Οι θρησκείες υπάρχουν επειδή υπήρξαν, όχι γιατί τις χρειαζόμαστε πια.

Οι απαντήσεις στο θέμα της "δημιουργίας" του κόσμου μας και άλλων κοσμολογικών ερωτημάτων δεν μπορεί παρά να είναι αντικείμενο μονάχα της επιστήμης.

Οι μυθικές εκδοχές των θρησκειών για την αρχή και τον έλεγχο του κόσμου έχουν χάσει πια κάθε πειστικότητα  μέσα στον σύγχρονο κόσμο της γνώσης. Και έχουν υποχωρήσει σ’ ένα έσχατο μύθευμα, αποκλειστικά και μόνο λεκτικό, μιας "ανώτερης δύναμης", ειδικά απροσδιόριστης, φιλολογικής, ώστε να κρατιέται μακριά από κάθε επιστημονική ή απλώς λογική ανίχνευση. Επίτηδες. Επινόηση και εμπορία ενός νοητικού placebo για τους φόβους του κοσμάκη και για τη χειραγώγησή του. Οι πιστοί εξαπατώνται να πιστεύουν σε κάτι τελείως άσχετο με τα όντως υπαρκτά υπαρξιακά τους ερωτήματα. Με τα οποία οι επικρατούσες θρησκείες, οι Αβρααμικές, καμία φυσική σχέση δεν έχουν. Αλλά απλώς τους αποσπούν σε λάθος κατεύθυνση επιμένοντας ψευδώς στον αρχαϊκό ισχυρισμό του "Θεού" τους.

Οι άνθρωποι θρησκεύονται πια λόγω παρελθόντος, όχι για τις σύγχρονες "κοσμολογικές" απαντήσεις της εκκλησίας. Αυτό όμως που δυσκολεύει την πλήρη απαλλαγή τους από τη θρησκευτική μυθολογία είναι ότι η ανθρώπινη σκέψη, μέσα από τις χιλιετίες τής εξέλιξής της μέσα στο φυσικό μακροσκοπικό μας περιβάλλον, γαλουχήθηκε  με το να αντιλαμβάνεται ως αιτία ύπαρξης των πραγμάτων κάποιον εμπρόθετο ποιητή τους· τον ίδιο τον άνθρωπο, τους άλλους, τα ζώα, τα πνεύματα, τον θεό… Η φυσική μας απλοϊκή αιτιότητα. Κι όσο η επιστήμη δεν μας έχει ακόμα δώσει μια καταλυτική εναλλακτική απόδειξη για το "αρχικό αίτιο", εξακολουθεί να σέρνεται η αρχαία νοοτροπία ότι: αφού ο κόσμος υπάρχει κάποιος, πολύ σπουδαίος, τον έφτιαξε.

Υποψιάζομαι ότι αυτές οι εναλλακτικές αποδείξεις θα προαπαιτήσουν ένα νέο, πιο ευρύ και απαλλαγμένο από μεταφυσική, επίπεδο ανθρώπινης αντιληπτικότητας και σκέψης. Όταν ξεπεράσουμε τον αρχέγονο απλοϊκό συλλογισμό που αναζητεί εξωτερικό ποιητή για ότι υπάρχει, θα καταλάβουμε ότι το ίδιο το σύμπαν είναι η ύπαρξη και η αιτία του. Θα είναι η αποκάλυψη μιας γνώσης, για το "πώς" της ύπαρξης του κόσμου, όχι προερχόμενης "εξ ουρανού" αλλά από την πρόοδο του ανθρώπινου πνεύματος. Ήδη θεωρούμε πάντως ότι δεν θα είναι η απάντηση αυτή ένας προσωποποιημένος γραφικός καλός ή κακός πατέρας σαν αυτόν του παρελθόντος, ώστε εν αναμονή της αποκάλυψής του να συχνάζουμε στις εκκλησίες και στο πελατολόγιό τους.