Τι θα πρέπει να κάνουμε με τους πιστούς, 

που ειλικρινά πιστεύουμε πως εξαπατώνται και αυταπατώνται; Θα πρέπει να αφήνουμε τους εξαπατητές τους ανενόχλητους και τους ίδιους στις παρηγορητικές ψευδαισθήσεις τους ή να τους ξυπνάμε από την αυταπάτη τους; Τι απαντάμε στο δίλημμα: τι θέλουμε για τους άλλους, ευτυχία με το μύθο ή την γυμνή αλήθεια; Να τους αφήσουμε ήσυχους στο μυθικό τους βόλεμα, με όποια ανακούφιση ή ευτυχία τους δίνει αυτό – αν τους δίνει όντως – ή να τους σκουντήσουμε να ξυπνήσουν, έστω και άβολα; Κρίνοντας από την παρουσία, την επιρροή και τα θλιβερά αποτελέσματα του μύθου στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, θεωρούμε το "σκούντημα" και πιο έντιμο και τελικά πιο φιλάνθρωπο. Είναι μια απελευθέρωση. Η απαλλαγή των άλλων από την ατεκμηρίωτη πίστη και η ενστάλαξη σ’ αυτούς της υπεροχής της γνώσης και της επαλήθευσης συνιστά μια ανεκτίμητη συμβολή για μια ζωή με αλήθεια, μια ζωή που αξίζει να τη ζει κανείς. Η σιωπηλή συγκατάνευση στο ότι είναι σκληρό να επεμβαίνει κανείς στις ψευδαισθήσεις των άλλων, που φαίνεται να βελτιώνουν την ψυχολογία τους, έχει μια προσωρινή αξία, αλλά μπορεί και να είναι αιτία σοβαρότερων και πιο εκτεταμένων δεινών, όπως η διάδοση της ψευδαίσθησης· στα παιδιά τους και τους άλλους. Και η διαιώνιση της αυταπάτης και των συνεπειών της. Που άλλοτε περνούν απαρατήρητες κι έτσι – κακώς – αδιαφορούμε κι άλλοτε αποκτούν τερατωδώς καταστροφικές εκφράσεις (σαν την παράνοια των καμικάζι ισλαμιστών). Η ιδέα ότι ορισμένοι μύθοι με τους οποίους ζούμε δεν θα πρέπει να διαταραχθούν με κανένα τρόπο, βρίσκεται σε σύγκρουση με το ιδανικό της αναζήτησης και εξιστόρησης της αλήθειας. Είναι ιδέα συντήρησης, όχι προόδου, όχι ελευθερίας. Είναι πρόβλημα για την ανθρωπότητα. Την αλήθεια λοιπόν. Ας βρούμε το κουράγιο να την διατυπώνουμε χωρίς ταλάντευση και παραιτήσεις.