Υπάρχει και γενικότερο παραμύθιασμα.

Πέραν της βλαπτικής του αποπλάνησης, ο προσηλυτισμός και η συγκράτηση των πιστών στη θρησκεία, ως κάτι γενικά επιτρεπόμενο και αποδεκτό από τις κοινωνίες μας, έχει και μια άκρως καταστρεπτική συνέπεια/παρενέργεια για την ανθρώπινη ψυχολογία συνολικά: εξιλεώνει και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε οτιδήποτε, χωρίς κριτική, έλεγχο, απόδειξη. Καθιστά την πίστη τρόπο σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Αφού η πίστη στο "θείο" είναι αναγνωρισμένη ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε αγγέλους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε δεισιδαιμονία ή απιθανότητα τους καθίσει; Έτσι, να είστε βέβαιοι πως μια δειγματοληπτική καταγραφή του σκέπτεσθαι μιας μεγάλης κι αντιπροσωπευτικής μερίδας ατόμων της κοινωνίας μας για ένα χρονικό διάστημα, αν ήταν δυνατόν να γίνει, θα αποκάλυπτε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό εξωπραγματικών διαλογισμών βασισμένων σε πίστη σε ανυπόστατα πράγματα, σαν να ήταν αντικειμενικά δεδομένα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Πίστη πολύ περισσότερη από τη γνώση. Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό στο να αντιλαμβανόμαστε καθαρά την πραγματικότητα και να αντιδρούμε σωστά…