν. Δεν είναι γι αυτό ο "καυγάς".

3. Ο καυγάς είναι για την ΕΜΠΡΟΘΕΤΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

που κάνουν οι επαγγελματίες υπερασπιστές της θρησκείας: Επειδή η αιτία και αρχή του κόσμου (αν υπάρχουν) είναι ένα ανοιχτό κοσμολογικό ζήτημα, σεβαστό, το οποίο "παίζεται" μεταξύ μιας κοσμικής εξήγησης και μιας υπερκόσμιας εμπρόθετης οντότητας που αποκαλείται Θεός, βρίσκουν πάτημα για να εισάγουν μια τεράστια ταχυδακτυλουργική απάτη και λένε στα "ποίμνια" ότι αυτός, ο κοσμολογικά απόμακρος κι ελπιζόμενος θεός είναι Ο ΙΔΙΟΣ με τον επινοημένο στις θρησκείες των ιερατείων. Που είναι, στην ανθρωπινότερη έκδοσή του, ο πανάγαθος, παντοδύναμος και φιλεύσπλαχνος πατέρας Θεός-Δημιουργός, που όμως δεν γίνεται πιστευτός, γιατί αυτοαναιρείται αν λίγο κοιτάξει κανείς τον άσπλαχνο κόσμο που υποτίθεται ότι έφτιαξε κι επιβλέπει. Στην δε ιστορική έκδοσή του είναι ο αρχαϊκός ψυχανώμαλος σαδομαζοχιστής βιβλικός Γιαχβέ και το συνονθύλευμα από τις εβραϊκές μυθολογίες ως τις πλαστογραφημένες χριστιανικές διηγήσεις και αναφορές που συναπαρτίζουν τα "ιερά" βιβλία. Όλο αυτό το μακάβριο μύθευμα που επιβάλει κι εμπορεύεται ανα τους αιώνες η Εκκλησία, για να φοβίζει, υποτάσσει, εκβιάζει και ποδηγετεί τους λαούς, με κόλαση και με παράδεισο, με αγγέλους και δαίμονες, με θαύματα κι αναστάσεις, με παγανιστικές λατρείες λειψάνων και με τις σαρδανάπαλες αμφιέσεις των προεστών της, και χίλια μύρια ψέματα, αλλά συχνά κι επανειλημμένα και με βία και αίμα. Για να δέσει την πίστη των πιστών στο ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για την εκκλησία χαρακτηριστικό του επινοημένου Θεού της, την ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του. Ο Θεός να ανακατεύεται στη ζωή - την τωρινή και τη "μέλλουσα" - των ανθρώπων και στα συναφή με αυτήν. Ο πιστός να βρίσκεται σε σχέση απόλυτης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ από αυτόν. Έτσι μόνον της είναι χρήσιμος ο θεός. Αλλιώς τι να τον κάνει; Σε τι χρησιμεύει ένας απώτατος θεός που δεν θα απαντά σε προσευχές και δεν θα επεμβαίνει με θαύματα; Ένας θεός που δεν ανακατεύεται είναι μια έννοια άχρηστη κι εχθρική για την Εκκλησία. Πάει η πελατεία, έφυγε. Έτσι, την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει αληθινά η επιστημονική/φιλοσοφική αναζήτηση του "θεού" των μορφωμένων, του απώτατου "πρώτου αιτίου". Η συζήτηση για αυτόν διεξάγεται κάπου ψηλότερα και απόμακρα από τις μεγάλες μάζες των πιστών της. Όμως αυτές οι μάζες την ενδιαφέρουν. Αυτές χρειάζεται να κρατά μαντρωμένες, "με την καρδιά", στην αμάθεια και στον φόβο. Και κάνει ότι μπορεί γι αυτό. Μ’ ένα τεράστιο θέατρο ψέματος, που παίζεται ακατάπαυστα και παντού, με αδίσταχτη παραπλάνηση, με κατήχηση στο ανύπαρκτο, με παρεμβάσεις κι εκβιασμούς στην πολιτεία. Και βέβαια χωρίς καμιά απάντηση λογικής στην κριτική που ακούει για την ιδέα της και το ποιόν της. Αντί γι αυτό κοκαλάκια και λείψανα και φανφάρες. Σκεφθείτε ανοιχτά και τίμια: Έχει καμία σχέση ο κοσμολογικός θεός, που είναι σεβαστό να τον επικαλούνται αυτοί που ψυχικά τον αναζητούν, με τον κακό ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ (εικόνες, λείψανα, φυλαχτά κλπ) ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟ (πατήρ, υιός, παρθένα μητέρα, άγιοι με ειδικότητες κλπ) στον οποίο τους έχει μαντρωμένους η εκκλησία;

4. Και φθάνουμε στο ζητούμενο:

Είναι δικαίωμα της εκκλησίας να είναι ο "ποιμένας" αυτών που ελεύθερα, ώριμα κι εθελοντικά το επιλέγουν. Δεν είναι δικαίωμα της εκκλησίας να επιβάλλεται θεσμικά και συστημικά ως κοινωνικοπολιτικό καθεστώς παρεμβαίνοντας στη ζωή των υπόλοιπων. Γι αυτό μπαίνει επίμονα το αίτημα της ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ. Η θρησκεία να υποχωρήσει από συστημικά επιβαλλόμενη σε απόλυτα σεβαστή ιδιωτική δυνατότητα. Η Εκκλησία να δρα στους χώρους της, σαν οργάνωση ιδιωτικού δικαίου, με ίδια μέσα και πόρους, υποκείμενη στην κρατική νομοθεσία και έλεγχο. Κυρίως: Όχι μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία αλλά η πολιτεία να εντάξει αναφορές στην ιστορία και το περιεχόμενο της θρησκείας (ών) στα μαθήματα της ιστορίας του πολιτισμού και της φιλοσοφίας.

Η Εκκοσμίκευση θα λειτουργήσει θετικά και για την ίδια την εκκλησία με πολλούς τρόπους. Κυριότερος: μια ανάσα για περισυλλογή κι αναθεώρηση και απαλλαγή από πολλά βάρη, αφηγήματος και ποιού, που διώχνουν κόσμο. Αλλά "θέλει αρετή και τόλμη…"