Το θρησκεύεσθαι μπορεί να διακριθεί σε τρία επίπεδα:

Πάνω-πάνω και πιο μακριά στέκει το ερώτημα αν η πολυποίκιλα εννοούμενη ανθρώπινη ιδέα "Θεός" μπορεί να εκφράζει ένα "κάτι" με αντικειμενική ύπαρξη ή πρόκειται απλά και μόνον για ιδέα. Αν στην απώτατη άκρη της επιστημονικής έρευνας και της ανθρώπινης διανόησης για την ύπαρξη θα ανακαλυφθεί ή ο Θεός ή το Ανταυτού. Ως Θεό εννοούμε μια ΕΜΠΡΟΘΕΤΗ οντότητα ως αιτία της ύπαρξης. Ως το Ανταυτού εννοούμε μια ΦΥΣΙΚΗ εξήγηση της ύπαρξης. Μια και δεν μπορούμε να το ξεδιαλύνουμε τώρα, αφήνουμε τον ένθεο με τον Θεό του και τον φυσιοκράτη με τη Φυσική του.

Πιο κοντά μας το ζήτημα της θρησκείας. Εδώ η ανθρωπολογία, η ιστορία, η ψυχολογία έχουν ξεδιαλύνει το ιστορικό, το ποιόν και τον ρόλο των θρησκειών. Συμπέρασμα: Η αυθόρμητη αναγκαιότητά τους στο βαθύτερο παρελθόν της άγνοιας σφόδρα υπολείπεται της αιματηρής εγκληματικής εκμετάλλευσης που έχουν επιβάλει τα ιερατεία στους λαούς για αιώνες και αιώνες. Οι θρησκείες κρίνονται πια ως το χοντρό, το περιττό και βλαβερό ψέμα που σιγοντάρει τους λαούς στο να αναβάλουν τη λογική και γνωστική διευθέτηση της ύπαρξής τους. Μπορείς - και οφείλεις - να φωτίζεις τεκμηριωμένα τα ψέματά τους και τους αθέμιτους τρόπους των εκκλησιών τους για επιρροή και για το μάντρωμα των αιχμαλώτων τους. Δεν μπορείς να τις καταργήσεις, όμως η γνώση της πραγματικότητας μέσα από την επιστημονική παιδεία και την τεχνολογία τις ξεφτίζει όλο και ταχύτερα. Ας βουρλίζονται λοιπόν με τους πιστούς τους, αλλά στο χώρο τους.

Όμως, άμεσα κοντά μας, μας ακουμπάει η συστημική επιβολή και παρέμβαση της Εκκλησίας στη ζωή μας. Σε πολλά, αλλά κυρίως στην εκπαιδευτική αποπλάνηση των παιδιών μας. Έτσι απαιτούμε την ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Που θα πει: Η θρησκεία να υποχωρήσει από συστημικά επιβαλλόμενη σε απόλυτα σεβαστή ιδιωτική δυνατότητα. Όχι μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία αλλά η πολιτεία να εντάξει αναφορές στην ιστορία και το περιεχόμενο της θρησκείας (ών) στα μαθήματα της ιστορίας του πολιτισμού και της φιλοσοφίας (με σχετικές εισηγήσεις από την Εκκλησία (ών) ως ειδικού φορέως). Η Εκκλησία να δρα σαν οργάνωση ιδιωτικού δικαίου, με ίδια οικονομικά μέσα, υποκείμενη στην κρατική νομοθεσία και έλεγχο. Έτσι ούτε θα μας πειράζουν ούτε θα παραπονιούνται ότι τους πειράζουμε.

Σε τι (συγκεκριμένα, και παρακαλώ εντός του θέματος) διαφωνείτε;