Ο εμπρόθετος φορέας και η εμπρόθετη εξαπάτηση.

Η ανθρώπινη μεταφυσική πλάνη ξεκίνησε όταν ο πρωτόγονος πρόγονός μας, έχοντας μόλις κατασκευάσει το λίθινο όπλο του, έκανε τον - ασφαλώς ασυνείδητο και αδιατύπωτο – επαγωγικό συνειρμό της πρώιμης συνείδησής του: «αφού αυτό που κάνω εγώ είναι αποτέλεσμα της πρόθεσής μου, αυτά που παρατηρώ να γίνονται γύρω μου θα πρέπει να είναι αποτελέσματα της βούλησης κάποιων εμπρόθετων οντοτήτων σαν και μένα». Εκεί… "την πατήσαμε". Η αιτιότητα του φυσικού κόσμου εκλήφθηκε ως προθετικότητα! Και η μεν προθετικότητα του λύκου και του λιονταριού εκδηλωνόταν εμφανώς, ήτανε ζωντανά, όπως εκείνος, όμως η πρόθεση για τη ροή του ποταμού, του σύννεφου και της βροχής, του δέντρου που έδινε καρπούς, πού φώλιαζε; Δεν ήταν ορατή. Ήταν κάτι άπιαστο. Επινοήθηκαν λοιπόν η ψυχή (anima), τα πνεύματα, τα δαιμόνια και οι θεότητες, ανάλογα με την φαντασιακή ερμηνεία της κάθε περίπτωσης. Και όλα αυτά πιστεύονταν πως ήταν οι αιτίες των συμβάντων,  ότι η πρόθεση των επινοημένων άπιαστων οντοτήτων κινούσε τον κόσμο. Και έπρεπε να βρεθούν τρόποι εξευμενισμού της πρόθεσης. Και να σου η μαγεία! Και οι πρώτοι επαγγελματίες του παραμυθιάσματος. Και να οι πρωτόγονες θρησκείες, όπου  και η γέννηση της συμμαχίας αρχηγού και μάγου. Και να οι οργανωμένες κρατικές θρησκείες. Εδώ κοινοπραξίες μάγων (τα ιερατεία) εισήγαγαν καλοστημένες μυθολογίες κι επέβαλαν το δέος και τον σεβασμό στα πλήθη λανσάροντας την απυρόβλητη ιδέα της ιερότητας και του θείου. Την οποία βεβαίως οικειοποιήθηκαν επαγγελματικά, και από μάγοι έγιναν ιερείς. Μεσάζοντες μεταξύ των αναδομημένων από αυτούς εμπρόθετων φορέων-θεοτήτων και του κοσμάκη. Πουλώντας στον κοσμάκη την υπηρεσία του δήθεν εξευμενισμού των εμπρόθετων φορέων και γαλουχώντας τον κοσμάκη με τα επίσης δήθεν κελεύσματα των εμπρόθετων φορέων. Τονίζοντας ότι τα πάντα στη ζωή, αυτή και την άλλη, εξαρτώνται από την διάθεση των εμπρόθετων φορέων. Μαντρώνοντας έτσι τον κοσμάκη στο μαντρί της πίστης στο θεϊκομαγικό και παραδίδοντάς τον σαν άβουλο ποίμνιο στη σύμμαχο κρατική εξουσία.

Οι αιώνες των ανιμιστικών/πολυθεϊστικών θρησκειών πέρασαν σιγά – σιγά. Η τεχνολογίες και η κάποια επιστήμη που εντός τους αναπτύσσονταν έφερναν στους ανθρώπους μια ρεαλιστικότερη αντίληψη του φυσικού κόσμου, των τρόπων λειτουργίας του και των συσχετισμών μέσα σ’ αυτόν. Η υπερφυσική προθετικότητα και η επιβολή της στους ανθρώπους δεν μπορούσε να σταθεί πια σαν ικανότητα όλων αυτών των τοτεμικών κατασκευασμάτων του ιερατικού πανθέου. Αργά, μέσα από διαδικασίες αιώνων, τα ιερατεία έκαναν μια τεράστια υποχώρηση και αναπροσαρμογή του περιεχομένου της θρησκείας. Το διαχώρισαν από την χειροπιαστή ειδωλολατρία του πολυθεϊσμού για να το επανοχυρώσουν σε έναν απροσπέλαστο,  αφηρημένο Θεό, έξω από τον χώρο, το χρόνο, τον φυσικό κόσμο, ώστε ο ισχυρισμός για την ύπαρξή του να μην μπορεί να τεκμηριωθεί και αμφισβητηθεί με φυσικό τρόπο. Οι θεότητες φεύγουν από τα βουνά, τα ποτάμια, τις θάλασσες, από τα αγάλματα και τα ξόανα και απορροφιούνται, συμποσούνται στον Ένα θεό. Και μεταφέρει σε αυτόν η θρησκεία τις πιο επιτυχημένες, αποτελεσματικές ή επιθυμητές ιδιότητες του κλασσικού πανθέου (και για να μην χάνουμε τις πρακτικές μας,  αποκαθιστά και τους συμπαρομαρτούντες βοηθούς του θεούς με τα είδωλά τους στους άγιους με τις εικόνες τους). Ο (πολυθεϊστικός) μονοθεϊσμός είναι το επόμενο μεγάλο σύστημα της θρησκευτικότητας και της πίστης. Στηρίζεται στον αποκλεισμό της αποδειξιμότητας του ισχυρισμού του και επενδύει όπως και πριν στην άγνοια, την αφέλεια, τον φόβο και την μεταφυσική ροπή των ανθρώπων. Τα ιερατεία τα καταφέρνουν να αναπροσαρμόζουν τον εμπρόθετο φορέα σε μια ανθεκτική σύλληψη: υποχωρώντας τον όλο και πιο απόμακρα κι απόκοσμα όπου να μην τον ακουμπά η επιστημονική διερεύνηση, ούτε καν η λογική. Μια σύλληψη χωρίς φυσικά στοιχεία και εσωτερική συνέπεια. Κι όσο ακόμα η γνώση του φυσικού κόσμου δεν μπορεί να αποδείξει μιαν άλλη εκδοχή για το πώς και το γιατί της ύπαρξης του κόσμου ο επινοημένος και ξανα-επινοημένος Εμπρόθετος Φορέας προβάλλεται από τα ιερατεία ως η αλήθεια.

Κι εδώ έρχεται το μεγάλο εμπρόθετο φάουλ λογικής, αλλά και η εμπρόθετη εξαπάτηση. Λένε οι ιεράρχες και οι απολογητές της θρησκείας: Αφού δεν καταφέρνετε να αποδείξετε ότι ο Θεός, ο εκτός του φυσικού σύμπαντος εμπρόθετος φορέας, εκεί στην αρχική άκρη της ύπαρξης και ως αιτία της, δεν υπάρχει, τότε είναι επιτρεπτό να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει και να τον διακονούμε. Αλλά ποιον θεό διακονούνε, ακόμα και σήμερα; Όχι αυτόν στον οποίο ανάγουν την ενδεχόμενη απάντηση στα έσχατα ερωτήματα για την ύπαρξη. ‘Όχι, αυτός δεν είναι δικός τους, είναι μάλλον ο "θεός" της επιστήμης, του ανθρώπινου κυνηγητού της αλήθειας. Δεν τους κάνει, παρά μόνο για να ψεύδονται ότι ο θεός που διακονούν είναι εν τέλει εκείνος. Η έσχατή τους υποχώρηση, το τελευταίο τους οχυρό. Όμως ο θεός που διακονούν δεν έχει την παραμικρή απολύτως σχέση μ’ αυτό. Ο Θεός που διακονούν και εμπορεύονται είναι αρχέγονα και πάντοτε μυθικός, ένα σερνάμενο μέσα στους αιώνες σίριαλ, γραφόμενο σε συνέχειες και εκδοχές, από τον ψυχανώμαλο σαδομαζοχιστή Γιαχβέ και το συνονθύλευμα με τις εβραϊκές μυθολογίες ως τις πλαστογραφημένες χριστιανικές διηγήσεις και αναφορές που συναπαρτίζουν τα "ιερά" βιβλία. Όλο αυτό το μακάβριο μύθευμα που επιβάλει κι εμπορεύεται ανά τους αιώνες η Εκκλησία, για να φοβίζει, υποτάσσει, εκβιάζει και ποδηγετεί τους λαούς, με κόλαση και με παράδεισο, με αγγέλους και δαίμονες, με θαύματα κι αναστάσεις, με παγανιστικές λατρείες λειψάνων και με τις σαρδανάπαλες αμφιέσεις των προεστών της, και χίλια μύρια ψέματα, αλλά συχνά κι επανειλημμένα και με βία και αίμα. Για να δέσει την πίστη των πιστών στο απαραίτητο για τη θρησκεία χαρακτηριστικό του Θεού, την παρεμβατικότητά του. Ο θεός να ανακατεύεται στη ζωή - την τωρινή και τη "μέλλουσα" - των ανθρώπων και στα συναφή με αυτήν. Ο πιστός να βρίσκεται σε σχέση απόλυτης εξάρτησης από αυτόν. Έτσι μόνον της είναι χρήσιμος ο θεός. Αλλιώς τι να τον κάνει; Σε τι χρησιμεύει ένας θεός που δεν θα απαντά σε προσευχές και δεν θα επεμβαίνει με θαύματα; Ένας θεός που δεν ανακατεύεται είναι μια έννοια άχρηστη κι εχθρική για την Εκκλησία. Πάει η πελατεία, έφυγε. Έτσι, την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει αληθινά η επιστημονική αναζήτηση του "θεού" των μορφωμένων, του απώτατου "πρώτου αιτίου". Ο καυγάς γι αυτόν διεξάγεται κάπου ψηλότερα και απόμακρα από τις μεγάλες μάζες των πιστών της. Αυτές την ενδιαφέρουν. Αυτές χρειάζεται να κρατά μαντρωμένες στην αμάθεια και στον φόβο. Και κάνει ότι μπορεί γι αυτό. Μ’ ένα τεράστιο θέατρο ψέματος, που παίζεται ακατάπαυστα και παντού, με αδίσταχτη κι αναίσχυντη παραπλάνηση, με κατήχηση στο ανύπαρκτο, με παρεμβάσεις κι εκβιασμούς στην πολιτεία. Και βέβαια χωρίς καμιά απάντηση λογικής στην κριτική που ακούει για την ιδέα της και το ποιόν της. Αντί γι αυτό κοκαλάκια και λείψανα και φανφάρες.